Paris Peace Accords 23 Oct. 1991

Wednesday, October 1, 2014

កិច្ចការ ៧ | Acts 7

Reading LUKE-ACTS together as one continuous story (as it is!)

Gospel according to Luke 
ដំណឹងល្អ​ រៀប​រៀង​ ដោយលោក​ លូកា
Background Notes


New Testament Scholar and Theologian NT Wright and Harvard Philosopher Sean Kelly discuss one of history's most influential books at The Veritas Forum at Harvard 2013. Join us for a conversation on the interpretation of the New Testament in a post-modern era, moderated by Jay Harris, Dean of Undergraduate Education and Harry Austryn Wolfson Professor of Jewish Studies.

ACTS of the Apostles
កិច្ចការ រៀប​រៀង​ ដោយលោក​ លូកា
Background Notes







សុន្ទរកថា ​របស់​ ស្ទេផាន

លោក ​មហាបូជាចារ្យ​ មាន​ប្រសាសន៍​ សួរ​ថា៖ «តើ ​ពិត​ជា​ដូច្នេះ ​មែន​ឬ

លោក ​ស្ទេផាន ​ឆ្លើយ​ឡើង​ ថា៖ «សូម ​ជំរាប ​អស់​លោក​ ជា​បង​ប្អូន និង​ជា​ឪពុក, សូម​ ជ្រាប។  កាល​លោក​ អប្រាហាំ ​ជា​បុព្វបុរស ​របស់​យើង រស់​នៅ​ ឯ​ស្រុក ​មេសូប៉ូតាមា, គឺ​ មុន​ពេល​ លោក ​ទៅ​នៅស្រុក​ ខារ៉ាន, ព្រះជាម្ចាស់ ​ប្រកប ​ដោយ​សិរីរុងរឿង បាន​មក​បង្ហាញ​ ព្រះអង្គ​ ឲ្យ​លោក​ឃើញ, ហើយ ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ ថា៖ ចូរ​ ចាក​ចេញ​ ពី​ស្រុក​កំណើត​ របស់​អ្នក; ចាក​ចេញ​ ពី​ញាតិសន្ដាន ​របស់​អ្នក, រួច​ ធ្វើ​ដំណើរ​ ទៅ​កាន់ ​ស្រុក​មួយ ​ដែល​យើង​ នឹង​បង្ហាញ​អ្នក។ 

