Reading LUKE-ACTS together as one continuous story (as it is!)
Gospel according to Luke
New Testament Scholar and Theologian NT Wright and Harvard Philosopher
Sean Kelly discuss one of history's most influential books at The
Veritas Forum at Harvard 2013. Join us for a conversation on the
interpretation of the New Testament in a post-modern era, moderated by
Jay Harris, Dean of Undergraduate Education and Harry Austryn Wolfson
Professor of Jewish Studies.
ACTS of the Apostles
ប៉ូល
ត្រូវ គេ បញ្ជូនទៅក្រុង រ៉ូម
នៅពេលគេ សំរេច
ឲ្យចុះសំពៅ ចេញដំណើរ ឆ្ពោះទៅ ស្រុក អ៊ីតាលី, គេ ប្រគល់លោក ប៉ូល និងអ្នកទោស
ខ្លះទៀត ទៅនាយទាហាន ម្នាក់ ឈ្មោះ យូលាស ក្នុងកងទ័ព របស់ ព្រះមហាក្សត្រាធិរាជ។ យើង បានចុះសំពៅ ដែលមក ពីក្រុង
អាដ្រាមីត, រួច ចេញដំណើរទៅ។ សំពៅនោះ ត្រូវ ចូលចត នៅស្រុក អាស៊ី។ លោក អើរីស្ដាក, ជាអ្នកស្រុក
ម៉ាសេដូន ដែលរស់នៅក្រុង ថេស្សាឡូនិក, ក៏បានរួមដំណើរ ជាមួយ
យើងដែរ។
នៅថ្ងៃបន្ទាប់ យើង
បានមកដល់ក្រុង ស៊ីដូន។ លោក យូលាស មានចិត្ត
សប្បុរស ចំពោះ លោក ប៉ូលណាស់។ គាត់ អនុញ្ញាត
ឲ្យលោក ប៉ូល ទៅផ្ទះ មិត្តភក្ដិ ដើម្បី ឲ្យគេ ជួយឧបត្ថម្ភលោក។ បន្ទាប់មកទៀត យើង បានចេញសំពៅ
ពីក្រុងនោះ, សសៀរ តាមបណ្ដោយ កោះ គីប្រុស, ព្រោះ បញ្ច្រាសខ្យល់។ យើង បានឆ្លងសមុទ្រ ជិតស្រុក គីលីគា និងស្រុក ប៉ាមភីលា, ហើយ មកដល់ក្រុង មីរ៉ា ក្នុងស្រុក លូគា។ នៅក្រុងនោះ លោក នាយទាហាន រកបានសំពៅមួយ
មកពីស្រុក អលេក្សានទ្រា, ហើយ ត្រូវ ចេញទៅស្រុក អ៊ីតាលី, គាត់ ក៏នាំយើង ចុះសំពៅនោះ។ សំពៅ ទៅមុខ សន្សឹមៗ អស់រយៈពេល
ជាច្រើនថ្ងៃ, ហើយ បានមកដល់ទន្ទឹម នឹងក្រុង គ្នីដូស, ទាំងលំបាក បំផុត។ ដោយខ្យល់បក់
មកពីមុខ, យើង ក៏បត់សំពៅ ទៅរកជ្រោយ សាលម៉ូន,
សសៀរ តាមបណ្ដោយ កោះ ក្រែត វិញ។ យើង បន្តដំណើរ យ៉ាងលំបាក
តាមបណ្ដោយ កោះនោះ, ហើយ ក៏បាន មកដល់ កន្លែងមួយ ឈ្មោះ
“កំពង់ស្អាត” ដែលនៅជិតក្រុង ឡាសេ។
ខ្យល់ព្យុះ
ពេលនោះ មានខ្យល់បក់
មកតិចៗ ពីទិសខាងត្បូង; ពួកគេ យល់ឃើញ ថា ជាឱកាសល្អ សំរាប់ គំរោងការ
របស់គេ។ គេ ក៏នាំគ្នា
ស្រាវយុថ្កា, ហើយ ចេញសំពៅ សសៀរៗ កោះ ក្រែត ទៅ។ ប៉ុន្តែ បន្តិចក្រោយមក, មានខ្យល់ព្យុះមួយ យ៉ាងខ្លាំង ឈ្មោះ «ខ្យល់ព្យុះ
អ៊ើរ៉ាគ្លីដូន» បក់ពីកោះមក, នាំសំពៅ
