Paris Peace Accords 23 Oct. 1991

Sunday, October 12, 2014

កិច្ចការ ១៦ | Acts 16

Reading LUKE-ACTS together as one continuous story (as it is!)

Gospel according to Luke 
ដំណឹងល្អ​ រៀប​រៀង​ ដោយលោក​ លូកា
Background Notes


New Testament Scholar and Theologian NT Wright and Harvard Philosopher Sean Kelly discuss one of history's most influential books at The Veritas Forum at Harvard 2013. Join us for a conversation on the interpretation of the New Testament in a post-modern era, moderated by Jay Harris, Dean of Undergraduate Education and Harry Austryn Wolfson Professor of Jewish Studies.

ACTS of the Apostles
កិច្ចការ រៀប​រៀង​ ដោយលោក​ លូកា
Background Notes






ធីម៉ូថេ ​រួម​ដំណើរ ​ជា​មួយប៉ូល និង​ស៊ីឡាស

លោក​ ប៉ូល ​ធ្វើ​ដំណើរ​ ទៅ​ដល់ក្រុង ​ឌើបេ, រួច​ ទៅ​ដល់​ក្រុង​ លីស្ដ្រា។  នៅ​ក្រុង​ លីស្ដ្រា​នោះ មាន​សិស្ស មួយ​រូប​ ឈ្មោះ​ ធីម៉ូថេ, ជា​កូន​ របស់​ស្ត្រី​ សាសន៍​ យូដា​ម្នាក់​ ជា​អ្នក​ជឿ; ឪពុក​គាត់​ ជា​សាសន៍​ ក្រិក។  គាត់ ​មាន​កេរ្តិ៍ឈ្មោះ​ល្អ ក្នុង​ចំណោម​ បង​ប្អូន ​នៅ​ក្រុង​ លីស្ដ្រា និង​បង​ប្អូន​ នៅក្រុង​ អ៊ីកូនាម។  លោក​ ប៉ូល ​មាន​បំណង​ នាំ​គាត់ ​រួម​ដំណើរ​ ទៅ​ជា​មួយ​ដែរ។  លោក ក៏​យក​គាត់​ មក​ធ្វើ​ ពិធី​កាត់ស្បែក​ ឲ្យ, ព្រោះ​ យោគយល់ ដល់​សាសន៍​ យូដា ​នៅ​ស្រុក​នោះ, ដ្បិត ​គេ ​ដឹង​គ្រប់​គ្នា​ ថា, ​ឪពុក​គាត់ ​ជា​សាសន៍ ​ក្រិក។  នៅ​តាម​ក្រុង​នានា ដែល​ពួក​លោក​ ប៉ូល​ ធ្វើ​ដំណើរ​កាត់, លោក ​បាន​ប្រាប់ ​អ្នក​ជឿ ​ឲ្យ​ដឹង អំពី ​សេចក្ដី​សំរេច​ របស់ ​ក្រុមសាវ័ក និង​ក្រុម​ព្រឹទ្ធាចារ្យ នៅ​ក្រុង​ យេរូសាឡឹម, ហើយ​ សូម​ ឲ្យ​គេ ​អនុវត្ត​តាម។  ក្រុមជំនុំ​នានា ក៏​មាន​ជំនឿ ​កាន់​តែ​ មាំមួន ​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ, ហើយ ​មាន​គ្នា​ កាន់​តែ​ ច្រើន​ ជា​លំដាប់។