«លោក​ អប្រាហាំ​ ក៏​ចាក​ចេញ​ ពី​ស្រុក​ ខាល់ដេ ​ទៅ​រស់​នៅ​ ក្នុង​ស្រុក ​ខារ៉ាន។  ក្រោយ​ពេល​ ឪពុក ​របស់​លោក ​ទទួល​មរណភាព ​ផុត​ទៅ, ព្រះជាម្ចាស់​ បាន​នាំ​លោក ​ចេញ​ពី​ស្រុក​នោះ មក​នៅ​ស្រុក​ ដែល​អស់​លោក ​រស់​នៅ ​សព្វ​ថ្ងៃ។  នៅ​ស្រុក​នេះ ព្រះជាម្ចាស់ ពុំ​ បាន​ប្រទាន ​ដី​ធ្លី ​ឲ្យ​លោក​ឡើយ, គឺ​ សូម្បី​តែ ​ដី​ល្មម ​នឹង​ដាក់​បាត​ជើង ក៏​ព្រះអង្គ​ មិន​ប្រទាន ​ឲ្យ​ដែរ។  ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គ​ បាន​សន្យា​ ថា, នឹង​ប្រគល់ ​ស្រុក​នេះ​ ទាំង​មូល​ មក​ឲ្យ​លោក និង​ឲ្យ​ពូជពង្ស ​របស់​លោក​ ទៅ​ជំនាន់ ​ក្រោយៗ​ផង។  ពេល​នោះ លោក ​អប្រាហាំ​ គ្មាន​កូន​ទេ។  ព្រះជាម្ចាស់ ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ ថា៖ ពូជពង្ស ​របស់​អ្នក​ នឹង​អាស្រ័យ​ នៅ​លើ​ទឹក​ដី​ បរទេស។  អ្នក​ស្រុក​នោះ ​នឹង​យក ​ពូជពង្ស ​របស់​អ្នក ​ធ្វើ​ជា​ខ្ញុំ​បំរើ, ព្រម​ទាំង ​ធ្វើ​ទុក្ខ​ទោស​គេ អស់​រយៈ​ពេល​ បួន​រយ​ឆ្នាំ។”  ព្រះជាម្ចាស់​ មាន​ព្រះបន្ទូល ​ទៀត​ថា, “ប៉ុន្តែ យើង​ នឹង​ដាក់​ទោស ជាតិ​សាសន៍ ​ដែល​យក ​ពូជពង្ស​ របស់​អ្នក ​ធ្វើ​ជា​ខ្ញុំ​បំរើ។  ក្រោយ​មក ពូជពង្ស ​របស់​អ្នក​ នឹង​ចាក​ចេញ​ ពី​ស្រុក​នោះ មក​គោរព ​ថ្វាយបង្គំ​យើង ​នៅ​កន្លែង​នេះ។”  បន្ទាប់​មក ព្រះជាម្ចាស់​ បាន​ប្រោស​ប្រទាន​ សម្ពន្ធមេត្រី ​ឲ្យ​លោក​ អប្រាហាំ ដោយ​យក​ពិធី ​កាត់​ស្បែក ​ធ្វើ​ជា​សញ្ញា។  ហេតុ​នេះ​ហើយ​ បាន​ជា​លោក ​អ៊ីសាក ​កើត​បាន ​ប្រាំ​បី​ថ្ងៃ, លោក ​អប្រាហាំ​ ជា​ឪពុក បាន​ធ្វើ​ពិធី ​កាត់​ស្បែក​ឲ្យ។  លោក អ៊ីសាក ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ ពិធី​កាត់​ស្បែក ​ឲ្យ​លោក​ យ៉ាកុប, ហើយ ​លោក​ យ៉ាកុប ​ក៏​បាន​ធ្វើ ​ពិធី​កាត់​ស្បែក​ ឲ្យ​បុព្វបុរស ​ទាំង​ដប់ពីរ ​រូប​ដែរ។


«ពួក​បុព្វបុរស​ មាន​ចិត្ត​ច្រណែន ឈ្នានីស នឹង​លោក​ យ៉ូសែប ក៏​លក់​លោក ​ឲ្យ​គេ​ នាំ​យក​ទៅ​ធ្វើ​ ជា​ខ្ញុំ​បំរើ​ នៅ​ស្រុក ​អេស៊ីប។  ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ ​គង់​ជា​មួយ​លោក; ព្រះអង្គ​ បាន​រំដោះ​លោក​ ឲ្យ​រួច​ផុត ​ពី​ទុក្ខ​វេទនា ទាំង​ប៉ុន្មាន។  ព្រះអង្គ ​ប្រទាន​ ឲ្យ​លោក ​មាន​ប្រាជ្ញា ​វាងវៃ និង​គាប់​ ព្រះហឫទ័យ​ ព្រះចៅ​ផារ៉ោន ជា​ស្ដេច​ស្រុក​ អេស៊ីប។  ព្រះចៅ​ ផារ៉ោន​ បាន​តែងតាំង​លោក​ ឲ្យ​គ្រប់គ្រង​ស្រុក​ អេស៊ីប និង​ត្រួតត្រា​ ព្រះរាជ​វាំង ​ទាំង​មូល​ផង។

