Paris Peace Accords 23 Oct. 1991

Thursday, October 16, 2014

កិច្ចការ ២០ | Acts 20

Reading LUKE-ACTS together as one continuous story (as it is!)

Gospel according to Luke 
ដំណឹងល្អ​ រៀប​រៀង​ ដោយលោក​ លូកា
Background Notes


New Testament Scholar and Theologian NT Wright and Harvard Philosopher Sean Kelly discuss one of history's most influential books at The Veritas Forum at Harvard 2013. Join us for a conversation on the interpretation of the New Testament in a post-modern era, moderated by Jay Harris, Dean of Undergraduate Education and Harry Austryn Wolfson Professor of Jewish Studies.

ACTS of the Apostles
កិច្ចការ រៀប​រៀង​ ដោយលោក​ លូកា
Background Notes






ប៉ូល ​ធ្វើ​ដំណើរ​ ទៅ​ស្រុក ​ម៉ាសេដូន និង​ស្រុក ​ក្រិក

លុះ ​ចលាចល​នេះ​ បាន​ស្ងប់ ​ទៅ​វិញ​ហើយ, លោក ​ប៉ូល ​ក៏​ហៅ​ពួក​សិស្ស​ មក​លើក​ទឹក​ចិត្ត, រួច ​ជំរាប​លា​គេ, ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ស្រុក ​ម៉ាសេដូន។  លោក ​ធ្វើ​ដំណើរ​ កាត់​ស្រុក​នោះ ទាំង​មាន​ ប្រសាសន៍​ លើក​ទឹក​ចិត្ត​ អ្នក​ជឿ​ យ៉ាង​ច្រើន​ផង។  បន្ទាប់​មក លោក ក៏​បាន ​ទៅ​ដល់​ស្រុក ​ក្រិក, ហើយ​ ស្នាក់​នៅ​ស្រុក​នោះ​ អស់​រយៈ​ពេល​ បី​ខែ។  ពេល​លោក ​ហៀប​ នឹង​ចុះ​សំពៅ ​ធ្វើ​ដំណើរ ​ទៅ​ស្រុក ​ស៊ីរី, ជន​ជាតិ ​យូដា​ បាន​ឃុប​ឃិត​គ្នា ​ប៉ុនប៉ង ​ធ្វើ​បាប​លោក។  លោក​ ជ្រាប​ដូច្នេះ ក៏​សំរេច​ចិត្ត ​វិល​ត្រឡប់​ ទៅ​វិញ, កាត់​តាម​ស្រុក​ ម៉ាសេដូន។  អ្នក​ ដែល​បាន ​រួម​ដំណើរ​ ជា​មួយ​លោក ​នៅ​ពេល​នោះ មាន ​លោក​ សូប៉ាត្រុស, កូន​ របស់ ​លោក​ ពីរូស ជា​អ្នក​ស្រុក ​បេរា, លោក​ អើរីស្ដាក, និង​លោក​ សេគុនដុស ជា​អ្នក​ស្រុក ​ថេស្សាឡូនិក, លោក ​កៃយុស​ ជា​អ្នក​ស្រុក​ ឌើបេ, លោក​ ធីម៉ូថេ, ព្រម​ទាំង​ លោក​ ទីឃីកុស, និង​លោក​ ត្រូភីម ជា​អ្នក​ស្រុក ​អាស៊ី​ផង។  បង​ប្អូន​ ទាំង​នេះ​ បាន​ចេញ​ដំណើរ ​ទៅ​មុន, ហើយ​ រង់ចាំ​យើង ​នៅ​ក្រុង​ ត្រូអាស។  ចំណែក ​ឯ​យើង​វិញ, ក្រោយ​ថ្ងៃ​បុណ្យ​ នំបុ័ង​ឥត​មេ, យើង ​ចេញ​ពីក្រុង ​ភីលីព​ ទៅ​ចុះ​សំពៅ។  ប្រាំ​ថ្ងៃ​ ក្រោយ​មក យើង ​ក៏​បាន​ មក​ដល់​ក្រុង​ ត្រូអាស, ជួបជុំ​ នឹង​ពួក​គេ, រួច​ ស្នាក់​នៅ​ ទី​នោះ​ ប្រាំពីរ​ថ្ងៃ។