ប៉ូល​ នៅ​ក្រុង​ ត្រូអាស, ព្រះជាម្ចាស់ ​ចាត់​ ឲ្យ​ទៅ​ស្រុក ​ម៉ាសេដូន

ព្រះវិញ្ញាណ​ ដ៏វិសុទ្ធ បាន​ឃាត់ ​ពួក​លោក ​ប៉ូល មិន​ឲ្យ​ទៅ​ប្រកាស ​ព្រះបន្ទូល ​នៅ​ស្រុក​ អាស៊ី​ទេ។  ហេតុ​នេះ​ហើយ ​បាន​ជា​លោក​ នាំ​គ្នា ​ធ្វើ​ដំណើរ ​កាត់ស្រុក​ ព្រីគា និង​ដែន​ដី​ កាឡាទី។  ពេល​ទៅ​ដល់​ ជិត​ស្រុក ​មីស៊ា, លោក ​មាន​បំណង ​ទៅ​ស្រុក ​ប៊ីធូនា, ប៉ុន្តែ ព្រះវិញ្ញាណ ​របស់​ ព្រះយេស៊ូ​ ពុំ​អនុញ្ញាត​ ឲ្យ​ទៅ​ទេ។  ដូច្នេះ លោក ក៏​នាំ​គ្នា​ ឆ្លង​កាត់​ស្រុក​ មីស៊ា ទៅ​ដល់​ក្រុង​ ត្រូអាស។  នៅ​ពេល​យប់ លោក​ ប៉ូល​ បាន​និមិត្ត​ឃើញ ​អ្នក​ស្រុក​ ម៉ាសេដូន​ ម្នាក់, ឈរ​ អង្វរ​លោក​ ថា៖ «សូម​ លោក​ ឆ្លង​មក​ស្រុក​ ម៉ាសេដូន​ ជួយ​យើង​ខ្ញុំ​ផង។»  ក្រោយ​ពេល​លោក​ បាន​ឃើញ​ និមិត្ត​ហេតុ​ អស្ចារ្យ ​នេះ​ហើយ, យើង ​​ក៏​រូតរះ ​ចេញ​ដំណើរ​ ទៅ​ស្រុក​ ម៉ាសេដូន, ព្រោះ ​យើង​ ជឿ​ជាក់​ ថា, ព្រះជាម្ចាស់ ​ត្រាស់​ហៅ​យើង ​ឲ្យ​ទៅ​ ផ្សព្វផ្សាយ ​ដំណឹងល្អ​ ដល់​អ្នក​ស្រុក​ នោះ។

ប៉ូល ​នៅ​ក្រុង​ ភីលីព; លីឌា ​ប្រែ​ចិត្ត​គំនិត ​មក​ជឿ​ ព្រះអម្ចាស់

នៅ​ក្រុង ​ត្រូអាស យើង​ បាន​ចុះ​សំពៅ ធ្វើ​ដំណើរ​ តម្រង់​ឆ្ពោះ​ ទៅ​កោះ​ សាម៉ូត្រាស​ តែ​ម្ដង។  ស្អែក​ឡើង​ យើង​ បាន​ទៅ​ដល់​ក្រុង​ នាប៉ូល, រួច​ យើង ​ចេញ​ដំណើរ​ ពី​ក្រុង​នោះ ​ឆ្ពោះ​ទៅ​ក្រុង ​ភីលីព, ជា​ក្រុង​ធំ ​ជាង​គេ​ ក្នុង​ស្រុក​ ម៉ាសេដូន, ហើយ ​ជា​ក្រុង ​ដែល​មាន ​ឯកសិទ្ធិ​ ពិសេស ​នៅ​ក្នុង​ចក្រភព ​រ៉ូម៉ាំង។  យើង​ បាន​ស្នាក់​នៅ​ ក្រុង​នោះ ​ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ។

នៅ​ថ្ងៃ​សប្ប័ទ យើង​ បាន​ចេញ​ទៅ ​ខាង​ក្រៅ ​ទ្វារ​ក្រុង, សំដៅ ​ទៅ​មាត់​ស្ទឹង​មួយ ដោយ​នឹក​គិត ​ថា, នឹង​មាន​កន្លែង​ អធិស្ឋាន។  យើង ​ក៏​នាំ​គ្នា​ អង្គុយ, ហើយ ​និយាយ ​ជា​មួយ​ពួក​ស្ត្រី ​ដែល​មក​ជួបជុំ​គ្នា ​នៅ​ទី​នោះ។  មាន​ស្ត្រី​ម្នាក់ ​ដែល​ គោរព ​កោត​ខ្លាច ​ព្រះជាម្ចាស់​ ឈ្មោះ​ លីឌា, ជា​អ្នក​ស្រុក​ ធាទេរ៉ា និង​ជា​ឈ្មួញ​ ក្រណាត់​ ពណ៌​ក្រហម​ ដ៏​មាន​តម្លៃ។  ពេល​នោះ នាង ​ផ្ទៀង​ត្រចៀក​ ស្ដាប់។  ព្រះអម្ចាស់​ ក៏​បាន​បំភ្លឺ​ ចិត្ត​គំនិត​នាង ឲ្យ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់ ​នឹង​សេចក្ដី ​ដែល​លោក​ ប៉ូល​ មាន​ប្រសាសន៍។  បន្ទាប់​ពី​នាង ​បាន​ទទួល ​ពិធី​ជ្រមុជ​ទឹក​ ជា​មួយ ​ក្រុម​គ្រួសារ​ របស់​នាង ​រួច​ហើយ, នាង​ បាន​អញ្ជើញ​យើង ​ទៅ​ស្នាក់ ​នៅ​ផ្ទះ​នាង ​ដោយ​ពោល​ ថា៖ «បើ ​លោក ​យល់​ឃើញ ​ថា, នាង​ខ្ញុំ​ ពិត​ជា​ជឿ​ លើ​ព្រះអម្ចាស់​មែន, សូម ​អញ្ជើញ​ ទៅ​ស្នាក់​នៅ ​ឯ​ផ្ទះ ​របស់​ នាង​ខ្ញុំ​ទៅ។»  នាង ​បាន​ទទូច​ សូម ឲ្យ​យើង​ យល់​ព្រម តាម​សេចក្ដី​ អញ្ជើញ​ របស់​នាង។

