បទវិភាគ៖ តើ បក្សជាប់ឆ្នោត ទាំងពីរ គិតពីប្រយោជន៍ ពលរដ្ឋ ឬប្រយោជន៍ បក្សជាធំ?
RFA / វិទ្យុ អាស៊ី សេរី | ១៥ កុម្ភៈ ២០១៥
ប្រធាន គណបក្ស សង្គ្រោះជាតិ លោក សម រង្ស៊ី (ឆ្វេង)
ចាប់ដៃ ជាមួយ លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន
ក្រោយជំនួប ចរចា នាវិមាន ព្រឹទ្ធសភា នៅថ្ងៃ ទី២២ កក្កដា ២០១៤។ RFA/Tin Zakariya
ការបញ្ចប់ វិបត្តិ នយោបាយ កាលពីថ្ងៃ ទី២២ កក្កដា ឆ្នាំ២០១៤ គឺ ជាបរិបទ ដ៏សំខាន់មួយ ដែលប្រជាពលរដ្ឋ សង្ឃឹមថា, គណបក្ស ទាំងពីរ នឹងចាប់ដៃគ្នា ដើម្បី កសាង ប្រទេសជាតិ និងដោះស្រាយ វិបត្តិសង្គមនានា ដែលប្រជាពលរដ្ឋ ប្រឈមនោះ។
គណបក្ស ជាប់ឆ្នោត ទាំងពីរ ហាក់នៅ មិនទាន់ គិតគូរ ជូនប្រជាពលរដ្ឋ, ដូចជា៖ ការបង្កើត ការងារ ឲ្យប្រជាពលរដ្ឋ, ការរកទីផ្សារ កសិផល, ការដោះស្រាយ រឿងជម្លោះ ដីធ្លី, និងបញ្ហា អន្តោប្រវេសន៍, ជាដើម។
តើ នៅក្នុងអាណត្តិ ទី៥នេះ, គណបក្ស ជាប់ឆ្នោត ទាំងពីរ ពិតជាចាប់ដៃគ្នា ធ្វើការ ដើម្បី បម្រើ ប្រជាពលរដ្ឋ ពិត ឬយ៉ាងណា?
ការអភិវឌ្ឍប្រទេស និងការជំរុញឲ្យជីវភាពប្រជាពលរដ្ឋមានភាពប្រសើរឡើងនោះ គឺជាការសន្យារបស់មេដឹកនាំគណបក្សនយោបាយនៅមុនពេលបោះឆ្នោត។ ក៏ប៉ុន្តែតាមមើលទៅអ្វីៗបានប្រែប្រួលនៅក្រោយពេលបោះឆ្នោត មិនដូចការសន្យាទាំងស្រុងនោះទេ។
វិបត្តិនយោបាយរយៈពេល ១ឆ្នាំ គឺជាឧបសគ្គជំរុញកំណើនសេដ្ឋកិច្ចប្រជាពលរដ្ឋ និងសេដ្ឋកិច្ចជាតិ ក៏ប៉ុន្តែក្រោយពីគណបក្សទាំងពីរបានព្រមព្រៀងគ្នាលើកិច្ចចរចាកាលពី ថ្ងៃទី២២ កក្កដា ឆ្នាំ២០១៤ ត្រូវបានប្រជាពលរដ្ឋសំដែងសាទរ និងរំពឹងថា គណបក្សទាំងពីរអាចចាប់ដៃគ្នាដោះស្រាយបញ្ហាប្រទេសជាតិ ពិសេសបញ្ហាដែលប្រជាពលរដ្ឋកំពុងជួបប្រទះ ដូចជាបញ្ហាអត់ការងារធ្វើ ការដំឡើងប្រាក់ខែកម្មករ និងភាពអយុត្តិធម៌សង្គម អន្តោប្រវេសន៍ខុសច្បាប់ និងបញ្ហាជម្លោះដីធ្លី ។ល។
