លោកុប្បត្តិ ១២ | Genesis 12

Genesis

Book of BEGINNINGS -- heavens and earth, light and darkness, seas and land, animals and vegetation with humankind as the climax of God's creative activity "in His image".  Book of RELATIONSHIPS -- between God and His creation, between God and humankind, and between human beings.  Written by Moses approx. 1440 B.C. ("before Christ") during the Exodus. 

Background Notes

https://www.box.com/s/4f982a1b17c4d4c4427e

លោកុប្បត្តិ ១២

Genesis 12

ប្រវត្តិ ​របស់ ​អប្រាហាំ; ព្រះយ៉ាវេ​ ត្រាស់​ហៅ អាប់រ៉ាម

ព្រះយ៉ាវេ​ មាន​ព្រះបន្ទូល​ មក​កាន់ អាប់រ៉ាម​ ថា៖ «ចូរ ​ចាក​ចេញ​ ពី​ស្រុក​ របស់​អ្នក, ចាក​ចេញ​ ពី​ញាតិសន្ដាន, និង​ចាក​ចេញ​ ពី​ក្រុម​គ្រួសារ ​ឪពុក ​របស់​អ្នក, តម្រង់ ​ឆ្ពោះ​ទៅ​ស្រុក ​ដែល​យើង​ នឹង​បង្ហាញ​អ្នក​។

«យើង​ នឹង​ឲ្យ​ ប្រជាជាតិ​មួយ​ ដ៏​ធំ ​កើត​ចេញ​ ពី​អ្នក,

ហើយ ​យើង​ នឹង​ឲ្យ​ពរ​អ្នក។

យើង ​នឹង​ធ្វើ​ ឲ្យ​អ្នក​ មាន​ឈ្មោះ​ល្បី។

ដូច្នេះ, ចូរ ​ធ្វើ​ជា​អ្នក​ ផ្ដល់​ពរ ​ដល់​អ្នក ​ដទៃ​ចុះ។

យើង ​នឹង​ឲ្យ​ពរ​ ដល់​ជន​ ទាំងឡាយ​ណា ដែល​ឲ្យ​ពរ​អ្នក;

យើង​ ក៏​នឹង​ដាក់ ​បណ្ដាសា​ ដល់​ជន ​ទាំងឡាយ​ណា

ដែល​ដាក់ ​បណ្ដាសា​អ្នក​ដែរ។

ក្រុម​គ្រួសារ ​ទាំង​អស់ ​នៅ​លើ​ផែនដី

នឹង​បាន ​ទទួល​ពរ ​ដោយសារ​អ្នក។»​

អាប់រ៉ាម​ ក៏​ចេញ​ ដំណើរ​ទៅ តាម​ព្រះបន្ទូល ​របស់​ ព្រះយ៉ាវេ, ហើយ ​ឡុត ​ក៏​ទៅ​ ជា​មួយ​ លោក​ដែរ។  នៅ​ពេល ​អាប់រ៉ាម ​ចាក​ចេញ ​ពីស្រុក​ ហារ៉ាន ​ទៅ​នោះ, លោក ​មាន​អាយុ​ ៧៥​ឆ្នាំ។  លោក ​បាន​នាំ​ សារ៉ាយ ​ជា​ភរិយា និង​ឡុត​ ជា​ក្មួយ​ ទៅ​ជា​មួយ។  លោក​ ក៏​យក​ទ្រព្យ​ សម្បត្តិ​ ទាំង​ប៉ុន្មាន ដែល​ពួក​លោក ​រក​បាន, ព្រម​ទាំង ​អ្នក​បំរើ ​ដែល​ពួក​លោក​ ទិញ​បាន នៅ​ស្រុក ​ហារ៉ាន, ​ទៅ​ជា​មួយ​ដែរ។  ពួក​លោក​ នាំ​គ្នា​ ចេញ​ដំណើរ​ ឆ្ពោះ​ទៅ​ស្រុក​ កាណាន។

អាប់រ៉ាម​ នៅ​ស្រុក​ កាណាន

លុះ​ បាន​មក​ដល់ ​ស្រុក​ កាណាន​ហើយ, អាប់រ៉ាម​ ដើរ​កាត់​ស្រុក​ កាណាន ​រហូត​ ដល់​កន្លែង​មួយ ឈ្មោះ​ ស៊ីគែម, គឺ ​ទៅ​ដល់ ​ដើម​ជ្រៃ ​របស់ ម៉ូរេ។  នៅ​សម័យ​នោះ, ជន​ជាតិ ​កាណាន​ ជា​ម្ចាស់​ស្រុក។  ព្រះយ៉ាវេ​ បាន​យាង​មក ​ឲ្យ​អាប់រ៉ាម​ឃើញ, ហើយ​ មាន​ព្រះបន្ទូល​ ថា, «យើង​ នឹង​ប្រគល់​ ស្រុក​នេះ ​ឲ្យ​ពូជពង្ស​ របស់​អ្នក។»  នៅ​ទី​នោះ អាប់រ៉ាម​ បាន​សង់​ អាសនៈ​មួយ សម្រាប់ ​ថ្វាយ​យញ្ញបូជា​ ដល់​ព្រះយ៉ាវេ ដែល​បាន​ យាង​មក ​ឲ្យ​លោក​ឃើញ។