ប៉ូល និងស៊ីឡាស ​ជាប់​ឃុំឃាំង​ នៅ​ក្រុង​ ភីលីព

មាន​ថ្ងៃ​មួយ ពេល​យើង ​ធ្វើ​ដំណើរ​ ទៅ​កន្លែង ​អធិស្ឋាន, មាន​ស្រី​ បំរើ​គេ ​ម្នាក់ ​មក​ជួប​យើង។  នាង​ មាន​អារក្ស ​ភីថង់ ​ចូល, នាំ​ឲ្យ​នាង ​ចេះ​ទាយ, ធ្វើ​ឲ្យ​ពួក​ម្ចាស់ ​របស់​នាង ​បាន​ទទួល​កំរៃ​ យ៉ាង​ច្រើន។  នាង ​ដើរ​តាម​ក្រោយ ​លោក ​ប៉ូល និង​យើង, ​ទាំង​ស្រែក ​ថា៖ «លោក​ទាំង​នេះ ​ជា​អ្នក​បំរើ ​របស់​ព្រះ ​ដ៏​ខ្ពង់ខ្ពស់​ បំផុត។  លោក​ នាំ​ដំណឹង ​អំពី​មាគ៌ា​ នៃ​ការ​សង្គ្រោះ ​មក​ប្រាប់​ អ្នក​រាល់​គ្នា។»  នាង ​ធ្វើ​បែប​នេះ​ អស់​រយៈ​ពេល​ ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ។  ដោយ​លោក ​ប៉ូល​ ទាស់​ចិត្ត ​ជា​ខ្លាំង ក៏​ងាក ​ទៅ​ក្រោយ, បញ្ជា​វិញ្ញាណ​ អាក្រក់​ ថា៖ «ក្នុង​ព្រះនាម ​ព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដ, ចូរ​ ចេញ​ ពី​នាង ​ទៅ!»  វិញ្ញាណ​ អាក្រក់​ ក៏​ចេញ ​ពី​នាង​ភ្លាម។

កាល​ពួក​ម្ចាស់​ របស់​ ស្រី​បំរើ​នោះ ​ឃើញ​ថា, លែង​មាន​សង្ឃឹម ​នឹង​បាន​កំរៃ ​អ្វី​ទៀត, គេ​ ក៏​នាំ​គ្នា​ ចាប់​លោក ​ប៉ូល និង​លោក ​ស៊ីឡាស, អូស​យក​ទៅ​ ជូន​ចៅក្រម ​នៅ​លាន​ សាធារណៈ ក្នុង​ទីក្រុង។  ចៅក្រម​ នាំ​លោក​ទាំង​ពីរ ​ទៅ​ជួប​ ពួក​អាជ្ញាធរ, ពោល ​ថា៖ «ជន​ជាតិ​ យូដា​ ទាំង​នេះ ​បង្ក​ឲ្យ​មាន ​ចលាចល ​នៅ​ក្នុង​ក្រុង​យើង។  គេ ​នាំ​ទំនៀមទម្លាប់​ ផ្សេងៗ​ មក​ផ្សាយ​ ប្រាប់​យើង, ជា​ទំនៀមទម្លាប់​ ដែល​យើង ជន​ជាតិ ​រ៉ូម៉ាំង គ្មាន​សិទ្ធិ ​នឹង​ទទួល ឬ​អនុវត្ត​តាម ​បាន​ឡើយ។» 
បណ្ដាជន​ ក៏​លើក​គ្នា​ មកប្រឆាំង​ នឹង​លោក​ទាំង​ពីរ​ ដែរ។  ពួក​អាជ្ញាធរ​ បាន​បញ្ជា​ ឲ្យ​គេ ​ដោះ​សម្លៀកបំពាក់ ​លោក​ ប៉ូល និង​លោក​ ស៊ីឡាស​ ចេញ, រួច ​បញ្ជា​ ឲ្យ​វាយ​ នឹង​រំពាត់។  ក្រោយ​ពី​បាន​វាយ​ លោក​ទាំង​ពីរ ​ច្រើន​រំពាត់ ​ហើយ, គេ​ ក៏​យក​លោក​ ទៅ​ដាក់ ​ក្នុង​ទី​ឃុំឃាំង, ទាំង​បញ្ជា​ ឲ្យ​យាម​ យ៉ាង​មធ្យ័ត​ផង។  ឆ្មាំ​គុក​ ក៏​យក​លោក ទាំង​ពីរ​ ទៅ​ឃុំ​ ក្នុង​គុក​ងងឹត និង​ដាក់​ខ្នោះ​ជើង, តាម​បញ្ជា ​ដែល​គាត់​ បាន​ទទួល។

