ប្រវត្តិ មិនច្បាស់លាស់ នៃពិធី បោះបាយ បិណ្ឌ និងការយល់ឃើញ របស់ ប្រជាពលរដ្ឋ
VOD | ២៣ កញ្ញា ២០១៤
ស្តាប់សំឡេង៖ |
ចម្លងទុក |
រូបភាព នៃបាយបិណ្ឌ (រូបថត៖ Krishan)
ពិធីបុណ្យ កាន់បិណ្ឌ និងភ្ជុំបិណ្ឌ ជាប្រពៃណី ទំនៀមទម្លាប់ របស់ ប្រជាជនខ្មែរ អស់រយៈពេល ជាយូរ មកហើយ ដែលប្រព្រឹត្តទៅ រយៈពេល ១៥ថ្ងៃ គឺ ពីថ្ងៃ០១រោច ដល់ថ្ងៃ១៥រោច ខែភទ្របទ រៀងរាល់ឆ្នាំ។ ពិធីបុណ្យនេះ ត្រូវ បានប្រារព្ធឡើង ក្នុងគោលបំណង ដើម្បី ឧទ្ទិសកុសល ដល់ដួងព្រលឹង ដូនតា ឪពុកម្តាយ ឬសាច់ញាតិ ដែលបាន ចែកឋាន ទៅហើយ ក្នុងជំនឿ ថា, ញាតិសន្តាន ទាំងនោះ នឹងអាច ទទួលបាន នូវកុសលផល បុណ្យ ដើម្បី ចៀសផុត ពីទុក្ខវេទនា និងឆាប់បាន ចាប់ជាតិជាថ្មី។
ជាផ្នែកមួយ ក្នុងការប្រារព្ធ ពិធីបុណ្យ ភ្ជុំបិណ្ឌនេះ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ នៅវេលាម៉ោង ៤ទៀបភ្លឺ ពុទ្ធបរិស័ទ នាំគ្នា ដាំបាយដំណើប រួចពូតជាដុំ សម្រាប់ ចូលរួម ក្នុងពិធីមួយ ហៅថា, បោះបាយ បិណ្ឌ។ ការបោះបាយបិណ្ឌ ធ្វើឡើង ដោយការដើរ ប្រទក្សិណ ជុំវិញ ព្រះវិហារ រួចបោះដុំបាយ ទាំងនោះ ទៅទិស ទាំង៨ ក្នុងជំនឿ ថា, ដើម្បី ឧទ្ទិសជូនញាតិការ ទាំងឡាយណា ដែលភ្លាត់ភ្លាំង ទៅកើត ជាប្រេត។
ក្នុងសំលៀកបំពាក់ អាវប៉ាក់ ពណ៌ស, សំពត់បត់ ដោយមាន កូនតូច អាយុ ប្រមាណ ៣ឆ្នាំ នៅក្បែរខ្លួន ផងនោះ, អ្នកស្រី ផន សាវ៉េត រៀបរាប់ ប្រាប់VOD ទាំងទឹកមុខ ស្រស់ស្រាយ ថា, កាលពីមុន អ្នកស្រី តែងតែ ដាំបាយ ពូតជាដុំ មានដាក់ល្ង ចេកដូង ដើម្បី មកចូលរួម បោះបាយបិណ្ឌ ដង្ហែប្រទក្សិណ ជុំវិញ ព្រះវិហារ ជាប្រចាំ។ តែ ដល់ពេល អ្នកស្រី មានស្វាមី, មានកូន, អ្នកស្រី មិនដែល មានពេលវេលា ដើម្បី មកបោះបាយ បិណ្ឌនោះទេ។
ស្ត្រីវ័យ៣២ឆ្នាំរូបនេះបន្តថា កាលដែលអ្នកស្រីមកបោះបាយបិណ្ឌនេះ ក៏មិនដឹងច្បាស់ពីអត្តន័យរបស់វាដែរគឺគ្រាន់តែឮចាស់ៗ បាននិយាយប្រាប់តៗគ្នាថា ការបោះបាយបិណ្ឌនេះ គឺសម្រាប់ឧទ្ទិសជូនដល់បងប្អូនញាតិមិត្ត ដែលបានភ្លាត់កើតទៅជាប្រេត ហើយនៅរដូវភ្ជុំបិណ្ឌត្រូវបានយមបាល ដោះលែងឲ្យមកជួបជុំបងប្អូន ដើម្បីទទួលបាយនំចំណីពីអ្នកនៅរស់ ដែលបានយកមកបោះនៅតាមវត្តអារាម។
