Genesis
Book
of BEGINNINGS -- heavens and earth, light and darkness, seas and land,
animals and vegetation with humankind as the climax of God's creative
activity "in His image". Book of RELATIONSHIPS -- between God and His
creation, between God and humankind, and between human beings. Written
by Moses approx. 1440 B.C. ("before Christ") during the Exodus.
យ៉ូសែប ទៅទូល ព្រះចៅ
ផារ៉ោន ថា៖ «ឪពុក និងបងប្អូន របស់ ទូលបង្គំ បានមក ពីស្រុក
កាណាន, ទាំងនាំ ហ្វូងចៀម,
ហ្វូងគោ, និងអ្វីៗ ទាំងអស់ ដែលគេមាន មកជាមួយផង។ ឥឡូវនេះ គេ នៅតំបន់ កូសែន។» យ៉ូសែប បាននាំ បងប្អូន របស់លោក
ប្រាំនាក់ ចូលទៅគាល់ ព្រះចៅផារ៉ោន។
ព្រះចៅ ផារ៉ោន មានរាជឱង្ការ
ទៅកាន់បងប្អូន យ៉ូសែប ថា៖ «តើ អ្នករាល់គ្នា មានមុខរបរ អ្វី?»
ពួកគេ ទូលស្ដេច
ថា៖ «ទូលបង្គំ
យើងខ្ញុំ ជាគង្វាល, ដូចដូនតា របស់ យើងខ្ញុំដែរ។» ពួកគេ ទូលស្ដេចទៀត ថា៖
«ទូលបង្គំ យើងខ្ញុំ បានមក ជ្រកកោន នៅស្រុកនេះ, ព្រោះ នៅស្រុក កាណាន កើតទុរ្ភិក្ស ខ្លាំងណាស់, ពុំ មានស្មៅ សម្រាប់ ហ្វូងចៀម របស់ ទូលបង្គំ យើងខ្ញុំឡើយ។ ហេតុនេះ សូម ទ្រង់ មេត្តា ប្រោស ឲ្យទូលបង្គំ
យើងខ្ញុំ រស់នៅ ក្នុងតំបន់ កូសែនផង។»
ព្រះចៅ ផារ៉ោន មានរាជឱង្ការ
មកកាន់ យ៉ូសែប ថា៖
យ៉ូសែប នាំយ៉ាកុប
ជាឪពុក មកគាល់ ព្រះចៅ ផារ៉ោនដែរ។ យ៉ាកុប
បានថ្វាយពរ ដល់ព្រះរាជា។ ព្រះចៅ ផារ៉ោន
សួរយ៉ាកុប ថា៖ «តើ លោកតា អាយុ ប៉ុន្មានហើយ?»
យ៉ាកុប ទូលព្រះរាជា
វិញថា៖ «ទូលបង្គំ
បានធ្វើដំណើរ ឆ្លងកាត់ជីវិតនេះ អស់រយៈពេល មួយរយ-សាមសិប
ឆ្នាំហើយ។ អាយុទូលបង្គំ មិនវែងទេ,
ហើយ ក៏ជួប នឹងទុក្ខលំបាក ជាច្រើនផង, គឺ
ទូលបង្គំ រស់មិនបានយូរ ដូចបុព្វបុរស របស់ ទូលបង្គំ ដែលបាន ធ្វើដំណើរ ឆ្លងកាត់ជីវិត
នេះឡើយ។» យ៉ាកុប ថ្វាយពរ
ព្រះចៅ ផារ៉ោន សាជាថ្មី, រួច ចាកចេញ ពីព្រះរាជាទៅ។
យ៉ូសែប បានប្រគល់ដី
មួយកន្លែង ដ៏ល្អជាងគេ នៅស្រុក អេស៊ីប ឲ្យឪពុក និងបងប្អូន របស់លោក តាំងទីលំនៅ,
គឺ នៅតំបន់ រ៉ាមសេស, ស្របតាម រាជបញ្ជា របស់ ព្រះចៅផារ៉ោន។ យ៉ូសែប បានផ្គត់ផ្គង់ឪពុក
និងបងប្អូន របស់លោក, ព្រមទាំង ក្រុមគ្រួសារ ទាំងមូល,
តាមចំនួន កូនចៅ នៅក្នុងបន្ទុក របស់ពួកគេ។
យ៉ូសែប
គ្រប់គ្រងស្រុក អេស៊ីប ក្នុងពេលទុរ្ភិក្ស
ទុរ្ភិក្ស កើតមាន
កាន់តែ ខ្លាំង, ធ្វើឲ្យគ្មាន ស្បៀងអាហារ បរិភោគ ក្នុងស្រុក ទាំងមូល។