«ពេល​នោះ មាន​កើត​ទុរ្ភិក្ស ​ពេញ​ទាំងស្រុក ​អេស៊ីប និង​ស្រុក​ កាណាន, បណ្ដាល​ឲ្យ​មាន​ ទុក្ខ​វេទនា​ ជា​ខ្លាំង។   បុព្វបុរស ​របស់​យើង ​រក​អ្វី ​បរិភោគ​ ពុំ​បាន​ឡើយ។  ពេល​លោក​ យ៉ាកុប ​ឮ​ដំណឹង ​ថា, នៅ​ស្រុក ​អេស៊ីប​ មាន​ស្រូវ, លោក​ ក៏​ចាត់​ពួក​បុព្វបុរស ​របស់​យើង ឲ្យ​ទៅ​ស្រុក​នោះ, ​ជា​លើក​ទី​មួយ។  នៅ​លើក​ទី​ពីរ លោក​ យ៉ូសែប​ បាន​ប្រាប់ ​ឲ្យ​បង​ប្អូន ​របស់​លោក​ ស្គាល់​លោក, ហើយ ​ព្រះចៅ​ផារ៉ោន​ ក៏​បាន​ជ្រាប ​អំពី​ ដើម​កំណើត​ របស់​លោក​ យ៉ូសែប​ដែរ។  បន្ទាប់​មក លោក​ យ៉ូសែប ​បាន​ចាត់​គេ ​ឲ្យ​ទៅ​អញ្ជើញ ​លោក​ យ៉ាកុប ជា​ឪពុក និង​ញាតិសន្ដាន​ ទាំង​អស់  ដែល​មាន​គ្នា​ ចិតសិប​ប្រាំ​នាក់​ នោះ​មក។  លោក​ យ៉ាកុប ​ក៏​ចុះ​ទៅ​ស្រុក ​អេស៊ីប, ហើយ ​លោក ​ទទួល​ មរណភាព​ ទៅ។  ពួក​បុព្វបុរស ​ក៏​ទទួល ​មរណភាព ​នៅ​ស្រុក​នោះ ​ដែរ។  គេ​ បាន​ដឹក​សព ​លោក ​យ៉ាកុប និង​សព​ ពួក​បុព្វបុរស ​មក​បញ្ចុះ​ នៅ​ភូមិ ​ស៊ីគែម ក្នុង​ផ្នូរ​ ដែល​លោក ​អប្រាហាំ​ បាន​ទិញ​ពី​កូន​ របស់​លោក ​ហេម័រ នៅ​ភូមិ​ ស៊ីគែម ​នោះ។

«លុះ​ ជិតដល់​ពេល ​ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវ ​បំពេញ​ តាម​ព្រះបន្ទូល​ ដែល​ព្រះអង្គ​ សន្យា​ ជា​មួយ​លោក ​អប្រាហាំ, ជន​ជាតិ ​របស់​យើង ​បាន​កើន​ចំនួន​ កាន់​តែ​ ច្រើន​ឡើងៗ​ នៅ​ស្រុក ​អេស៊ីប។  បន្ទាប់​មក មាន​ស្ដេច​ថ្មី ​ឡើង​គ្រង​រាជ្យ ​នៅ​ស្រុក ​អេស៊ីប, តែ​ ទ្រង់​ មិន​ស្គាល់ ​លោក ​យ៉ូសែប ​ទេ។  ស្ដេច​ថ្មី​នោះ ​បាន​ប្រើ​ល្បិច​ អាក្រក់​ មក​លើ​ ពូជ​សាសន៍​យើង, គឺ ​ទ្រង់​ បាន​ធ្វើ​បាប​ បុព្វបុរស ​របស់​យើង រហូត​ ដល់​បង្ខំ​ ពួក​គាត់ ​ឲ្យ​យក​ទារក​ តូចៗ ​របស់​ខ្លួន ​ទៅ​បំបរ បង់​ចោល ដើម្បី ​កុំ​ឲ្យ​មាន ​ជីវិត ​រស់​ត​ទៅ​ មុខ​ទៀត។

«លោក​ ម៉ូសេ​ បាន​កើត​ នៅ​ជំនាន់​នោះ, ហើយ ​លោក​ ជា​ទារក​មួយ​ ដ៏​ស្អាត, ជា​ទី​គាប់ ​ព្រះហឫទ័យ​ ព្រះជាម្ចាស់។  ឪពុកម្ដាយ​ បាន​ចិញ្ចឹម​លោក ​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​ អស់​រយៈ​ពេល ​បី​ខែ។  កាល​គេ​ បំបរ បង់​លោក​ចោល, បុត្រី​ របស់​ ស្ដេច​ផារ៉ោន ​បាន​រើស​លោក​ យក​មក​ចិញ្ចឹម​ បី​បាច់​ថែរក្សា ធ្វើ​ជា​កូន។  លោក ​ម៉ូសេ​ បាន​ទទួល​ ការអប់រំ តាម​ចំណេះ​វិជ្ជា​ ទាំង​ប៉ុន្មាន ​របស់​ ជន​ជាតិ ​អេស៊ីប។  លោក​ មាន​សំនួនវោហារ ​ពូកែ, ហើយ ​ប៉ិនប្រសប់ ​ធ្វើ​កិច្ចការ ​ផ្សេងៗ​ផង។