ប្រមាណ​ ជា​ពាក់​កណ្ដាល​ អធ្រាត្រ, លោក​ ប៉ូល និង​លោក​ ស៊ីឡាស នាំ​គ្នា​ អធិស្ឋាន និង​ច្រៀង​ សរសើរ​តម្កើង​ ព្រះជាម្ចាស់។  អ្នក​ទោស​ ឯ​ទៀតៗ​ ស្ដាប់​លោក​ ទាំង​ពីរ។  រំពេច​នោះ ស្រាប់​តែ​ មាន​រញ្ជួយ ​ផែនដី​ យ៉ាង​ខ្លាំង បណ្ដាល​ ឲ្យ​កក្រើក​ ដល់​គ្រឹះ​ ទី​ឃុំឃាំង។  ទ្វារ​គុក​ ទាំង​ប៉ុន្មាន ​ក៏របើក​ឡើង ​ភ្លាម; រីឯ ​ច្រវាក់​ ដែល​គេ​ ដាក់​អ្នក​ទោស​ ក៏​របូត ​ចេញ​អស់​ដែរ។  ពេល​នោះ ឆ្មាំ​គុក ​ភ្ញាក់​ឡើង, លុះ​ គាត់​ ឃើញ​ទ្វារ​គុក ​របើក ​ដូច្នេះ, គាត់ ​ក៏​ហូត​ដាវ​ បម្រុង​ នឹង​សម្លាប់​ខ្លួន, ព្រោះ​ នឹក​ស្មាន​ ថា, ​អ្នក​ទោស ​រត់​បាត់​អស់​ ហើយ។  ប៉ុន្តែ លោក ​ប៉ូល​ បាន​ស្រែក​ឡើង​ យ៉ាង​ខ្លាំងៗ​ ថា៖ «កុំ​ ធ្វើ​បាប​ ខ្លួន​អី!  យើង​ ទាំង​អស់​គ្នា​ នៅ​ឯ​នេះ​ទេ។»
 
ឆ្មាំ​គុក​ សូម ​ឲ្យ​គេ​ យក​ភ្លើង​មក, រួច​ ប្រញាប់ប្រញាល់ ​ចូល​ទៅ​ ក្នុង​គុក។  គាត់​ ក្រាប​ចុះ ​នៅ​មុខ​លោក ​ប៉ូល និង​លោក​ ស៊ីឡាស ទាំង​ញាប់ញ័រ។  គាត់ ​នាំ​លោក​ ទាំង​ពីរ ​ចេញ​មក​ក្រៅ, ពោល​ថា៖ «លោក​ម្ចាស់, តើ​ ខ្ញុំ​ ប្របាទ​ ត្រូវ​ ធ្វើ​យ៉ាង​ណា ដើម្បី​ ឲ្យ​បាន​ទទួល ​ការ​សង្គ្រោះ?» 