ម្យ៉ាងទៀត ភាពស្ងប់ស្ងាត់របស់អ្នកនយោបាយបានមួយរយៈ ដោយប្រជាពលរដ្ឋជាម្ចាស់ឆ្នោតសង្ឃឹមថា គណបក្សជាប់ឆ្នោតទាំងពីរកំពុងរកវិធីរួមគ្នាអភិវឌ្ឍប្រទេសដូចដែល ខ្លួនបានសន្យា។
ក្ដីសង្ឃឹមរបស់ប្រជាពលរដ្ឋហាក់នៅស្រពិចស្រពិលនៅឡើយ ដោយសារតែកាលពីពេលថ្មីៗនេះ មេដឹកនាំកំពូលគណបក្សជាប់ឆ្នោតទាំងពីរបានចេញមុខធ្វើសង្គ្រាម ពាក្យសម្ដីជាថ្មីម្ដងទៀត ហើយប្រើពាក្យសម្ដីធ្ងន់ៗដាក់គ្នា ដោយមិនខ្វល់ពីសម្ពន្ធភាព ឬកិច្ចព្រមព្រៀងបញ្ចប់ជម្លោះនយោបាយកាលពីថ្ងៃទី២២ កក្កដា ឆ្នាំ២០១៤ នោះឡើយ។
នៅក្នុងបរិបទនេះ អ្នកនយោបាយហាក់ដូចជាប្រើល្បែងនយោបាយដដែលៗ គិតពីការយកឈ្នះចាញ់គ្នាដណ្ដើមយកត្រូវ និងបង្ហាញពីភាពខ្លាំងរៀងៗខ្លួន ក្នុងការផ្ដួលគ្នានៅក្នុងសមរភូមិនយោបាយ ហាក់ដូចជាភ្លេចម្ចាស់ឆ្នោត និងគ្មានពេលគិតគូរពីអ្វីដែលប្រជាពលរដ្ឋប្រឈម និងមានតម្រូវការនោះ?
បញ្ហានៅចំពោះមុខដែលគណបក្សជាប់ឆ្នោតទាំងពីរត្រូវដោះស្រាយជា ចាំបាច់នោះ គឺការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ច ការការពារបូរណភាពទឹកដី បញ្ហាអន្តោប្រវេសន៍ ការធ្វើកំណែទម្រង់រដ្ឋឲ្យក្លាយជាប្រទេសនីតិរដ្ឋពិតប្រាកដ យកច្បាប់ជាអាជ្ញាសឹកក្នុងការកាត់សេចក្ដី ការកម្ចាត់អំពើពុករលួយ រៀបចំកំណែទម្រង់ដីធ្លីរកទីផ្សារកសិផលឲ្យកសិករ បង្កើនការងារឲ្យយុវជនធ្វើជាដើម។ បញ្ហាទាំងនេះសុទ្ធសឹងតែមាននៅក្នុងគោលនយោបាយរបស់គណបក្សជាប់ឆ្នោត ទាំងពីរ ហើយបានសន្យាជាមួយប្រជាពលរដ្ឋផង។
ម្យ៉ាងវិញទៀត បញ្ហាដ៏ចម្បងដែលគេឯងដឹងគ្រប់គ្នានោះ គឺបញ្ហាសង្គមកំពុងកើតឡើងរ៉ាំរ៉ៃ ទោះបីជាគណបក្សជាប់ឆ្នោតទាំងពីរបានសន្យាថា នឹងដោះស្រាយហើយក៏ដោយចុះ ក៏ប៉ុន្តែបញ្ហាទាំងនោះនៅតែអូសបន្លាយដដែល។ មិនបាច់ទៅមើលឯណាឆ្ងាយទេ បើយើងក្រឡេកមើលនៅមុខរដ្ឋសភានៅទីលានប្រជាធិបតេយ្យ នៅតាមវត្តមួយចំនួនក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ប្រជាពលរដ្ឋអ្នកតវ៉ាដីធ្លីបាននាំគ្នាមកសុំអន្តរាគមន៍ជាប្រចាំពី រដ្ឋាភិបាល។ តែបញ្ហាទំនាស់ដីធ្លីនេះ ហាក់នៅមិនទាន់មានយន្តការដោះស្រាយច្បាស់លាស់នៅឡើយ។