«លុះ​ ដល់​លោក​ មាន​អាយុ ​គំរប់​ សែសិប​ឆ្នាំ, លោក ​ក៏​បាន​សំរេច​ចិត្ត​ ទៅ​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​ ជន​ជាតិ​ អ៊ីស្រាអែល, ជា​បង​ប្អូន ​រួម​ជាតិ​ របស់​លោក។  លោក ​បាន​ឃើញ​ ជន​រួម​ជាតិ ​របស់​ លោក​ម្នាក់​ ត្រូវ ​គេ ​ធ្វើ​បាប, លោក ​ក៏​ចេញ​មុខ​ការពារ, ហើយ​ សងសឹក​ ជំនួស​អ្នក​ ដែល​ត្រូវ ​គេ ​ធ្វើ​បាប ដោយ​វាយ​សម្លាប់​ ជន​ជាតិ ​អេស៊ីប ​នោះ​ទៅ។  លោក ​នឹក​ស្មាន ​ថា, បង​ប្អូន​រួម​ជាតិ ​របស់​លោក​ មុខ​ជា​យល់​ ថា, ព្រះជាម្ចាស់​ នឹង​សង្គ្រោះ​ពួក​គេ ​តាម​រយៈ​លោក, ប៉ុន្តែ ពួក​គេ ​ពុំ​បាន​យល់ ​ដូច្នោះ​ឡើយ។  នៅ​ថ្ងៃ​បន្ទាប់ លោក ​ម៉ូសេ ​បាន​ប្រទះ​ឃើញ​ ជន​ជាតិ ​អ៊ីស្រាអែល​ខ្លះ​ កំពុង​វាយ​គ្នា, លោក ​ក៏​មាន​ប្រសាសន៍​ សំរុះសំរួល​គេ​ ថា, “អ្នក​រាល់​គ្នា​ ជា​បង​ប្អូន ​នឹង​គ្នា; ហេតុ​ដូច​ម្ដេច ​បាន​ជា​ធ្វើ​បាប​ គ្នា​ឯង ​ដូច្នេះ?”

«ម្នាក់ ​ដែល​ធ្វើ​បាប​ បង​ប្អូន បាន​ច្រាន ​លោក​ ម៉ូសេ ​ចេញ, ​ទាំង​ពោល​ ថា, “នរណា​ បាន​តាំង​អ្នក ​ឲ្យ​ធ្វើ​ ជា​មេ​ដឹក​នាំ និង​ជា​ចៅក្រម​ ពី​លើ​យើងតើ ​អ្នក​ ចង់​សម្លាប់​ខ្ញុំ​ ដូច​អ្នក​ បាន​សម្លាប់ ​អេស៊ីប​ម្នាក់​ ពី​ម្សិលមិញ​ នោះ​ដែរ​ ឬ?”  កាល​លោក ​ម៉ូសេ​ ឮ​ពាក្យ​នេះ, លោក​ ក៏​ភៀស​ខ្លួន ​ទៅ​នៅ ស្រុក​ ម៉ាឌាន។  នៅ​ស្រុក​នោះ លោក​ បាន​កូន​ប្រុស ​ពីរ​នាក់។