ទៅតាមខ្យល់។ ហើយ ដោយយើង ពុំអាចធ្វើ
ឲ្យសំពៅ បើកបញ្ច្រាស ខ្យល់វិញបាន, យើង ក៏បណ្ដោយ ឲ្យសំពៅ
រសាត់ទៅតាម ខ្យល់ទៅ។ ពេលមកដល់ ខាងត្បូងកោះ តូចមួយ ឈ្មោះ ក្លូដេ, យើង បានលើកសំប៉ាន ឡើងទាំងពិបាក។ បន្ទាប់មក យើង យកខ្សែពួរ
សំរាប់ប្រើ នៅគ្រា មានអាសន្ន មកចងព័ទ្ធ ជុំវិញ សំពៅ, ការពារ កុំឲ្យធ្លាយ។ យើង ក៏បានទម្លាក់
ឈើបណ្ដែត ចុះដែរ, ក្រែងលោ សំពៅ ទៅកឿង នៅឈូងសមុទ្រ
សៀរទីស, រួចហើយ ទុក ឲ្យសំពៅ រសាត់ ទៅតាមខ្យល់។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ដោយខ្យល់ព្យុះ
បក់បោក មកខ្លាំងពេក, គេ បានទម្លាក់ ទំនិញចោល។ នៅថ្ងៃទីបី សូម្បីតែ ពួកអ្នកសំពៅ
ក៏បោះគ្រឿង ប្រដាប់សំពៅ ចោលដែរ។
យើង មើលថ្ងៃ ឬផ្កាយមិនឃើញ អស់រយៈពេល ជាច្រើនថ្ងៃ,
ហើយ ដោយខ្យល់ព្យុះ នៅតែ មានសន្ទុះ ខ្លាំងដដែល, នៅទីបំផុត យើង ក៏លែងមានសង្ឃឹម ថា នឹងបានរួចជីវិត។
យើង ពុំបាន បរិភោគអ្វី
ជាយូរថ្ងៃ មកហើយ។ លោក ប៉ូល ក៏ក្រោកឈរ
នៅកណ្ដាល ចំណោម អស់អ្នក ដែលនៅក្នុងសំពៅ, ហើយ មានប្រសាសន៍ ថា៖
«បើ បងប្អូន ស្ដាប់ខ្ញុំ, ហើយ មិនចាកចេញ
ពីកោះ ក្រែត មកទេនោះ, បងប្អូន ពិតជាមិនត្រូវ អន្តរាយ
ខូចខាត ដូច្នេះទេ។ ប៉ុន្តែ សូម បងប្អូន កុំអស់សង្ឃឹមអី។ គ្មាន នរណាម្នាក់ ក្នុងចំណោម បងប្អូន ត្រូវ
បាត់បង់ជីវិត ឡើយ, គឺ មានតែ សំពៅ ប៉ុណ្ណោះទេ ដែលត្រូវ
អន្តរាយ។ ព្រោះ ពីយប់មិញ
មានទេវតា របស់ ព្រះជាម្ចាស់ ដែលខ្ញុំជឿ និងគោរពបំរើ បានមកជិតខ្ញុំ,
ប្រាប់ថា, “ប៉ូល អើយ, កុំខ្លាចអី, ដ្បិត អ្នក ត្រូវតែ បានទៅឈរ នៅមុខ
ព្រះចៅអធិរាជ, ហើយ ដោយព្រះជាម្ចាស់ ប្រោសប្រណីអ្នក,
ព្រះអង្គ នឹងសង្គ្រោះ អស់អ្នក ដែលរួមដំណើរ ជាមួយអ្នក ឲ្យបានរួច
ជីវិតផងដែរ។” ហេតុនេះ
បងប្អូន អើយ, ចូរ មានចិត្ត ក្លាហានឡើង, ដ្បិត ខ្ញុំ ជឿទុកចិត្ត លើព្រះជាម្ចាស់ ថា នឹងបានសំរេច ដូចព្រះអង្គ
មានព្រះបន្ទូល មែន, គឺ សំពៅយើង នឹងត្រូវ ទៅកឿង
នៅកោះណាមួយ ជាមិនខាន។»
សំពៅយើង បានរសាត់
អណ្ដែត លើផ្ទៃសមុទ្រ អាឌ្រា អស់រយៈពេល ដប់បួនថ្ងៃ មកហើយ។ ពេលនោះ ប្រមាណ ជាពាក់កណ្ដាល អធ្រាត្រ, ពួកអ្នកសំពៅ
នឹកសង្ស័យ ថា, ប្រហែល ជាមកជិតដល់ ដីគោកហើយ។ គេ បោះខ្សែសម្ទង់ ទៅក្នុងទឹក,
ឃើញថា, មានជំរៅ សាមសិបប្រាំពីរ ម៉ែត្រ។
លុះ ទៅមុខបន្តិច គេ បោះខ្សែសម្ទង់ ទៅក្នុងទឹក
ម្ដងទៀត, ឃើញថា មានជំរៅ ម្ភៃប្រាំបីម៉ែត្រ។ ដោយខ្លាច ក្រែងសំពៅ រសាត់ ទៅប៉ះ
