ACTS of the Apostles
កិច្ចការ រៀបរៀងដោយ លោកលូកា
សុន្ទរកថា
របស់លោកស្ទេផាន
លោកមហាបូជាចារ្យ
មានប្រសាសន៍ សួរថា៖ «តើ ពិតជាដូច្នេះ មែនឬ?»
លោកស្ទេផាន ឆ្លើយឡើង
ថា៖ «សូមជំរាបអស់លោក
ជាបងប្អូន និងជាឪពុក, សូមជ្រាប។ កាលលោក អប្រាហាំ ជាបុព្វបុរស
របស់យើង រស់នៅ ឯស្រុក មេសូប៉ូតាមា, គឺមុនពេល លោកទៅនៅ
ស្រុកខារ៉ាន, ព្រះជាម្ចាស់ ប្រកបដោយសិរីរុងរឿង បានមកបង្ហាញ
ព្រះអង្គ ឲ្យលោកឃើញ, ហើយ មានព្រះបន្ទូល ថា៖ “ចូរ ចាកចេញ ពីស្រុកកំណើត របស់អ្នក;
ចាកចេញ ពីញាតិសន្ដាន របស់អ្នក, រួច ធ្វើដំណើរទៅកាន់
ស្រុកមួយ ដែលយើង នឹងបង្ហាញអ្នក។”
«ពួកបុព្វបុរស
មានចិត្តច្រណែន ឈ្នានីស នឹងលោកយ៉ូសែប ក៏លក់លោក ឲ្យគេ នាំយកទៅធ្វើជាខ្ញុំបំរើ
នៅស្រុកអេស៊ីប។ ប៉ុន្តែ
ព្រះជាម្ចាស់ គង់ជាមួយលោក; ព្រះអង្គ បានរំដោះលោក ឲ្យរួចផុត ពីទុក្ខវេទនា ទាំងប៉ុន្មាន។ ព្រះអង្គ ប្រទានឲ្យលោក មានប្រាជ្ញាវាងវៃ និងគាប់ព្រះហឫទ័យ
ព្រះចៅផារ៉ោន ជាស្ដេចស្រុកអេស៊ីប។
ព្រះចៅផារ៉ោន បានតែងតាំងលោក ឲ្យគ្រប់គ្រងស្រុកអេស៊ីប
និងត្រួតត្រា ព្រះរាជវាំង ទាំងមូលផង។
«ពេលនោះ
មានកើតទុរ្ភិក្ស ពេញទាំង ស្រុកអេស៊ីប និងស្រុកកាណាន, បណ្ដាលឲ្យមាន ទុក្ខវេទនា ជាខ្លាំង។ បុព្វបុរស
របស់យើង រកអ្វីបរិភោគ ពុំបានឡើយ។
ពេលលោកយ៉ាកុប ឮដំណឹង ថា,
នៅស្រុកអេស៊ីប មានស្រូវ, លោក ក៏ចាត់ពួកបុព្វបុរស របស់យើង ឲ្យទៅស្រុកនោះ,
ជាលើកទីមួយ។ នៅលើកទីពីរ លោកយ៉ូសែប បានប្រាប់ឲ្យបងប្អូន របស់លោក ស្គាល់លោក,
ហើយ ព្រះចៅផារ៉ោន ក៏បានជ្រាបអំពីដើមកំណើត របស់លោកយ៉ូសែបដែរ។ បន្ទាប់មក លោកយ៉ូសែប បានចាត់គេ
ឲ្យទៅអញ្ជើញ លោកយ៉ាកុប ជាឪពុក និងញាតិសន្ដាន ទាំងអស់ ដែលមានគ្នា ចិតសិបប្រាំនាក់ នោះមក។ លោកយ៉ាកុប ក៏ចុះទៅស្រុកអេស៊ីប, ហើយ លោកទទួលមរណភាពទៅ។ ពួកបុព្វបុរស ក៏ទទួលមរណភាព នៅស្រុកនោះដែរ។ គេ បានដឹកសព លោកយ៉ាកុប
និងសពពួកបុព្វបុរស មកបញ្ចុះនៅភូមិស៊ីគែម ក្នុងផ្នូរ ដែលលោកអប្រាហាំ បានទិញពីកូន
របស់លោកហេម័រ នៅភូមិស៊ីគែមនោះ។
«លុះជិតដល់ពេល
ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបំពេញ តាមព្រះបន្ទូល ដែលព្រះអង្គ សន្យាជាមួយ លោកអប្រាហាំ,
ជនជាតិ របស់យើង បានកើនចំនួន កាន់តែ ច្រើនឡើងៗ នៅស្រុកអេស៊ីប។ បន្ទាប់មក មានស្ដេចថ្មី ឡើងគ្រងរាជ្យ
នៅស្រុកអេស៊ីប, តែទ្រង់ មិនស្គាល់ លោកយ៉ូសែបទេ។ ស្ដេចថ្មីនោះ បានប្រើល្បិចអាក្រក់
មកលើ ពូជសាសន៍យើង, គឺទ្រង់ បានធ្វើបាប បុព្វបុរស របស់យើង