«សែសិប​ឆ្នាំ ​កន្លង​មក​ទៀត, មាន​ទេវតា មួយ​រូប​ បាន​បង្ហាញ​ខ្លួន​ ឲ្យ​លោក​ឃើញ នៅ​វាល ​រហោស្ថាន ​ភ្នំ ​ស៊ីណៃ ក្នុង​អណ្ដាត​ភ្លើង​ ដែល​កំពុង​ឆេះ ​នៅ​គុម្ពោត​មួយ។  លោក​ ម៉ូសេ​ ងឿងឆ្ងល់ ចំពោះ​ហេតុ ​ដ៏​អស្ចារ្យ ​ដែល​លោក​ឃើញ​ នោះ​ណាស់។  ពេល​លោក​ ចូល​ទៅ​ជិត ដើម្បី ​ពិនិត្យ​មើល, លោក​ បាន​ឮ​ ព្រះសូរសៀង ​របស់ ​ព្រះអម្ចាស់​ ថា, “យើង ​ជា​ព្រះ​ នៃ​បុព្វបុរស ​របស់​អ្នក, គឺ ​ជា​ព្រះ ​របស់ ​អប្រាហាំ, ព្រះ ​របស់ ​អ៊ីសាក, និង​ព្រះ​ របស់ ​យ៉ាកុប​។  លោក​ ម៉ូសេ ​ភ័យ​ញ័រ​ ជា​ខ្លាំង, ពុំ​ហ៊ាន​ សម្លឹង​មើល​ទេ។

«ព្រះអម្ចាស់ ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ មក​លោក​ ថា, “ចូរ​ ដោះ​ស្បែក​ជើង ​ចេញ, ដ្បិត ​កន្លែង ​ដែល​អ្នក​ឈរ​នេះ ​ជា​កន្លែង​ ដ៏វិសុទ្ធ។  យើង​ បាន​ឃើញ ​ប្រជារាស្ត្រ​ របស់​យើង ​រង​ទុក្ខ​លំបាក នៅ​ស្រុក ​អេស៊ីប; យើង ​ក៏​បាន​ឮ​សំរែក ​សោក​សៅ​ របស់​គេ​ ដែរ។  យើង​ ចុះ​មក​នេះ ដើម្បី ​រំដោះ​ពួក​គេ។  ចូរ​ មក, យើង ​នឹង​ចាត់​អ្នក​ ឲ្យ​ទៅ​ស្រុក ​អេស៊ីប ​ឥឡូវ​នេះ។

«ជន​ជាតិ ​អ៊ីស្រាអែល បាន​បដិសេធ​ មិន​ទទួល​ស្គាល់​ លោក ​ម៉ូសេ​ នេះ​ទេ ដោយ​ពោល ​ថា, “នរណា​ បាន​តាំង​អ្នក ​ឲ្យ​ធ្វើ​ ជា​មេ​ដឹក​នាំ និង​ជា​ចៅក្រម​ លើ​យើង?”  ក៏​ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់​ បាន​ចាត់​លោក ​ឲ្យ​ទៅ ក្នុង​ឋានៈ ​ជា​មេ​ដឹក​នាំ និង​ជា​អ្នក​រំដោះ ដោយ​មាន​ជំនួយ​ ពី​ទេវតា ដែល​បាន ​បង្ហាញ​ខ្លួន ​ឲ្យ​លោក​ឃើញ ​ក្នុង​គុម្ពោត។  គឺ ​លោក ​ម៉ូសេ ​នេះ​ហើយ ដែល​បាន​ដឹក​នាំ​ ជន​ជាតិ ​អ៊ីស្រាអែល ​ចេញ​មក ទាំង​សំដែង ​ឫទ្ធិបាដិហារិយ៍ និង​ទី​សំគាល់​ ដ៏​អស្ចារ្យ នៅ​ស្រុក​ អេស៊ីប, នៅ​សមុទ្រ​ ក្រហម, និង​នៅ​វាល ​រហោស្ថាន អស់​រយៈ​ពេល ​សែសិប​ឆ្នាំ​ផង។