ប៉ូល ​ប្រោស​អ៊ើទីកុស​ ឲ្យ​រស់​ ឡើង​វិញ ​នៅ​ក្រុង ​ត្រូអាស

នៅ​ថ្ងៃ​ទី​មួយ ​ក្នុង​សប្ដាហ៍​នោះ, ​យើង ​បាន​ជួបជុំ​គ្នា​ ដើម្បី ​ធ្វើ​ពិធី​កាច់​នំបុ័ង។  ដោយ​លោក ​ប៉ូល​ ត្រូវ​ ចេញ​ដំណើរ ​នៅ​ថ្ងៃ​បន្ទាប់, លោក​ មាន​ប្រសាសន៍ ​ទៅ​កាន់ ​អង្គ​ប្រជុំ, ហើយ​ អធិប្បាយ​ រហូត​ ដល់​ពាក់​កណ្ដាល ​អធ្រាត្រ។  ក្នុង​បន្ទប់​ ដែល​យើង ​ប្រជុំ​គ្នា​ នៅ​ជាន់​ ខាង​លើ មាន​ចង្កៀង​ ជា​ច្រើន។  ពេល​លោក ​ប៉ូល កំពុង​តែ​ មាន​ប្រសាសន៍ យ៉ាង​យូរ​នោះ, យុវជន​ម្នាក់​ ឈ្មោះ អ៊ើទីកុស អង្គុយ​ នៅ​លើ​មាត់​បង្អួច, ហើយ​ លង់លក់, ក៏​ដាច់ផ្ងារ ​ធ្លាក់ ​ពី​ជាន់​ទី​បី​ នោះ​មក។  ពេល​គេ ​លើក​គាត់​ឡើង, គាត់​ ស្លាប់​ផុត​ ទៅ​ហើយ។  លោក ​ប៉ូល​ ចុះ​ ទៅ​ក្រោម, ឱន​ពី​លើ ​អ៊ើទីកុស, ត្រកង​គាត់ ​លើក​ឡើង​, ទាំង​ពោល ​ថា៖ «សូម ​បង​ប្អូន​ កុំ​បារម្ភ​ ឲ្យ​សោះ; គាត់ ​នៅ​រស់​ទេ!»  កាល​លោក ​ឡើង​ទៅ​លើ​វិញ, លោក ​ក៏​ធ្វើ​ពិធី​ កាច់​នំបុ័ង និង​បរិភោគ។  បន្ទាប់​មក លោក​ មាន​ប្រសាសន៍​ បន្ត​ទៅ​ទៀត​ យ៉ាង​យូរ, រហូត​ ដល់​ភ្លឺ ទើប​លោក​ ចេញ​ដំណើរ​ទៅ។  គេ ​បាន​នាំ​យុវជន ​ដែល​នៅ​ មាន​ជីវិត​នោះ ​ទៅ​វិញ, ហើយ ​ពួក​គេ ​ធូរ​ស្រាល​ក្នុង​ចិត្ត ​ឥត​ឧបមា។