ស្ថិតក្នុងវ័ណ២០ឆ្នាំ និស្សិតឆ្នាំទី២ផ្នែកព័ត៌មានវិទ្យានៅសាកលវិទ្យាល័យមេគង្គកម្ពុជា យុវជន ចាន់ សុផល និយាយថា ខ្លួនក៏មិនបានដឹងច្បាស់អំពីអត្ថន័យនៃការបោះបាយបិណ្ឌនេះដែរ គឺគ្រាន់តែដឹងថា នេះជាទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណីខ្មែរតៗគ្នា តាំងពីសម័យដើមមក។
និស្សិតផ្នែកព័ត៌មានវិទ្យារូបនេះយល់ឃើញថា វាជាការល្អបើពលរដ្ឋខ្មែរនៅតែបន្តប្រតិបត្តិតាមទម្លោប់នេះ ព្រោះវាជាប្រពៃណី ហើយមិនមានផលប៉ះពាល់ដល់សង្គមនោះទេ។
ព្រះភិក្ខុ ជុតិបាលោ សេង សារុំ គង់នៅវត្តសន្សំកុសល ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ មានថេរដីកាថា ពិធីបោះបាយបិណ្ឌដែលប្រជាពុទ្ធរិស័ទ្ធនាំគ្នាប្រារព្វធ្វើជា រៀងរាល់ឆ្នាំ មិនមានកំណត់នៅក្នុងចំណុចណាមួយនៃក្បួនច្បាប់ ឬគម្ពីរព្រះពុទ្ធសាសនានោះទេ គឺគ្រាន់តែជាទំនៀមទម្លាប់តៗគ្នាប៉ុណ្ណោះ។
ព្រះភិក្ខុ សេង សារុំ រៀបរាប់តាមតំណាលរឿង ដែលមានចារនៅក្នុងគម្ពីរព្រះត្រៃបិដករបស់ព្រះពុទ្ធសាសនាថា ពពួកញាតិរបស់ក្សត្រមួយអង្គព្រះនាមព្រះបាទពិម្ពិសារ ជំនាន់ព្រះកុកសន្ធោរ បានធ្វើទានមិនបរិសុទ្ធស្អាតល្អ ដោយបានបរិភោគបាយមុនព្រះសង្ឃ លុះដល់មរណៈកាលទៅ ក៏ចាប់កំណើតជាប្រេត សោយទុក្ខវេទនាដ៏យូរអង្វែង។ លុះក្នុងសម័យព្រះពុទ្ធសមណគោតម ព្រះបាទពិម្ពិសារបានធ្វើបុណ្យមួយយ៉ាងធំ ដោយមិនបានឧទ្ទិសបុណ្យកុសលឲ្យចំឈ្មោះពពួកញាតិដែលស្លាប់ទៅ។ ញាតិការទាំងនោះបានមកស្រែកទ្រហោយំដោយសេចក្ដីស្រេកឃ្លាន ជុំវិញព្រះបមរាជវាំងរបស់ព្រះអង្គ។
ក្រោយពីមានហេតុបែបនេះ ព្រះបាទពិម្ពិសារ ក៏បានទៅទូលព្រះពុទ្ធអង្គ ពីដំណាលហេតុនោះ។ ព្រះសមណគោតមមានពុទ្ធដីកាថា មកពីព្រះបាទពិម្ពិសារធ្វើទានមិនបានត្រឹមត្រូវ ទើបញាតិការរបស់ព្រះអង្គមិនបានទទួលនូវកុសលផលបុណ្យ។ ក្រោយពីបានយល់ដឹងពីបញ្ហានេះ ព្រះបាទពិម្ពិសារក៏បានប្រារព្ធធ្វើបុណ្យម្ដងទៀតឲ្យត្រូវទៅតាម ពុទ្ធដីកា ដើម្បីឧទ្ទិសជូនទៅពពួកញាតិរបស់ព្រះអង្គដែលបានទៅកើតជាប្រេត។ ទម្លាប់នៃការធ្វើបុណ្យនេះ ត្រូវបានប្រតិបត្តិតាមក្នុងរាជ្យព្រះបាទអង្គឌួង ទើបបង្កើតបានជាពីធីកាន់បិណ្ឌ និងពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ ដែលជាប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់របស់ខ្មែរយើងដល់សព្វថ្ងៃ តែមិនបានបញ្ជាក់ឲ្យបានច្បាស់ពី ទម្លាប់នៃការបោះបាយបិណ្ឌនោះទេ។