«លោក ម៉ូសេ​ នេះ​ហើយ ដែល​មាន ​ប្រសាសន៍ ​ទៅ​កាន់​ជន​ជាតិ ​អ៊ីស្រាអែល​ ថា, “ព្រះជាម្ចាស់​ នឹង​ធ្វើ​ ឲ្យ​មាន​ព្យាការី​ ម្នាក់ ​ដូច​ខ្ញុំ ងើប​ឡើង​ ពី​ចំណោម​ បង​ប្អូន ​របស់ ​អ្នក​រាល់​គ្នា។”  កាល​ជន​ជាតិ​ អ៊ីស្រាអែល ​នៅ​ជួបជុំ​គ្នា ​ក្នុង​វាល​ រហោស្ថាន, គឺ ​លោក ​ម៉ូសេ ​នេះ​ហើយ ដែល​នៅ​ ជា​មួយ​ទេវតា​ផង, នៅ​ជា​មួយ​ បុព្វបុរស​ផង។  ទេវតា ​បាន​ថ្លែង​ ព្រះបន្ទូល ​មក​លោក នៅ​លើ​ភ្នំ​ ស៊ីណៃ, ហើយ ​លោក​ បាន​ទទួល​ ព្រះបន្ទូល ​ដែល​ផ្ដល់​ជីវិត យក​មក​ប្រគល់ ​ឲ្យ​យើង ​ទាំង​អស់​គ្នា។

«បុព្វបុរស​ របស់​យើង ​មិនព្រម​ស្ដាប់​ បង្គាប់​លោក​ទេ, គឺ ​គេ​ បែរ​ ជា​នាំ​គ្នា​ ជំទាស់ ​នឹង​លោក, ហើយ ​មាន​ចិត្ត​ ចង់​វិល​ត្រឡប់​ ទៅ​ស្រុក​ អេស៊ីប​វិញ ដោយ​ពោល​ ទៅ​កាន់ ​លោក ​អើរ៉ុន​ ថា, “សូម ​លោក​ ឆ្លាក់​រូប​ចម្លាក់ ​ផ្សេងៗ ​ធ្វើ​ជា​ព្រះ ​ដឹក​នាំយើង, ដ្បិត​ លោក ​ម៉ូសេ ដែល​បាន ​នាំ​យើង ​ចេញ​ពី​ស្រុក ​អេស៊ីប​ មក​នោះ, យើង​ មិន​ដឹង​លោក​ ទៅ​ជា​យ៉ាង​ណា ​ហើយ​ទេ!”  នៅ​គ្រា​នោះ គេ ​ក៏​បាន​ឆ្លាក់ ​រូប​កូន​គោ​មួយ, ហើយ​ យក​យញ្ញបូជា​ មក​ថ្វាយ ​រូប​ចម្លាក់​នោះ, រួច​ នាំ​គ្នា​ សប្បាយ​រីករាយ​ ចំពោះ​វត្ថុ ​ដែល​ជា​ស្នាដៃ ​របស់​ខ្លួន។  ពេល​នោះ  ព្រះជាម្ចាស់​ ឈប់​រវី រវល់​ នឹង​គេ។  ទ្រង់ ​បណ្ដោយ​គេ​ ឲ្យ​គោរព​ ថ្វាយបង្គំ​ ផ្កាយ​ទាំងឡាយ​ នៅ​លើ​មេឃ, ស្រប​ នឹង​សេចក្ដី ​ដែល​មាន ​ចែង​ទុក​ ក្នុង​គម្ពីរ​ ព្យាការី​ ថា៖

«“ប្រជារាស្ត្រ​ អ៊ីស្រាអែល ​អើយ,
ក្នុង​អំឡុង​ពេល ​សែសិប​ឆ្នាំ​ នៅ​វាល ​រហោស្ថាន,
តើ​ អ្នក​រាល់​គ្នា ​ដែល​បាន​យក​សត្វ
ឬ​យញ្ញបូជា​អ្វី​ មក​ឲ្យ​យើង​ ឬ​ទេ? 
អ្នក​រាល់​គ្នា​ បាន​សែង​ខ្ទម​ របស់​ ព្រះ​ម៉ូឡុក
និង​សែង ​រូប​ផ្កាយ ​តំណាង​ ព្រះ​រេមផាន់ របស់ ​អ្នក​រាល់​គ្នា។
រូប​សំណាក ​អស់​ទាំង​នេះ, អ្នក​រាល់​គ្នា​ បាន​ឆ្លាក់
ដើម្បី​ យក​មក ​ថ្វាយបង្គំ។
ដូច្នេះ យើង​ នឹង​កៀរ ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ យក​ទៅ​ឆ្ងាយ,
ហួស​ស្រុក​ បាប៊ីឡូន ​ទៅ​ទៀត។”  