កត្តាទាំងនេះតាមមើលទៅពីមួយអាណត្តិទៅមួយអាណត្តិរដ្ឋាភិបាល មិនបានដោះស្រាយបានទាំងស្រុងនោះទេ ព្រោះបញ្ហាដីធ្លីនេះ បានកើនមានជាប្រព័ន្ធ ហើយភាគច្រើនពាក់ព័ន្ធនឹងអ្នកមានអំណាចទៀតផង។ ផ្ទុយទៅវិញ រដ្ឋាភិបាលហាក់ដូចជារកយុទ្ធសាស្ត្រក្នុងការទប់ស្កាត់គួរប្រកួត ច្រើនជាង ព្រោះការកាន់កាប់អំណាចដ៏យូររបស់គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជានេះ លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន នឹងមិនងាយចុះចាញ់ដោយងាយៗទេ លោកបានប្រើយុទ្ធសាស្ត្រឈ្នះៗរបស់លោកក្នុងការតទល់ជាមួយគូបដិបក្ខ។
ជាងនេះទៅទៀត បើមើលពីដំណើរវិវឌ្ឍការងាររបស់គណបក្សទាំងពីរវិញ ទោះបីជាគណបក្សទាំងពីរប្រកាសថា យកវប្បធម៌សន្ទនា ដើម្បីជជែកគ្នាដោះស្រាយបញ្ហាប្រទេសជាតិក៏ដោយ តែការប្រើប្រាស់វប្បធម៌សន្ទនានេះ ហាក់មិនទាន់មានលទ្ធផលអ្វីជាដុំកំភួននៅឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញជាញឹកញាប់ មេដឹកនាំគណបក្សទាំងពីរបានឆ្លងឆ្លើយសារនយោបាយឌឺដងដាក់គ្នាក្នុង ការទាញយកប្រជាប្រិយភាពរបស់ខ្លួន។
ក្រោយពីប្រើធម៌ក្ដៅដាក់គ្នារួច មេដឹកនាំគណបក្សទាំងពីរក៏បានចាប់ដៃគ្នាវិញភ្លាមៗ ហើយប្រកាសពីការប្រើវប្បធម៌សន្ទនា។ តើនេះជាល្បែងនយោបាយដដែលៗ ដែលអ្នកនយោបាយខ្មែរតែងតែប្រើប្រាស់ពីមួយអាណត្តិទៅមួយអាណត្តិដោយ មានអ្វីលាក់កំបាំងនៅពីក្រោយខ្នង ឬយ៉ាងណា?
ការប្រើវប្បធម៌សន្ទនានេះ ជាទម្លាប់មួយល្អណាស់សម្រាប់អ្នកនយោបាយ បើសិនជាអ្នកនយោបាយប្រើប្រាស់វប្បធម៌នេះ ដើម្បីដោះស្រាយកិច្ចការប្រទេសជាតិមែននោះ ហើយក៏ជាគំរូដ៏ល្អសម្រាប់យុវជនជំនាន់ក្រោយទៀតដែរ។ ទន្ទឹមនឹងនេះ ការបង្ហាញពីសកម្មភាពពិតរបស់អ្នកនយោបាយ ថាតើពួកគេគិតផលប្រយោជន៍ជាតិ ឬគិតពីផលប្រយោជន៍ជាតិជាធំ ឬយ៉ាងណា?