ប៉ូល ​នៅ​ក្រុង ​មីលេត

រីឯ​ យើង​វិញ, យើង​ បាន​ចុះ​សំពៅ​ ទៅ​មុន, ​ធ្វើ​ដំណើរ ​ដល់​ក្រុង​ អាសុស ដើម្បី​ ចាំ​លោក​ប៉ូល ​នៅ​ទី​នោះ, ដូច​លោក​ បាន​គ្រោង​ទុក, ព្រោះ​ លោក ​ចង់​ធ្វើ​ដំណើរ ​ដោយ​ថ្មើរ​ជើង។  កាល​លោក​ បាន​មក​ជួបជុំ​ ជា​មួយ ​ពួក​យើង ​នៅ​ក្រុង​ អាសុស​ ហើយ, យើង​ ក៏​ទទួល​លោក​ មក​ក្នុង​សំពៅ, រួច​ ធ្វើ​ដំណើរ ​ឆ្ពោះ​ទៅ​ក្រុង ​មីទូឡែន។  យើង​ បាន​ចេញ​ ពី​ទី​នោះ បន្ត​ដំណើរ​ តាម​សមុទ្រ, ទៅ​ដល់​ទន្ទឹម​ នឹង​កោះ ​ឃីយ៉ូស ​នៅ​ថ្ងៃ​បន្ទាប់។  នៅ​ថ្ងៃ​ បន្ទាប់​មក​ទៀត, យើង ​ទៅ​ដល់​កោះ​ សាម៉ូស, ហើយ​ នៅ​ថ្ងៃ ​ទី​បី ​យើង​ ក៏​បាន​ ទៅ​ដល់​ក្រុង​ មីលេត។  លោក ​ប៉ូល ​សំរេច​ចិត្ត​ មិន​ចូលក្រុង ​អេភេសូ​ទេ ដើម្បី ​កុំ​ឲ្យ​ យឺត​ដំណើរ​ នៅ​ស្រុក​ អាស៊ី, ដ្បិត ​លោក​ ប្រញាប់​ ចង់​ទៅ​ដល់​ក្រុង​ យេរូសាឡឹម ឲ្យ​ទាន់​បុណ្យ​ ថ្ងៃ​ទី​ ហាសិប​ ប្រសិន​បើ​ អាច​ធ្វើ​ ទៅ​បាន។  
ប៉ូល​ មាន​ប្រសាសន៍​ ទៅ​កាន់​ក្រុម​ ព្រឹទ្ធាចារ្យ ដែល​មក ​ពី​ក្រុង ​អេភេសូ

លោក​ ប៉ូល ​បាន​ចាត់​គេ ​ពី​ក្រុង​ មីលេត ឲ្យ​ទៅ​អញ្ជើញ​ ពួក​ព្រឹទ្ធាចារ្យ នៃ​ក្រុមជំនុំ នៅ​ក្រុង​ អេភេសូ​ មក។ 

លុះ ​គេ​ បាន​មក​ដល់ ​ហើយ, លោក​ មាន​ប្រសាសន៍ ​ទៅ​គេ​ថា៖

«បង​ប្អូន ​ជ្រាប​ស្រាប់​ ហើយ អំពី​ អាកប្បកិរិយា​ ដែល​ខ្ញុំ​ មាន​ចំពោះ​ បង​ប្អូន​ រាល់​ពេល​វេលា, តាំង​ពី​ថ្ងៃ​ដំបូង ​ដែល​ខ្ញុំ​ បាន​ទៅ​ដល់ស្រុក​ អាស៊ី​ម៉្លេះ, គឺ ​ខ្ញុំ​ បាន​បំរើ​ ព្រះអម្ចាស់ ដោយ​ចិត្ត​ សុភាពរាបសា, ទាំង​ទឹក​ភ្នែក, ទាំង​លំបាក ដោយ​ជន​ជាតិ​ យូដា បាន​ឃុបឃិត​គ្នា​ ប៉ុនប៉ង​ ធ្វើ​បាប​ខ្ញុំ។  ខ្ញុំ​ បាន​ជំរាប និង​បង្រៀន​ បង​ប្អូន តាម​ទី​សាធារណៈ និង​តាម​ផ្ទះ នូវ​សេចក្ដី​ ទាំង​ប៉ុន្មាន ​ដែល​មាន​ សារប្រយោជន៍​ ដល់​បង​ប្អូន, ឥត​មាន​ លាក់លៀម​ ត្រង់​ណា​ សោះ​ឡើយ។  ខ្ញុំ​ បាន​ធ្វើ​ ជា​បន្ទាល់​ ឲ្យ​ទាំង​សាសន៍​ យូដា​ ទាំង​សាសន៍ ​ក្រិក កែ​ប្រែ ​ចិត្ត​គំនិត ​មក​រក​ ព្រះជាម្ចាស់ និង​មាន​ជំនឿ​ លើ​ព្រះយេស៊ូ ​ជា​ព្រះអម្ចាស់ ​របស់​យើង​ ផង។