«នៅ​វាល ​រហោស្ថាន បុព្វបុរស ​របស់​យើង ​មានព្រះពន្លា របស់ ​ព្រះជាម្ចាស់​ សង់​ឡើង, ស្រប​តាម​ ព្រះបន្ទូល​ ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​ បាន​បង្គាប់​មក ​លោក ​ម៉ូសេ, គឺ​ តាម​គំរូ ​ដែល​លោក ​បាន​ឃើញ។  បុព្វបុរស ​របស់​យើង ​បាន​ទទួល​ ព្រះពន្លា​ តៗ​គ្នា, ហើយ ​សែង​ចូល​ ទៅ​ក្នុង​ទឹក​ដី ​ដែល​រឹប​យក​ ពី​ជាតិ​សាសន៍ ​នានា, ក្រោម​ការ​ដឹក​នាំ ​របស់​លោក​ យ៉ូស្វេ, គឺ​ ជា​ជាតិ​សាសន៍​ ដែល​ព្រះជាម្ចាស់ ​បាន​ដេញ​ចេញ​ ពី​មុខ​ពួក​គេ។  ព្រះពន្លា​នេះ ​នៅ​គង់វង្ស ​រហូត ​ដល់​ជំនាន់​ ព្រះបាទ​ដាវីឌ។  ព្រះជាម្ចាស់​ គាប់​ព្រះហឫទ័យ​ នឹង​ព្រះបាទ​ដាវីឌ។  ព្រះបាទ​ដាវីឌ ​ក៏​បាន​ទូល​ សូម​ អនុញ្ញាត​ ពី​ព្រះអង្គ, រក​ព្រះដំណាក់ ​មួយ ​ថ្វាយ​ព្រះ ​របស់​លោក​ យ៉ាកុប, តែ ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន ​ឯណោះ ​វិញ​ទេ ដែល​បាន​សង់ ​ព្រះដំណាក់​នោះ។

«ព្រះ​ ដ៏​ខ្ពង់ខ្ពស់​ បំផុត​ មិន​គង់​ នៅ​ក្នុង​ដំណាក់​ ដែល​សង់​ឡើង ដោយ​ដៃ​មនុស្ស ​ឡើយ, ដូច​ព្យាការី ​បាន​ថ្លែង​ទុក​ មក​ស្រាប់​ ថា,

«“ផ្ទៃ​មេឃ​ ជា​បល្ល័ង្ក ​របស់​យើង,
ហើយ ​ផែនដី ​ក៏​ជា​កំណល់ ​ទ្រ​ជើង​យើង​ដែរ។
ព្រះអម្ចាស់​ មាន​ព្រះបន្ទូល​ ថា,
តើ​ អ្នក​រាល់​គ្នា ​នឹង​សង់​ដំណាក់
បែប​ណា ឲ្យ​យើង​បាន?
តើ​ កន្លែង ​ដែល​យើង ​នឹង​សំរាក​នោះ​ នៅ​ឯ​ណា?
គឺ ​យើង ​ទេ​តើ ​ដែល​បាន​បង្កើត អ្វីៗ​ ទាំង​នោះ​មក។