ផ្ទុយទៅវិញ ការប្រើវប្បធម៌សន្ទនានេះ ហាក់ដូចជាការតថ្លៃគ្នាក្នុងការបែងចែកអំណាចគ្នា និងប្រើយុទ្ធសាស្ត្រដើម្បីយកឈ្នះចាញ់គ្នាទៅវិញទេ ដូចជាសភាបានកែប្រែបទបញ្ជាផ្ទៃក្នុងរបស់ខ្លួនដើម្បីបង្កើតឲ្យមាន ប្រធានក្រុមភាគតិចនៅក្នុងសភា ដែលលោក សម រង្ស៊ី ជាប្រធាន មានឋានៈស្មើនាយករដ្ឋមន្ត្រីជាដើម។ ការធ្វើដូច្នេះ ដើម្បីឲ្យលោក សម រង្ស៊ី មានតួនាទីធំមួយនៅក្នុងសភា នៅពេលអនុប្រធានគណបក្សរបស់លោក គឺលោក កឹម សុខា បានក្លាយជាអនុប្រធានទី១សភាទៅហើយនោះ។
មួយវិញទៀត ចំពោះរដ្ឋាភិបាលដឹកនាំដោយគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាវិញ គឺរដ្ឋាភិបាលបានដាក់ទិសដៅបំបាត់អំពើពុករលួយ និងភាពអយុត្តិធម៌សង្គម ជំរុញការអភិវឌ្ឍន៍កម្ពុជា ពីទីក្រុងដល់ជនបទ និងប្រកាន់នូវនយោបាយដោះស្រាយបញ្ហាដោយមិនប្រើអាវុធ ដើម្បីរក្សាសន្តិសុខ និងសេចក្ដីសុខ ភាពសុខសាន្តរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ។ តែបញ្ហានេះ ពីមួយអាណត្តិទៅមួយអាណត្តិ រដ្ឋាភិបាលហាក់ធ្វើមិនបានទាំងស្រុងឡើយ ពិសេសនៅក្រោយថ្ងៃទី២៨ កក្កដា ឆ្នាំ២០១៣ ក្រោយពេលបោះឆ្នោតអាណត្តិទី៥ កងកម្លាំងរដ្ឋាភិបាលប្រើប្រាស់អាវុធ បង្ក្រាបបាតុករ បាញ់សម្លាប់ និងរបួសជាច្រើននាក់ មកទល់ពេលនេះមិនទាន់ផ្ដល់យុត្តិធម៌ជូនជនរងគ្រោះនៅឡើយ។ រីឯរដ្ឋាភិបាលវិញ ក៏ទម្លាក់រឿងនេះទៅលើគណបក្សសង្គ្រោះជាតិ។ បើរវល់តែចង្អុលមុខគ្នាទៅវិញទៅមកយ៉ាងនេះ តើយុត្តិធម៌សម្រាប់អ្នករងគ្រោះនៅឯណា?
ចំពោះគណបក្សសង្គ្រោះជាតិវិញ ក៏មិនទាន់ប្រើប្រាស់វប្បធម៌សន្ទនា ដើម្បីជំរុញឲ្យរដ្ឋាភិបាលទទួលខុសត្រូវលើករណីនេះដែរ មេដឹកនាំគណបក្សនេះបានប្រើវិធីសាស្ត្រនយោបាយទន់ភ្លន់ដែលមិនប្រឆាំង ដាច់ខាត និងគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា ដូចនៅមុនពេលបោះឆ្នោត និងនៅពេលដឹកនាំប្រជាពលរដ្ឋធ្វើបាតុកម្មនោះទេ។
សកម្មភាពរបស់គណបក្សសង្គ្រោះជាតិ ហាក់ដូចជាប្រើយុទ្ធសាស្ត្រអង្អែលខ្នងគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា។ ការធ្វើដូច្នេះ អាចខ្លាចខ្លួនមិនបានបំពេញភារកិច្ចក្នុងសភាពេញមួយអាណត្តិ និងមិនសម្រេចគោលបំណងរបស់ខ្លួនក្នុងការធ្វើកំណែទម្រង់ គណៈកម្មាធិការជាតិរៀបចំការបោះឆ្នោត និងច្បាប់បោះឆ្នោតក៏ថាបាន ព្រោះលោក ហ៊ុន សែន នៅតែព្រមានដកអភ័យឯកសិទ្ធិតំណាងរាស្ត្រគណបក្សសង្គ្រោះជាតិ ម្ដងហើយម្ដងទៀតនោះ។