ព្រះតេជគុណ មានថេរដីកាបន្តទៀតថា បើទោះជាទម្លាប់នៃការបោះបាយបិណ្ឌនេះមិនមានចារនៅក្នុងគម្ពីព្រះ ពុទ្ធសាសនាក្តី ក៏ពិធីនេះមិនប៉ះពាល់ទៅដល់វិន័យនៃព្រះពុទ្ធសាសនាដែរ។
សម្រាប់អ្នកស្រី គង់ សុគន្ធា ដែលជាពុទ្ធបរិស័ទ្ធដែលមានជំនឿលើការបោះបាយបិណ្ឌនេះ យល់ឃើញថា នៅលើលោកយើងនេះពិតជាមានប្រេតមែន ហើយការបោះបាយបិណ្ឌរបស់អ្នកស្រីកន្លងមក ទោះជាមើលមិនឃើញថាមានប្រេតមករើសបាយបិណ្ឌដើម្បីបរិភោគក៏ដោយ ក៏នេះគឺជារឿងល្អ ព្រោះវាជាប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់ពីដូនពីតាមក។ អ្នកស្រីបន្ថែមថា បើតាមដឹងពីចាស់ៗបាននិយាយថា មកពីប្រេតមិនអាចចូលទៅក្នុងព្រះវិហារបាន ទើបអ្នកដែលនៅរស់បោះជាបាយបិណ្ឌឲ្យពួកគាត់ ដែលជាប្រេតអាចរើសហូបនៅខាងក្រៅព្រះវិហារបាន។
ប្រធានមជ្ឈមណ្ឌលវប្បធម៌ជាតិ និងសីលធម៌សង្គមលោក ប៉ូ សំណាង មានប្រសាសន៍ថា ពីធីនេះ ធ្វើឡើងមានគោលបំណងជួយរំដោះគ្រោះ និងឧទ្ទិសដល់សព(ប្រេត) ដែលគ្មានញាតិមិត្ត ព្រមទាំងសម្រាប់ឧទ្ទិសកុសលផលបុណ្យជូនដល់បុព្វការីជនរបស់ខ្លួន ឲ្យរួចផុតពីទុក្ខទោស។ លោកបន្តថា ពិធីបោះបាយបិណ្ឌ កាលដែលតែងតែធ្វើនៅពេលព្រលឹមម៉ោង៤នោះ គឺដោយសារខ្លួនពពួកប្រេតមានក្លិនស្អុយ អសោច អាក្រាតខ្លួនទទេ ហើយត្រូវពន្លឺថ្ងៃមិនបានទេ នឹងត្រូវរលាយ ទើបគេនាំគ្នាធ្វើពេលងងឹតបែបនេះ។
បើតាមរបាយការណ៍របស់ក្រសួងធម្មការ និងសាសនា វត្តនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាមានជាង ៤០០០វត្ត នៅទូទាំងប្រទេស។ ព្រះតេជគុណ សេង សារុំ មានសង្ឃដីកាឲ្យដឹងថា ដោយសារមិនមានឯកសារណាមួយបញ្ជាក់ច្បាស់ថា ប្រពៃណីនៃការបោះបាយបិណ្ឌនេះជាពិធីបែបព្រះពុទ្ធសាសនា ឬមិនមែន ទើបមានវត្តមួយចំនួនមិនមានធ្វើពិធីបោះបាយបិណ្ឌនេះទេ គឺគ្រាន់តែប្រារព្ធពិធីកាន់បិណ្ឌប៉ុណ្ណោះ៕
No comments:
Post a Comment