ស្រុក កាណាន និងស្រុក អេស៊ីប ត្រូវ ហិនហោច
ព្រោះតែ ទុរ្ភិក្សនេះ។ យ៉ូសែប បានលក់ស្រូវ ឲ្យប្រជាជន, ហើយ ប្រមូលប្រាក់
ទាំងប៉ុន្មាន នៅស្រុក អេស៊ីប និងស្រុក កាណាន បញ្ចូលទៅក្នុងឃ្លាំង របស់ ព្រះចៅ
ផារ៉ោន។ ពេលស្រុក អេស៊ីប
និងស្រុក កាណាន អស់ប្រាក់ ទិញស្រូវហើយ, ប្រជាជន អេស៊ីប
ទាំងអស់ នាំគ្នា មកជួប យ៉ូសែប, ពោលថា៖ «សូម ផ្ដល់ស្បៀងអាហារ ឲ្យយើងខ្ញុំផង។ មិនត្រូវ ឲ្យយើងស្លាប់ នៅមុខលោក, ព្រោះតែ គ្មានប្រាក់ នោះឡើយ។»
យ៉ូសែប មានប្រសាសន៍
ថា៖ «បើ
អ្នករាល់គ្នា គ្មាន ប្រាក់ទេ, ចូរ យកហ្វូងសត្វ មកឲ្យខ្ញុំ;
ខ្ញុំ នឹងផ្ដល់ ស្បៀងអាហារ ឲ្យអ្នករាល់គ្នា បរិភោគ។» គេ នាំហ្វូងសត្វ មក ជូនយ៉ូសែប។
យ៉ូសែប ក៏ផ្ដល់ ស្បៀងអាហារ ឲ្យគេ
ជាថ្នូរ នឹងសេះ, ហ្វូងចៀម,
ហ្វូងគោ, និងលាផង។ ដូច្នេះ នៅឆ្នាំនោះ, លោក
បានផ្ដល់ ស្បៀងអាហារ ឲ្យគេ, ហើយ យកហ្វូងសត្វ ទាំងអស់
របស់គេ ជាថ្នូរ។
លុះ ឆ្នាំនោះ កន្លងផុតទៅ,
នៅឆ្នាំបន្ទាប់ ពួកគេ មករកលោក ម្ដងទៀត, ពោលថា៖ «យើងខ្ញុំ សូម ជំរាបលោកម្ចាស់ តាមត្រង់ ថា, យើងខ្ញុំ អស់ប្រាក់ហើយ។ រីឯ
ហ្វូងសត្វ ក៏យើងខ្ញុំ បានយកមក ជូនលោកម្ចាស់ អស់ដែរ។ យើងខ្ញុំ គ្មានសល់អ្វី ក្រៅពីខ្លួនប្រាណ
និងដីធ្លី ជូនលោកម្ចាស់ ប៉ុណ្ណោះ។
មិនត្រូវ ឲ្យយើងខ្ញុំ ស្លាប់នៅមុខ លោកម្ចាស់ ឡើយ។
បើ អត់ពីយើងខ្ញុំ, ដីធ្លី របស់ យើងខ្ញុំ ក៏គ្មាន ប្រយោជន៍ អ្វីដែរ។ ដូច្នេះ សូម លោកម្ចាស់ ទិញទាំងយើងខ្ញុំ, ទាំងដីធ្លី របស់ យើងខ្ញុំ, ជាថ្នូរ នឹងស្បៀង
អាហារទៅ។ យើងខ្ញុំ នឹងទៅ ជាទាសករ របស់
ព្រះចៅ ផារ៉ោន, ហើយ ដីធ្លី របស់ យើងខ្ញុំ ក៏ទៅ ជាកម្មសិទ្ធិ
របស់ ស្ដេចដែរ។ សូម លោកម្ចាស់ ផ្ដល់ពូជស្រូវ
ឲ្យយើងខ្ញុំ សាបព្រោះ ដើម្បី ឲ្យយើងខ្ញុំ បានរួចជីវិត ផុតពីសេចក្ដីស្លាប់,
កុំ ឲ្យដីធ្លី របស់យើង ក្លាយទៅ ជាទីរហោស្ថាន។»
យ៉ូសែប បានទិញដី
ទាំងអស់ នៅស្រុក អេស៊ីប ថ្វាយព្រះចៅ ផារ៉ោន, ដ្បិត ជនជាតិ អេស៊ីប នាំគ្នាលក់ដី
របស់គេ រៀងៗខ្លួន, ព្រោះតែ ទុរ្ភិក្ស កើតមានរឹតតែ ខ្លាំងឡើងៗ។ ដូច្នេះ ស្រុកទាំងមូល ក៏បានទៅ
ជាកម្មសិទ្ធិ របស់ ព្រះចៅផារ៉ោន។
យ៉ូសែប បានជន្លៀស ប្រជាជន ពីក្រុងមួយ ទៅក្រុង មួយទៀត
ក្នុងស្រុក អេស៊ីប។ រីឯ ពួកបូជាចារ្យ វិញ, យ៉ូសែប ពុំបានទិញដីធ្លី
របស់ ពួកគេទេ, ព្រោះ ព្រះចៅ ផារ៉ោន មានចេញ ព្រះរាជក្រឹត្យមួយ
ការពារ ពួកបូជាចារ្យ ទាំងនោះ។ ពួកគេ