ក្រោយពីការចូលសភាថ្ងៃទី២២ កក្កដា ឆ្នាំ២០១៤ មក មេដឹកនាំគណបក្សសង្គ្រោះជាតិ បានសុំឲ្យអ្នកគាំទ្រខ្លួនទុកពេលឲ្យសិន តែមកទល់ពេលនេះ ជាលទ្ធផលឃើញតែគណៈកម្មការជំនាញដឹកនាំដោយគណបក្សសង្គ្រោះជាតិ បានកោះហៅមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលសួរនាំក្នុងសភា តែមិនទាន់មានលទ្ធផលណាមួយជាដុំកំភួននៅឡើយ។
ក្រៅពីនេះទៀត លំហូរជនបរទេសមកកម្ពុជា ឥតឈប់ឈរ ហូរចូលទាំងទំនិញ កសិផលសព្វសារពើ មកសម្លាប់សេដ្ឋកិច្ចប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ។ ជនបរទេសមកជំនួសការងារពីយុវជនកម្ពុជា ដូចជាការងារសិប្បកម្ម សំណង់ និងកសិកម្ម។ ពួកគេខ្លះចូលមកតាមរយៈក្រុមហ៊ុនទទួលបានដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចពី រដ្ឋាភិបាលប្រមាណ ៧០ម៉ឺនហិកតារ ដែលក្រុមហ៊ុនទាំងនោះយកកម្លាំងពលកម្មពីប្រទេសវៀតណាម។ រីឯដំណាំកសិផលកសិកម្មវិញ ក៏ហូរចូលមកពីវៀតណាម ច្រើនដែរ ដែលជាឧបសគ្គធ្វើឲ្យកសិផលខ្មែរគ្មានទីផ្សារ ឬធ្លាក់ចុះថោក។
ទន្ទឹមនេះ យុវជនខ្មែរបានធ្វើចំណាកស្រុកពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ទៅធ្វើខ្ញុំគេនៅឯបរទេស ដូចជាទៅថៃ ម៉ាឡេស៊ី កូរ៉េខាងត្បូង ទោះបីជាការងារនៅក្រៅប្រទេសប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ក៏ដោយ ដើម្បីក្រពះ និងដើម្បីកូនចៅ បងប្អូនមានជីវភាពអាចរស់បានសមរម្យ។ ចំណែកឯកូនមន្ត្រីធំវិញ មានទាំងកូនមន្ត្រីបក្សប្រឆាំងផង ធ្វើចំណាកស្រុកដូចគ្នាដែរ គឺទៅបន្តសិក្សាបង់លុយសិក្សារាប់ម៉ឺនដុល្លារសហរដ្ឋក្នុងមួយ ឆ្នាំៗ ដូចជានៅសហរដ្ឋអាមេរិក សិង្ហបុរី និងអូស្ត្រាលី និងប្រទេសផ្សេងៗទៀត។
ពេលត្រឡប់មកពីបរទេសដល់ស្រុកកំណើតវិញ យុវជនធ្វើចំណាកស្រុកជាកូនកសិករនោះ ប្រឈមនឹងភាពអត់ការងារធ្វើ ខ្លះគ្មានវាសនាមកជួបជុំបងប្អូន ឪពុកម្ដាយវិញផង ដោយសារជួបគ្រោះថ្នាក់ស្លាប់នៅកន្លែងការងារ ឬត្រូវថៅកែធ្វើបាបដោយប្រការណាមួយ។ ដោយឡែកកូនអ្នកធំវិញ ពេលត្រឡប់មកវិញ ពួកគាត់មានកៅអីអង្គុយស្រាប់នៅការិយាល័យក្នុងម៉ាស៊ីនត្រជាក់នៅតាម ស្ថាប័នរដ្ឋខ្លះ មានឋានន្តរសក្ដិខ្ពង់ខ្ពស់ ខ្លះពាក់ផ្កាយលើស្មាពីរបី មានអង្គរក្សហែហម ការពារទៀតផង។