រហូតដល់បង្ខំពួកគាត់ ឲ្យយកទារក តូចៗ របស់ខ្លួន ទៅបំបរ បង់ចោល ដើម្បីកុំឲ្យមានជីវិត
រស់តទៅមុខទៀត។
«លោកម៉ូសេ
បានកើតនៅជំនាន់នោះ, ហើយ លោកជាទារកមួយ ដ៏ស្អាត,
ជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យ ព្រះជាម្ចាស់។ ឪពុកម្ដាយ បានចិញ្ចឹមលោក នៅក្នុងផ្ទះ
អស់រយៈពេល បីខែ។ កាលគេ បំបរ បង់លោកចោល, បុត្រី របស់ស្ដេចផារ៉ោន
បានរើសលោក យកមកចិញ្ចឹម បីបាច់ថែរក្សា ធ្វើជាកូន។ លោកម៉ូសេ បានទទួលការអប់រំ
តាមចំណេះវិជ្ជា ទាំងប៉ុន្មាន របស់ជនជាតិអេស៊ីប។ លោក មានសំនួនវោហារ ពូកែ, ហើយ ប៉ិនប្រសប់ធ្វើកិច្ចការ ផ្សេងៗផង។
«លុះដល់លោក
មានអាយុគំរប់ សែសិបឆ្នាំ, លោក ក៏បានសំរេចចិត្ត ទៅសួរសុខទុក្ខ
ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល, ជាបងប្អូនរួមជាតិ របស់លោក។ លោក បានឃើញជនរួមជាតិ របស់លោកម្នាក់
ត្រូវគេធ្វើបាប, លោក ក៏ចេញមុខការពារ, ហើយ សងសឹក ជំនួសអ្នក ដែលត្រូវគេធ្វើបាប ដោយវាយសម្លាប់ ជនជាតិអេស៊ីប
នោះទៅ។ លោកនឹកស្មាន
ថា, បងប្អូនរួមជាតិ របស់លោក មុខជាយល់ ថា, ព្រះជាម្ចាស់ នឹងសង្គ្រោះពួកគេ តាមរយៈលោក,
ប៉ុន្តែ ពួកគេ ពុំបានយល់ដូច្នោះឡើយ។
នៅថ្ងៃបន្ទាប់ លោកម៉ូសេ បានប្រទះឃើញជនជាតិអ៊ីស្រាអែលខ្លះ
កំពុងវាយគ្នា, លោក ក៏មានប្រសាសន៍ សំរុះសំរួលគេ ថា ,“អ្នករាល់គ្នា ជាបងប្អូន នឹងគ្នា;
ហេតុដូចម្ដេច បានជាធ្វើបាបគ្នាឯង ដូច្នេះ?”
«ម្នាក់
ដែលធ្វើបាបបងប្អូន បានច្រាន លោកម៉ូសេ ចេញ, ទាំងពោល
ថា, “នរណា បានតាំងអ្នក ឲ្យធ្វើជាមេដឹកនាំ និងជាចៅក្រម ពីលើយើង? តើ អ្នក ចង់សម្លាប់ខ្ញុំ ដូចអ្នក
បានសម្លាប់ អេស៊ីបម្នាក់ ពីម្សិលមិញ នោះដែរឬ?” កាលលោកម៉ូសេ ឮពាក្យនេះ, លោក ក៏ភៀសខ្លួនទៅនៅ ស្រុកម៉ាឌាន។ នៅស្រុកនោះ លោក បានកូនប្រុសពីរនាក់។
«សែសិបឆ្នាំ
កន្លងមកទៀត, មានទេវតាមួយរូប បានបង្ហាញខ្លួន ឲ្យលោកឃើញ
នៅវាលរហោស្ថាន ភ្នំស៊ីណៃ ក្នុងអណ្ដាតភ្លើង ដែលកំពុងឆេះ នៅគុម្ពោតមួយ។ លោកម៉ូសេ ងឿងឆ្ងល់ ចំពោះហេតុ
ដ៏អស្ចារ្យ ដែលលោកឃើញនោះណាស់។ ពេលលោក
ចូលទៅជិត ដើម្បី ពិនិត្យមើល, លោក បានឮ ព្រះសូរសៀង របស់ព្រះអម្ចាស់
ថា, “យើង ជាព្រះ នៃបុព្វបុរស របស់អ្នក, គឺជាព្រះ របស់ អប្រាហាំ, ព្រះ របស់ អ៊ីសាក, និងព្រះ របស់ យ៉ាកុប”។ លោកម៉ូសេ ភ័យញ័រជាខ្លាំង, ពុំហ៊ានសម្លឹងមើលទេ។
«ព្រះអម្ចាស់
មានព្រះបន្ទូល មកលោក ថា, “ចូរដោះស្បែកជើងចេញ, ដ្បិតកន្លែង ដែលអ្នកឈរនេះ ជាកន្លែងដ៏វិសុទ្ធ។ យើង បានឃើញ ប្រជារាស្ត្រ របស់យើង
រងទុក្ខលំបាក នៅស្រុកអេស៊ីប; យើង ក៏បានឮសំរែកសោកសៅ