ទទួល ស្បៀងអាហារ ពីស្ដេច; ដូច្នេះ ពួកគេ មិនបាច់លក់
ដីធ្លីឡើយ។
យ៉ូសែប មានប្រសាសន៍
ទៅកាន់ ប្រជាជន ថា៖ «ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានទិញ ទាំងអ្នករាល់គ្នា, ទាំងដីធ្លី របស់ អ្នករាល់គ្នា ថ្វាយព្រះចៅ ផារ៉ោន ហើយ។ ខ្ញុំ នឹងផ្ដល់ពូជ ឲ្យអ្នករាល់គ្នា យកទៅ
សាបព្រោះ។ លុះ ដល់ពេល
ប្រមូលភោគផល, អ្នករាល់គ្នា ត្រូវ យកមួយ ភាគប្រាំ ទៅថ្វាយ
ព្រះចៅផារ៉ោន, ហើយ អ្នករាល់គ្នា ទុកបួន ភាគប្រាំ ទៀត
សម្រាប់ ធ្វើពូជ និងសម្រាប់ អ្នករាល់គ្នា, ព្រមទាំង
កូនចៅ និងអស់អ្នក ដែលនៅ ជាមួយបរិភោគ។»
ប្រជាជន នាំគ្នា
ពោលថា៖ «លោកម្ចាស់
បានសង្គ្រោះ អាយុជីវិត យើងខ្ញុំ។ សូម
លោកម្ចាស់ យល់អធ្យាស្រ័យ ដល់យើងខ្ញុំផង។ យើងខ្ញុំ សុខចិត្ត ធ្វើជាទាសករ របស់ ព្រះចៅ
ផារ៉ោនហើយ។»
យ៉ូសែប បានចេញក្រឹត្យមួយ
ដែលគេ រក្សាទុក រហូត មកទល់ សព្វថ្ងៃ, គឺ ត្រូវ យកភោគផល ពីដីស្រុក
អេស៊ីប មួយ ភាគប្រាំ មកថ្វាយ ព្រះចៅ ផារ៉ោន។ មានតែ ដី របស់បូជាចារ្យ ប៉ុណ្ណោះ ដែលមិនមែន
ជាកម្មសិទ្ធិ របស់ ព្រះចៅ ផារ៉ោន។
បណ្ដាំចុងក្រោយ
របស់ យ៉ាកុប
ជនជាតិ អ៊ីស្រាអែល
រស់នៅស្រុក អេស៊ីប ក្នុងតំបន់ កូសែន។ គេ បានដីនោះ ជាកម្មសិទ្ធិ, ហើយ បង្កើតកូនចៅ
និងកើន ចំនួនឡើង ជាច្រើន។
យ៉ាកុប រស់នៅ ស្រុក
អេស៊ីប អស់រយៈពេល ដប់ប្រាំពីរឆ្នាំ។ លោក រស់បាន ទាំងអស់ ១៤៧ឆ្នាំ។ ពេលអ៊ីស្រាអែល ជិតទទួល មរណភាព, លោក បានហៅ យ៉ូសែប ជាកូន មកផ្ដាំ ថា៖ «ប្រសិនបើ
កូន អាណិតពុកមែន, ចូរ ដាក់ដៃ នៅក្រោមភ្លៅពុក,
ហើយ សំដែងចិត្ត សប្បុរស និងស្មោះត្រង់ ចំពោះពុក, ដូចតទៅនេះ, គឺ៖ មិនត្រូវ បញ្ចុះសពពុក នៅស្រុក
អេស៊ីប ឡើយ។ ពេលពុក
លា ចាកលោកនេះ ទៅជួបជុំ នឹងដូនតា ពុកវិញ, កូន ត្រូវ
ដឹកពុក ចេញពីស្រុក អេស៊ីប, ហើយ យកសពពុក ទៅបញ្ចុះ នៅក្នុងផ្នូរ
ដូនតា របស់យើង។»
យ៉ូសែប ឆ្លើយថា៖
«កូន
នឹងធ្វើតាម ពាក្យលោកឪពុក។»
យ៉ាកុប ពោលទៀត ថា៖ «ចូរ
កូនស្បថ ឲ្យពុកមក។» យ៉ូសែប ក៏ស្បថជូន។ បន្ទាប់មក
អ៊ីស្រាអែល ក្រាបនៅក្បាលដំណេក របស់លោក។
Genesis 47
New International Version (NIV)
47 Joseph
went and told Pharaoh, “My father and brothers, with their flocks and
herds and everything they own, have come from the land of Canaan and are now in Goshen.” 2 He chose five of his brothers and presented them before Pharaoh.