លោក ​តប​ទៅ​គាត់​ វិញ​ថា៖ «សូម ​ជឿ​លើ ​ព្រះអម្ចាស់ យេស៊ូ​ទៅ, នោះ ​ព្រះជាម្ចាស់​ នឹង​សង្គ្រោះ​លោក, ព្រម​ទាំង​ សង្គ្រោះ​ ក្រុម​គ្រួសារ ​របស់​លោក​ ផង​ដែរ។»  បន្ទាប់​មក លោក​ទាំង​ពីរ​ បាន​ប្រកាស​ ព្រះបន្ទូល​ របស់​ ព្រះអម្ចាស់​ ប្រាប់​គាត់ និង​ប្រាប់​ អ្នក​ទាំង​ប៉ុន្មាន ​ដែល​នៅ​ ក្នុង​ផ្ទះ​គាត់។  ពេល​នោះ ឆ្មាំ​គុក ​នាំ​លោក​ទាំង​ពីរ​ មក​លាង​ ស្នាម​របួស​ ទាំង​យប់, ហើយ​ គាត់ និង​ក្រុម​គ្រួសារ​ របស់​គាត់ ក៏​បាន​ទទួល​ ពិធី​ជ្រមុជ​ទឹក ​ភ្លាម។  គាត់​ បាន​នាំ ​លោក​ទាំង​ពីរ ​ឡើង​ទៅ​ផ្ទះ​គាត់, រៀបចំ ​ម្ហូប​អាហារ​ ជូន។ គាត់ និង​ក្រុម​គ្រួសារ ​របស់​គាត់ ​មាន​អំណរ​ សប្បាយ ដោយ​បាន​ជឿ​ លើ​ព្រះជាម្ចាស់។

លុះ​ ភ្លឺ​ឡើង ពួក​អាជ្ញាធរ​ បាន​ចាត់​តម្រួត​ ឲ្យ​ទៅ​ប្រាប់ ​ឆ្មាំ​គុក​ ថា៖ «ចូរ ដោះ​លែង​ អ្នក​ទាំង​នោះ​ ទៅ។»  ឆ្មាំ​គុក​ បាន​នាំ ​ដំណឹង​នេះ ​ទៅ​ជំរាប​លោក ​ប៉ូល​ ថា៖ «ពួក​អាជ្ញាធរ ​បាន​ចាត់​គេ ​មក​ប្រាប់​ ឲ្យ​ដោះ​លែង​ លោក​ហើយ។  ដូច្នេះ សូម ​លោក ​ចេញ​ទៅ​ ឲ្យ​បាន​សុខសាន្ត ​ចុះ។» 
ប៉ុន្តែ លោក ​ប៉ូល ​មាន​ប្រសាសន៍​ ទៅ​តម្រួត​ ទាំង​នោះ​ ថា៖ «យើង​ ជា​ជន​ជាតិ ​រ៉ូម៉ាំង​។  គេ ​បាន​វាយ​យើង​ នឹង​រំពាត់ ​នៅ​មុខ​ប្រជុំ​ជន ដោយ​ពុំ​បាន​ ជំនុំ​ជំរះ​ ជា​មុន, ហើយ​ ក៏​យក​យើង​ មក​ដាក់​គុក​ទៀត។  ឥឡូវ​នេះ គេ​ ចង់​ដោះ​លែង​យើង ​ដោយ​ស្ងាត់ៗ?  ទេ, មិន​បាន​ទេ!  លោក​ ទាំង​នោះ​ ត្រូវ​តែ​ មក​ដោះ​លែង​យើង ​ផ្ទាល់​តែ​ម្ដង ​ទើប​បាន។»

ពួក​តម្រួត​ នាំ​ពាក្យ​នេះ ​ទៅ​ជំរាប​ ពួក​អាជ្ញាធរ។  កាល​ដឹង​ថា លោក​ទាំង​ពីរ ​មាន​សញ្ជាតិ ​រ៉ូម៉ាំង ​ដូច្នេះ, ពួក​អាជ្ញាធរ​ ភ័យ​ខ្លាច​ ជា​ខ្លាំង។  គេ​ នាំ​គ្នា​ មក​អង្វរ​ករ​ សុំ​ទោស ​លោក​ទាំង​ពីរ, រួច ​ដោះ​លែង​លោក និង​អង្វរ​ ឲ្យ​លោក​ ចាក​ចេញ​ ពី​ក្រុង​នោះ​ផង។  លោក​ទាំង​ពីរ ​ចេញ​ពី​ទីឃុំឃាំង ចូល​ទៅ​ផ្ទះ​ របស់​នាង ​លីឌា, ហើយ​ បាន​ជួប​ពួក ​បង​ប្អូន, ព្រម​ទាំង​ បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​គេ ​ទៀត​ផង, រួច ​ទើប​លោក​ នាំ​គ្នា​ ធ្វើ​ដំណើរ​ ចេញ​ទៅ។






No comments:

Post a Comment