របាយការណ៍សិក្សាស្រាវជ្រាវប្រទេសកម្ពុជា របស់ភ្នាក់ងារអង្គការសហប្រជាជាតិរកឃើញថា យុវជនកម្ពុជា ហក់ចូលទីផ្សារការងារក្នុង១ឆ្នាំៗមានពី ២០ម៉ឺន ទៅ ២៥ម៉ឺននាក់ ហើយអ្នកដែលមានទទួលបានការងារធ្វើប្រមាណ ៥ម៉ឺននាក់ ទៅ ៦ម៉ឺននាក់ទេ។
រីឯរបាយការណ៍ជំរឿនប្រជាសាស្ត្ររបស់ក្រសួងផែនការបង្ហាញថា យុវជនមានអាយុពី ១៥ឆ្នាំ ទៅ ៣០ឆ្នាំ មាន ៤,៣លាននាក់ ស្មើ ៣៣% នៃប្រជាពលរដ្ឋសរុប ក្នុងនោះអ្នកធ្វើចំណាកស្រុកមានការងារធ្វើប្រមាណ ១លាននាក់ អ្នកធ្វើការរោងចក្រប្រហែល ៧៥ម៉ឺននាក់ និងយុវជនគ្មានការងារធ្វើជាង ២លាននាក់។
ធនាគារពិភពលោកប្រចាំកម្ពុជា បានរកឃើញថា ចំនួនប្រជាពលរដ្ឋដែលស្ថិតនៅក្បែរបន្ទាត់ភាពក្រីក្ររស់មានចំណូល តិចជាង ២,៣០សេន ក្នុងមួយថ្ងៃ មានចំនួនជាង ៨លាននាក់។ ក្រុមនេះជាអ្នកងាយនឹងធ្លាក់ចូលភាពក្រីក្រវិញ នៅពេលដែលចំណូលរបស់គាត់បាត់បង់ប្រមាណ ១.២០០រៀលក្នុងមួយថ្ងៃដែលបញ្ហានេះ នឹងធ្វើឲ្យអត្រាភាពក្រីក្រកើនឡើងដល់ ៤០% វិញ។
សរុបសេចក្ដីទៅ ការរស់នៅរបស់ប្រជាពលរដ្ឋនៅតែមានបញ្ហាលំបាកក្នុងការរស់នៅ ប្រចាំថ្ងៃដដែល ដូចពាក្យស្លោកខ្មែរពោលថា អត្តាហិអត្តនោនាថោ គឺខ្លួនទីពឹងខ្លួន។ ចំពោះយន្តការដោះស្រាយរបស់រដ្ឋាភិបាលហាក់នៅមានកម្រិតនៅឡើយ។ បញ្ហាសំខាន់នោះ គឺប្រជាពលរដ្ឋមួយចំនួនរស់ដោយពឹងលើខ្លួនឯង ធ្វើយ៉ាងណារកចំណូលដើម្បីផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ។ គ្រួសារខ្លះរកមួយថ្ងៃដើម្បីរស់មួយថ្ងៃ គ្រួសារខ្លះទៀតខំការពារផ្ទះសម្បែងដីធ្លីខ្លួនឯងបែរជាដេកក្នុង គុកទៅវិញ ដូចជាអ្នកបឹងកក់ បុរីកីឡា និងសហគមន៍មួយចំនួនទៀតជាដើម។
រីឯគណបក្សនយោបាយជាប់ឆ្នោតទាំងពីរវិញ បានត្រឹមរៀបចំយុទ្ធសាស្ត្រប្រកួតប្រជែងគ្នាទៀតនៅអាណត្តិទី៦ ខាងមុខ ដូចជាការរៀបចំស្ថាប័នបោះឆ្នោតថ្មី ការធ្វើវិសោធនកម្មច្បាប់បោះឆ្នោត និងការរៀបចំទុកដាក់កូនចៅខ្លួនទៅក្នុងជួរគណបក្ស ដូចជាគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា បញ្ចូលកូនមេដឹកនាំកំពូលក្នុងគណៈកម្មការកណ្ដាល ដូចគ្នានេះ គណបក្សសង្គ្រោះជាតិវិញ ក៏បញ្ចូលកូនដូចគ្នាដើម្បីត្រៀមខ្លួនបន្តវេន។ គណបក្សទាំងពីរហាក់គ្មានពេលគិតគូរដល់ប្រជាពលរដ្ឋដូចដែលខ្លួនបាន សន្យានៅមុនពេលបោះឆ្នោត ដូចពាក្យចាស់ពោលថា ឆ្លងស្ពានហើយរុះស្ពានចោល៕
No comments:
Post a Comment