3 Pharaoh asked the brothers, “What is your occupation?”
“Your servants are shepherds,” they replied to Pharaoh, “just as our fathers were.” 4 They also said to him, “We have come to live here for a while, because the famine is severe in Canaan and your servants’ flocks have no pasture. So now, please let your servants settle in Goshen.”
5 Pharaoh said to Joseph, “Your father and your brothers have come to you, 6 and the land of Egypt is before you; settle your father and your brothers in the best part of the land. Let them live in Goshen. And if you know of any among them with special ability, put them in charge of my own livestock.”
7 Then Joseph brought his father Jacob in and presented him before Pharaoh. After Jacob blessed[a] Pharaoh, 8 Pharaoh asked him, “How old are you?”
9 And Jacob said to Pharaoh, “The years of my pilgrimage are a hundred and thirty. My years have been few and difficult, and they do not equal the years of the pilgrimage of my fathers.” 10 Then Jacob blessed[b] Pharaoh and went out from his presence.
11 So Joseph settled his father and his brothers in Egypt and gave them property in the best part of the land, the district of Rameses, as Pharaoh directed. 12 Joseph
also provided his father and his brothers and all his father’s
household with food, according to the number of their children.
Joseph and the Famine
13 There
was no food, however, in the whole region because the famine was
severe; both Egypt and Canaan wasted away because of the famine. 14 Joseph collected all the money that was to be found in Egypt and Canaan in payment for the grain they were buying, and he brought it to Pharaoh’s palace. 15 When the money of the people of Egypt and Canaan was gone, all Egypt came to Joseph and said, “Give us food. Why should we die before your eyes? Our money is all gone.”
16 “Then bring your livestock,” said Joseph. “I will sell you food in exchange for your livestock, since your money is gone.” 17 So they brought their livestock to Joseph, and he gave them food in exchange for their horses, their sheep and goats, their cattle and donkeys. And he brought them through that year with food in exchange for all their livestock.
18 When
that year was over, they came to him the following year and said, “We
cannot hide from our lord the fact that since our money is gone and our livestock belongs to you, there is nothing left for our lord except our bodies and our land. 19 Why should we perish before your eyes—we and our land as well? Buy us and our land in exchange for food, and we with our land will be in bondage to Pharaoh. Give us seed so that we may live and not die, and that the land may not become desolate.”
20 So
Joseph bought all the land in Egypt for Pharaoh. The Egyptians, one and
all, sold their fields, because the famine was too severe for them. The land became Pharaoh’s, 21 and Joseph reduced the people to servitude,[c] from one end of Egypt to the other. 22 However, he did not buy the land of the priests, because they received a regular allotment from Pharaoh and had food enough from the allotment Pharaoh gave them. That is why they did not sell their land.
23 Joseph said to the people, “Now that I have bought you and your land today for Pharaoh, here is seed for you so you can plant the ground. 24 But when the crop comes in, give a fifth
of it to Pharaoh. The other four-fifths you may keep as seed for the
fields and as food for yourselves and your households and your
children.”
25 “You have saved our lives,” they said. “May we find favor in the eyes of our lord; we will be in bondage to Pharaoh.”
26 So Joseph established it as a law concerning land in Egypt—still in force today—that a fifth of the produce belongs to Pharaoh. It was only the land of the priests that did not become Pharaoh’s.
27 Now the Israelites settled in Egypt in the region of Goshen. They acquired property there and were fruitful and increased greatly in number.
28 Jacob lived in Egypt seventeen years, and the years of his life were a hundred and forty-seven. 29 When the time drew near for Israel to die, he called for his son Joseph and said to him, “If I have found favor in your eyes, put your hand under my thigh and promise that you will show me kindness and faithfulness. Do not bury me in Egypt, 30 but when I rest with my fathers, carry me out of Egypt and bury me where they are buried.”
“I will do as you say,” he said.
31 “Swear to me,” he said. Then Joseph swore to him, and Israel worshiped as he leaned on the top of his staff.[d]
Footnotes:
- Genesis 47:7 Or greeted
- Genesis 47:10 Or said farewell to
- Genesis 47:21 Samaritan Pentateuch and Septuagint (see also Vulgate); Masoretic Text and he moved the people into the cities
- Genesis 47:31 Or Israel bowed down at the head of his bed
No comments:
Post a Comment