បន្ទាប់​មក លោក​ ចាក​ចេញ​ ពី​ទី​នោះ​, ឆ្ពោះ​ទៅ​កាន់​ តំបន់​ភ្នំ ដែល​នៅ​ ខាង​កើត​ បេតអែល; លោក ​បោះ​ជំរំ​ នៅ​ចន្លោះ បេតអែល ដែល​នៅ​ ខាង​លិច, និង​ក្រុង ​អៃ ដែល​នៅ​ ខាង​កើត។  លោក​ បាន​សង់​ អាសនៈ​មួយ​ សម្រាប់​ ថ្វាយ​យញ្ញបូជា​ ដល់​ព្រះយ៉ាវេ, ហើយ ​គោរព​បំរើ ​ព្រះនាម​ ព្រះយ៉ាវេ។

លោក​ បន្ត​ដំណើរ​ ពី​កន្លែង​មួយ ទៅ​កន្លែង​មួយ, ឆ្ពោះ​ទៅ​កាន់​តំបន់ ​ណេកិប។

អាប់រ៉ាម​ ទៅ​ស្នាក់​នៅ ​ស្រុក​ អេស៊ីប

ពេល​នោះ មាន​កើ ត​ទុរ្ភិក្ស ​នៅ​ក្នុង​ស្រុក។  អាប់រ៉ាម​ ចុះ​ទៅ​ស្រុក អេស៊ីប ដើម្បី ​ស្នាក់​នៅ​ ទី​នោះ, ដ្បិត ​ទុរ្ភិក្ស​ កើត​រឹត​តែ​ ខ្លាំង​ឡើងៗ។  ពេល​ទៅ​ដល់ ​ជិតស្រុក​ អេស៊ីប, លោក ​មាន​ប្រសាសន៍ ​ទៅ​កាន់ សារ៉ាយ ជា​ភរិយា ថា៖ «មើល៍, បង​ ដឹង​ច្បាស់ ​ថា​, អូន​ មាន​រូប ​ស្អាត​ណាស់។  ហេតុ​នេះ ពេល​ជន​ជាតិ ​អេស៊ីប ​ឃើញ​អូន, ​គេ​ មុខ​ជា​ពោល ​ថា, “នាង​នេះ​ ជា​ប្រពន្ធ​ របស់​គាត់។”  គេ​ នឹង​សម្លាប់​បង ​ជា​មិន​ខាន, ហើយ ​ទុក​ជីវិត​អូន ​ឲ្យ​នៅ​រស់។  ដូច្នេះ សូម​ អូន​ និយាយ​ ថា, អូន​ ជា​ប្អូន​ស្រី​ របស់​បង ដើម្បី ​ឲ្យ​គេ ​រាប់​រក​បង ​ដោយ​មេត្រី, ព្រោះតែ​ អូន, ហើយ​ បង ​នឹង​បាន ​រួច​ជីវិត ក៏​ដោយសារ ​តែ​ អូន​ដែរ។»

កាល​អាប់រ៉ាម​ ទៅ​ដល់​ស្រុក ​អេស៊ីប​ហើយ, ជន​ជាតិ​ អេស៊ីប​ បាន​ឃើញ​ ថា, ភរិយា ​របស់​លោក​ មាន​រូប​ ស្អាត​ណាស់។  ពួក​មន្ត្រី​ របស់​ ព្រះចៅ​ ផារ៉ោន ​ក៏​បាន ​ឃើញ​គាត់​ដែរ, ហើយ​ នាំ​គ្នា ​សរសើរ​ ពី​គាត់​ ទូល​ព្រះចៅ​ ផារ៉ោន។  គេ​ ក៏​នាំ​ សារ៉ាយ ​ចូល​ទៅ​ ក្នុង​វាំង​ របស់​ ព្រះចៅ​ផារ៉ោន។  រីឯ​ អាប់រ៉ាម ​វិញ, គេ​ រាប់​រក​លោក ​ដោយ​មេត្រី ព្រោះ​តែ​ ភរិយា ​របស់​លោក។  គេ​ បាន​យក​ចៀម, គោ, លា, អ្នក​បំរើ ​ប្រុស​ស្រី, លា​ញី, និង​អូដ្ឋ មក​ជូន​ ​អាប់រ៉ាម។ 