«អស់​លោក ​ចិត្ត​រឹងរូស ​អើយ!  អស់​លោក ​មាន​ចិត្ត មាន​ត្រចៀក​ ដូច​សាសន៍ ​ដទៃ​, ចេះ​តែ ​ជំទាស់ ​ប្រឆាំង ​នឹង​ព្រះវិញ្ញាណ ​ដ៏វិសុទ្ធ ​ជានិច្ច, គឺ​ មិន​ខុស ​ពី​បុព្វបុរស ​របស់​ អស់​លោក​ទេ!  គ្មាន​ ព្យាការី​ណា​ម្នាក់ ដែល​បុព្វបុរស ​របស់​ អស់​លោក​ មិន​បាន​ បៀតបៀន ​នោះ​ឡើយ។  បុព្វបុរស​ របស់​ អស់​លោក​ បាន​សម្លាប់​ អស់​អ្នក​ ដែល​ប្រកាស ​ទុក​ជា​មុន ​ថា, ព្រះ​ ដ៏​សុចរិត ​នឹង​យាង​មក។  ឥឡូវ​នេះ អស់​លោក​ បាន​ចាប់ ​ព្រះអង្គ​នោះ​ បញ្ជូន​ទៅ​ ឲ្យ​គេ, ហើយ ​អស់​លោក​ ធ្វើ​គុត​ ព្រះអង្គ ​ថែម​ទៀត​ផង។  អស់​លោក​ បាន​ទទួល​ ក្រឹត្យវិន័យ តាម​រយៈ​ទេវតា,​ តែ​ អស់​លោក​ ពុំ​បាន​ប្រព្រឹត្ត ​តាម​សោះ។»

បណ្ដាជន ​សម្លាប់ ​ស្ទេផាន

កាល​សមាជិក ​ក្រុម​ប្រឹក្សា​ ជាន់​ខ្ពស់ ​ឮ​ដូច្នោះ, គេ​ ក្រេវក្រោធ​ ជា​ខ្លាំង; ​គេ​ សង្កៀត​ធ្មេញ ​ដាក់​លោក ​ស្ទេផាន។  រីឯ ​លោក ​ស្ទេផាន​វិញ, លោក ​បាន​ពោរពេញ​ ដោយ​ព្រះវិញ្ញាណ ​ដ៏វិសុទ្ធ, លោក​ សម្លឹង​មើល ​ទៅ​លើ​មេឃ, ឃើញ​សិរីរុងរឿង​ របស់ ​ព្រះជាម្ចាស់ និង​ឃើញ​ ព្រះយេស៊ូ ​ឈរ ​នៅ​ខាង​ស្ដាំ ​ព្រះអង្គ។  លោក ​មាន​ប្រសាសន៍ ​ថា៖ «មើល​ហ្ន៎!  ខ្ញុំ ​ឃើញ​ផ្ទៃ​មេឃ ​បើក​ចំហ និង​ឃើញ​ បុត្រ​មនុស្ស ឈរ​ នៅ​ខាង​ស្ដាំ ​ព្រះជាម្ចាស់។»

ពួក​គេ ​ស្រែក​ឡើង​ យ៉ាង​ខ្លាំង ​ទាំង​យក​ដៃ ​ខ្ទប់​ត្រចៀក,  ហើយ​ នាំ​គ្នា​ ស្ទុះ​ទៅ​សង្គ្រប់​ ពី​លើ​លោក។  គេ​ បណ្ដេញ​លោក​ចេញ ​ពី​ទីក្រុង, រួច​ យក​ដុំ​ថ្ម​ គប់​សម្លាប់​លោក។  ពួក​អ្នក ​ដែល​ជា​សាក្សី បាន​យក​ សម្លៀកបំពាក់ ​របស់​ខ្លួន ​ទៅ​ទុក នៅ​ក្បែរ​ជើង​ យុវជន​ម្នាក់ ​ឈ្មោះ សូល។


នៅ​ពេល ​គេ​ គប់​ដុំ​ថ្ម​ សម្លាប់​នោះ, លោក ​ស្ទេផាន ​ទូលអង្វរ​ ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់ យេស៊ូ ​អើយ​, សូម​ ទទួល​វិញ្ញាណ ​របស់ ​ទូលបង្គំ​ផង។»  បន្ទាប់​មក លោក​ លុត​ជង្គង់​ចុះ, ហើយ​ បន្លឺ​សំឡេង​ ខ្លាំងៗ​ ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់​ អើយ!  សូម​ កុំ​ប្រកាន់​ ទោស​គេ, ព្រោះ​តែ ​អំពើ​បាប​នេះ ​ធ្វើ​អ្វី។»  កាល​បាន​ទូល ​ដូច្នោះ​ហើយ, លោក ក៏​ផុត​ដង្ហើម​ទៅ​។


No comments:

Post a Comment