ឥឡូវ​នេះ ព្រះវិញ្ញាណ​ បាន​ទាក់ទាញ ​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ ឲ្យ​ធ្វើ​ដំណើរ​ ទៅ​ក្រុង​ យេរូសាឡឹម, ហើយ​ ខ្ញុំ​ មិន​ដឹង​ ថា នឹង​មាន​ហេតុការណ៍​អ្វី​ កើត​មាន ​ដល់​ខ្ញុំ នៅ​ក្រុង​ នោះ​ឡើយ។  គឺ ​ខ្ញុំ​ គ្រាន់​តែ​ ដឹងតាម​ព្រះវិញ្ញាណ​ ដ៏វិសុទ្ធ​ បញ្ជាក់​ប្រាប់ ពី​ក្រុង​មួយ​ ទៅ​ក្រុង​មួយ ​ថា, ខ្ញុំ​ នឹង​ត្រូវ ​គេ​ ចាប់​ចង, ហើយ​ នឹង​ត្រូវ ​រង​ទុក្ខ​ វេទនា។  ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​ មិន​ខ្វល់​ នឹង​ជីវិត​ របស់​ខ្ញុំ​ទេ ឲ្យ​តែ ​ខ្ញុំ​ បាន​បង្ហើយ ​មុខងារ និង​សំរេច​កិច្ចការ ​ដែល​ព្រះអម្ចាស់ យេស៊ូ​ បាន​ប្រទាន​ ឲ្យ​ខ្ញុំ​ធ្វើ, គឺ​ ផ្ដល់​សក្ខីភាព អំពី​ ដំណឹងល្អ នៃ​ព្រះគុណ ​របស់​ ព្រះជាម្ចាស់។

ខ្ញុំ​ ធ្លាប់​រស់​នៅ​ ក្នុងចំណោម​ បង​ប្អូន ​ទាំង​អស់​គ្នា​ ទាំង​ប្រកាស ​ដំណឹងល្អ អំពី​ ព្រះរាជ្យ​ របស់ ​ព្រះជាម្ចាស់, ប៉ុន្តែ ឥឡូវ​នេះ​ ខ្ញុំ​ ដឹង​ថា បង​ប្អូន ​នឹង​លែង​ឃើញ​ មុខ​ខ្ញុំ​ ទៀត​ហើយ។  ហេតុ​នេះ​ បាន​ជា​ខ្ញុំ​ ផ្ដល់​សក្ខីភាព ​ឲ្យ​បង​ប្អូន​ ដឹង​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ ​ថា, ប្រសិន​បើ ​មាន​ម្នាក់​ ក្នុង​ចំណោម ​បង​ប្អូន​ ត្រូវ ​វិនាស មិន​មែន​ មក​ពី​កំហុស ​របស់​ខ្ញុំ​ទេ។  ដ្បិត​ ខ្ញុំ​ បាន​ជំរាប​ បង​ប្អូន អំពី​ គំរោងការ​ ទាំង​មូល ​របស់​ ព្រះជាម្ចាស់ ​រួច​ហើយ, ឥត​មាន ​លាក់លៀម​ ត្រង់​ណា​សោះ។  ដូច្នេះ សូម ​បង​ប្អូន ​ថែរក្សា ​ខ្លួន​ឯង និង​ថែរក្សា​ ក្រុម​អ្នក​ជឿ​ ទាំង​មូល​ផង, ព្រោះ ​ព្រះវិញ្ញាណ ​ដ៏វិសុទ្ធ​ បាន​ផ្ទុកផ្ដាក់​ ឲ្យ​បង​ប្អូន​ ធ្វើ​ជា​អ្នក​ ទទួល​ខុស​ត្រូវ​នេះ ដើម្បី​ ឲ្យ​បង​ប្អូន​ ថែរក្សា​ ក្រុមជំនុំ​ របស់ ​ព្រះជាម្ចាស់ ដែល​ព្រះអង្គ​ បាន​លោះ​មក ដោយសារ ​ព្រះលោហិត​ របស់ ​ព្រះអង្គ​ផ្ទាល់។  ខ្ញុំ​ ដឹង​ច្បាស់ ​ថា, ពេល​ខ្ញុំ ​ចេញ​ផុត​ទៅ នឹង​មាន​មនុស្ស​ ចិត្ត​សាហាវ​ ដូច​ចចក នាំ​គ្នា​ ចូល​មក​ ក្នុង​ចំណោម​ បង​ប្អូន។  គេ ​នឹង​ធ្វើ​បាប​ ក្រុម​អ្នក​ជឿ ​ឥត​ត្រា​ប្រណី ​ឡើយ, ថែម​ទាំង​ មាន​អ្នក​ខ្លះ ​ក្នុង​ចំណោម​ បង​ប្អូន​ នាំ​គ្នា ​ពោល​ពាក្យ ​បញ្ឆោត ដើម្បី​ ទាក់ទាញ ​ពួក​សិស្ស​ ឲ្យ​ទៅ​តាម​គេ ​ទៀត​ផង។  ហេតុ​នេះ សូម​ បង​ប្អូន​ ប្រុង​ស្មារតី​ ឲ្យ​មែន​ទែន ដោយ​នឹក​ចាំ​ ថា, ខ្ញុំ​ បាន​ដាស់​តឿន បង​ប្អូន ​គ្រប់ៗ​រូប ​ទាំង​ទឹក​ភ្នែក​ ក្នុង​រវាង​បី​ឆ្នាំ, ទាំង​យប់ ទាំង​ថ្ងៃ ឥត​មាន​ឈប់​ឡើយ។

ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំ ​សូម​ ផ្ញើ​បង​ប្អូន ​នឹង​ព្រះជាម្ចាស់, ហើយ ​ផ្ញើ​នឹង​ព្រះបន្ទូល​ ស្ដី​អំពី​ ព្រះគុណ ​របស់ ​ព្រះអង្គ។  មាន​តែ​ ព្រះអង្គ​ទេ ដែល​អាច​ កសាង​បង​ប្អូន​ឡើង​ ជា​ក្រុមជំនុំ, ព្រម​ទាំង​ ឲ្យ​បង​ប្អូន​ ទទួល​មត៌ក រួម​ជា​មួយ ​ប្រជាជន​ ដ៏វិសុទ្ធ។   ខ្ញុំ​ មិន​ដែល​ចង់​បាន​ មាស, ប្រាក់, ឬ​សម្លៀកបំពាក់​ អ្វី​ ពី​នរណា​ ឡើយ។  បង​ប្អូន​ ជ្រាប​ស្រាប់​ហើយ​ ថា, ខ្ញុំ​ បាន​ធ្វើ​ការ ​ដោយ​ផ្ទាល់​ដៃ ដើម្បី​ ផ្គត់ផ្គង់​ សេចក្ដី​ ត្រូវ​ការ ​របស់​ខ្ញុំ និង​សេចក្ដី​ ត្រូវ​ការ​ របស់ ​អស់​អ្នក ​ដែល​នៅ ​ជា​មួយ​ខ្ញុំ។  ក្នុង​គ្រប់​កិច្ចការ​ ទាំង​អស់,​ ខ្ញុំ​ តែងតែ​ប្រាប់​ ឲ្យ​បង​ប្អូន​ ដឹង​ថា, ត្រូវ​តែ​ ធ្វើ​ការ ​នឿយហត់ ​បែប​នេះ​ឯង ដើម្បី ​ជួយ​ទំនុក​បម្រុង​ អស់​អ្នក​ ដែល​ក្រខ្សត់, ហើយ​ ត្រូវ​ ចង​ចាំ​ ព្រះបន្ទូល​ របស់ ​ព្រះអម្ចាស់ យេស៊ូ​ ថា៖ បើ ​ឲ្យ, នោះ ​នឹង​បាន​ សុភមង្គល ​ច្រើន ​ជាងទទួល។”»

លោក​ មាន​ប្រសាសន៍ ​ដូច្នេះ ​រួច​ហើយ ក៏​លុត​ជង្គង់​ចុះ, អធិស្ឋាន​ ជា​មួយ​ពួក​គេ ​ទាំង​អស់​គ្នា។  ពួក​ព្រឹទ្ធាចារ្យ​ ទាំង​នោះ នាំ​គ្នា ​ទ្រហោ​យំ​ ឱប​ក​លោក​ ប៉ូល, ហើយ​ ថើប​លោក​ ទៀត​ផង, ជា​ពិសេស, គេ​ ព្រួយ​ចិត្ត ​មក​ពី​លោក​ ប៉ូល​ មាន​ប្រសាសន៍ ​ថា, គេ ​នឹង​លែង​ឃើញ​ មុខ​លោក ​ទៀត​ហើយ។  បន្ទាប់​មក គេ​ ក៏​ជូន​ដំណើរ​លោក ​រហូត​ ដល់​សំពៅ។







No comments:

Post a Comment