ប៉ុន្តែ ព្រះយ៉ាវេ​ បាន​ធ្វើ​ ឲ្យ​ព្រះចៅ ​ផារ៉ោន និង​ព្រះញាតិវង្ស ជួប​ នឹង​គ្រោះ​កាច ​ដ៏​សែន​វេទនា ព្រោះ​តែ​ សារ៉ាយ ជា​ភរិយា ​របស់ អាប់រ៉ាម។  ពេល​នោះ ព្រះចៅ​ ផារ៉ោន ​កោះ​ហៅ​ អាប់រ៉ាម​ មក​, មាន​រាជឱង្ការ ​ថា៖ «ហេតុ​អ្វី​ បាន​ជា​អ្នក​ ធ្វើ​បែប​នេះ​ ចំពោះ​យើង?  ម្ដេច​ ក៏​អ្នក ​មិន​ប្រាប់​យើង ​ថា, ​នាង​ ជា​ភរិយា​ របស់​អ្នក?  ហេតុ​អ្វី​ បាន​ជា​អ្នក​ ថា, ​“នាង​ ជា​ប្អូន”​ ទៅ​វិញ, បណ្ដាល​ឲ្យ​យើង​ យក​នាង ​មក​ធ្វើ​ ជា​មហេសី ​របស់​យើង​ ដូច្នេះ?  នេះ​នែ៎, ភរិយា​ របស់​អ្នក!  ចូរ​ យក​នាង ​ចេញ​ ពី​ទី​នេះ​ទៅ!»  ព្រះចៅ​ផារ៉ោន​ បញ្ជា​រាជ​បំរើ ​ឲ្យ​បើក​ផ្លូវ​ ដល់លោក​ អាប់រ៉ាម ចាក​ចេញ​ទៅ​ ជា​មួយ​ភរិយា​ របស់​លោក, ទាំង​យក​ អ្វីៗ​ ដែល​ជា​កម្មសិទ្ធិ ​របស់​លោក​ ទៅ​ជា​មួយ​ផង។

Genesis 12

New International Version (NIV)

The Call of Abram

12 The Lord had said to Abram, “Go from your country, your people and your father’s household to the land I will show you.

2 

“I will make you into a great nation,

    and I will bless you;

I will make your name great,

    and you will be a blessing.[a]

3 

I will bless those who bless you,

    and whoever curses you I will curse;

and all peoples on earth

    will be blessed through you.”[b]

4 So Abram went, as the Lord had told him; and Lot went with him. Abram was seventy-five years oldwhen he set out from Harran. 5 He took his wife Sarai, his nephew Lot, all the possessions they had accumulated and the people they had acquired in Harran, and they set out for the land of Canaan, and they arrived there.

6 Abram traveled through the land as far as the site of the great tree of Moreh at Shechem. At that time the Canaanites were in the land. 7 The Lord appeared to Abram and said, “To your offspring[c] I will give this land.” So he built an altar there to the Lord, who had appeared to him.

8 From there he went on toward the hills east of Bethel and pitched his tent, with Bethel on the west and Ai on the east. There he built an altar to the Lord and called on the name of the Lord.

9 Then Abram set out and continued toward the Negev.

Abram in Egypt

10 Now there was a famine in the land, and Abram went down to Egypt to live there for a while because the famine was severe. 11 As he was about to enter Egypt, he said to his wife Sarai, “I know what a beautiful woman you are. 12 When the Egyptians see you, they will say, ‘This is his wife.’ Then they will kill me but will let you live. 13 Say you are my sister, so that I will be treated well for your sake and my life will be spared because of you.”

14 When Abram came to Egypt, the Egyptians saw that Sarai was a very beautiful woman. 15 And when Pharaoh’s officials saw her, they praised her to Pharaoh, and she was taken into his palace.16 He treated Abram well for her sake, and Abram acquired sheep and cattle, male and female donkeys, male and female servants, and camels.

17 But the Lord inflicted serious diseases on Pharaoh and his household because of Abram’s wife Sarai. 18 So Pharaoh summoned Abram. “What have you done to me?” he said. “Why didn’t you tell me she was your wife? 19 Why did you say, ‘She is my sister,’ so that I took her to be my wife? Now then, here is your wife. Take her and go!” 20 Then Pharaoh gave orders about Abram to his men, and they sent him on his way, with his wife and everything he had.

Footnotes:

1. Genesis 12:2 Or be seen as blessed
2. Genesis 12:3 Or earth / will use your name in blessings (see 48:20)
3. Genesis 12:7 Or seed