នឹងថ្ម, ពួកគេ ទម្លាក់យុថ្កាបួន នៅខាងកន្សៃ, ហើយ ទន្ទឹង រង់ចាំភ្លឺ។
ពួកអ្នកសំពៅ ចង់រត់ ចោលសំពៅ,
គេ ក៏នាំគ្នា សំរូតសំប៉ាន ចុះទៅក្នុងសមុទ្រ ដោយយកលេស ថា, គេ ចង់ទាញយុថ្កា ទៅដាក់នៅ ខាងក្បាល សំពៅវិញ។ លោក ប៉ូល មានប្រសាសន៍ ទៅនាយទាហាន
និងកូនទាហាន ថា៖ «ប្រសិនបើ អ្នកទាំងនេះ មិននៅក្នុងសំពៅទេ,
អស់លោក ប្រាកដ ជាពុំអាច រួចជីវិត បានឡើយ។» ពួកទាហាន ក៏កាប់ផ្ដាច់ខ្សែ, ទម្លាក់សំប៉ាននោះ ទៅក្នុងសមុទ្រ បាត់ទៅ។
លុះ ទៀបភ្លឺ លោក
ប៉ូល អញ្ជើញគេ ទាំងអស់គ្នា ឲ្យបរិភោគ អាហារ ដោយមាន ប្រសាសន៍ ថា៖ «បងប្អូន
បានទ្រាំ តមអាហារ អស់រយៈពេល ដប់បួនថ្ងៃ មកហើយ។ បងប្អូន ពុំបានពិសា អ្វីសោះ។ ដូច្នេះ សូម បងប្អូន អញ្ជើញពិសាទៅ
ដើម្បី ឲ្យបានរួចជីវិត, ដ្បិត នៅក្នុងចំណោម បងប្អូន
សូម្បីតែ សក់ មួយសរសៃ របស់ បងប្អូន ក៏មិនបាត់ផង។» លោក មានប្រសាសន៍ ដូច្នោះហើយ
ក៏យកនំបុ័ង មកអរព្រះគុណ ព្រះជាម្ចាស់ នៅមុខពួកគេ ទាំងអស់គ្នា, រួច លោក កាច់បរិភោគ។ ពេលនោះ អ្នក ដែលនៅក្នុងសំពៅ មានកម្លាំងចិត្ត ឡើងវិញ, គេ ក៏បរិភោគ ទាំងអស់គ្នា។
នៅក្នុងសំពៅនោះ, យើង មានគ្នាទាំងអស់
ពីររយ-ចិតសិប-ប្រាំមួយ នាក់។ កាលបរិភោគ ឆ្អែតហើយ, គេ ក៏លើកបាវស្រូវ ទម្លាក់ ទៅក្នុងសមុទ្រ ដើម្បី ឲ្យស្រាលសំពៅ។
សំពៅលិច
លុះ ភ្លឺឡើង អ្នកសំពៅ
មើលស្រុកនោះ មិនស្គាល់ទេ; គេ ឃើញតែ ឆកសមុទ្រ ដែលមាន វាលខ្សាច់។ គេ បានសំរេចចិត្ត ចូលសំពៅ ទៅបង្កឿង នៅទីនោះ
ប្រសិនបើ អាចចូល ទៅបាន។ គេ ក៏ស្រាយខ្សែយុថ្កា ទម្លាក់ចោល ទៅក្នុងសមុទ្រ, ព្រមទាំង ស្រាយខ្សែចង្កូត ចោលផងដែរ, រួច គេ
លើកក្ដោង ខាងមុខឡើង ឲ្យសំពៅ ចូលទៅរកច្រាំង។ ប៉ុន្តែ សំពៅ បានបុកខ្សាច់
ដែលនៅចន្លោះ ខ្សែទឹកពីរ បណ្ដាល ឲ្យសំពៅ កឿង នៅទីនោះ ទៅ។ ក្បាលសំពៅ នៅជាប់ នឹងថ្កល់;
រីឯ កន្សៃវិញ បានត្រូវ បាក់បែក ដោយទឹករលក បក់បោកផ្ទប់ មកយ៉ាងខ្លាំង។
ពួកទាហាន មានបំណង
សម្លាប់អ្នកទោស ទាំងអស់ចោល ដើម្បី កុំឲ្យ
នរណាម្នាក់ ហែលទឹក គេចខ្លួន បានឡើយ។ ប៉ុន្តែ ដោយនាយទាហាន ចង់សង្គ្រោះជីវិត លោក ប៉ូល, គាត់ ក៏ជំទាស់ នឹងគោលបំណង របស់ កូនទាហាន ទាំងនោះ។ គាត់ បានបញ្ជា ឲ្យអស់អ្នក ដែលចេះ ហែលទឹក
លោតទៅក្នុងទឹក, ហែល ទៅរកគោក មុន; រីឯ អ្នក មិនចេះ ហែលទឹក ត្រូវ តោងបន្ទះក្ដារ ឬតោងបំណែក សំពៅ,
ហែល ទៅតាមក្រោយ។ ធ្វើដូច្នេះ
គេ បានទៅដល់ ដីគោក ដោយសុខសាន្ត គ្រប់ៗគ្នា។
No comments:
Post a Comment