របស់គេដែរ។ យើងចុះមកនេះ ដើម្បី រំដោះពួកគេ។ ចូរមក, យើង
នឹងចាត់អ្នក ឲ្យទៅស្រុកអេស៊ីប ឥឡូវនេះ។”
«ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល
បានបដិសេធ មិនទទួលស្គាល់ លោកម៉ូសេនេះទេ ដោយពោល ថា, “នរណា បានតាំងអ្នក ឲ្យធ្វើ ជាមេដឹកនាំ និងជាចៅក្រម លើយើង?” ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ បានចាត់លោក
ឲ្យទៅ ក្នុងឋានៈជាមេដឹកនាំ និងជាអ្នករំដោះ ដោយមានជំនួយ ពីទេវតា ដែលបានបង្ហាញខ្លួន
ឲ្យលោកឃើញ ក្នុងគុម្ពោត។ គឺលោកម៉ូសេនេះហើយ ដែលបានដឹកនាំ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ចេញមក ទាំងសំដែងឫទ្ធិបាដិហារិយ៍ និងទីសំគាល់ ដ៏អស្ចារ្យ
នៅស្រុកអេស៊ីប, នៅសមុទ្រក្រហម, និងនៅវាលរហោស្ថាន
អស់រយៈពេល សែសិបឆ្នាំផង។
«លោកម៉ូសេ
នេះហើយ ដែលមានប្រសាសន៍ ទៅកាន់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ថា, “ព្រះជាម្ចាស់ នឹងធ្វើឲ្យមានព្យាការីម្នាក់ដូចខ្ញុំ ងើបឡើង ពីចំណោម
បងប្អូន របស់អ្នករាល់គ្នា។” កាលជនជាតិ អ៊ីស្រាអែល នៅជួបជុំគ្នា ក្នុងវាលរហោស្ថាន, គឺ លោកម៉ូសេ នេះហើយ ដែលនៅជាមួយទេវតាផង,
នៅជាមួយ បុព្វបុរសផង។ ទេវតា បានថ្លែងព្រះបន្ទូល
មកលោក នៅលើ ភ្នំស៊ីណៃ, ហើយ លោក បានទទួលព្រះបន្ទូល ដែលផ្ដល់ជីវិត យកមកប្រគល់ ឲ្យយើង ទាំងអស់គ្នា។
«បុព្វបុរស
របស់យើង មិនព្រមស្ដាប់ បង្គាប់លោកទេ, គឺគេ បែរជានាំគ្នា
ជំទាស់នឹងលោក, ហើយ មានចិត្តចង់វិលត្រឡប់ ទៅស្រុកអេស៊ីបវិញ
ដោយពោលទៅកាន់ លោកអើរ៉ុន ថា, “សូមលោក ឆ្លាក់រូបចម្លាក់
ផ្សេងៗ ធ្វើជាព្រះ ដឹកនាំយើង, ដ្បិតលោកម៉ូសេ
ដែលបាននាំយើង ចេញពីស្រុកអេស៊ីបមកនោះ, យើង មិនដឹងលោក
ទៅជាយ៉ាងណាហើយទេ!” នៅគ្រានោះ គេ ក៏បានឆ្លាក់រូបកូនគោមួយ,
ហើយ យកយញ្ញបូជា មកថ្វាយ រូបចម្លាក់នោះ, រួច នាំគ្នា
សប្បាយរីករាយ ចំពោះវត្ថុ ដែលជាស្នាដៃ របស់ខ្លួន។ ពេលនោះ ព្រះជាម្ចាស់ ឈប់រវី រវល់ នឹងគេ។ ទ្រង់ បណ្ដោយគេ ឲ្យគោរព ថ្វាយបង្គំ ផ្កាយទាំងឡាយ
នៅលើមេឃ, ស្របនឹងសេចក្ដី ដែលមានចែងទុក ក្នុងគម្ពីរព្យាការី
ថា៖
«“ប្រជារាស្ត្រ
អ៊ីស្រាអែលអើយ,
ក្នុងអំឡុងពេល សែសិបឆ្នាំ
នៅវាលរហោស្ថាន,
តើ អ្នករាល់គ្នា
ដែលបានយកសត្វ
ឬយញ្ញបូជាអ្វី មកឲ្យយើង
ឬទេ?។
អ្នករាល់គ្នា បានសែងខ្ទម
របស់ ព្រះម៉ូឡុក
និងសែងរូបផ្កាយ
តំណាង ព្រះរេមផាន់ របស់អ្នករាល់គ្នា។
រូបសំណាក អស់ទាំងនេះ,
អ្នករាល់គ្នា បានឆ្លាក់
ដើម្បីយកមក ថ្វាយបង្គំ។
ដូច្នេះ យើង នឹងកៀរអ្នករាល់គ្នា
យកទៅឆ្ងាយ,
ហួសស្រុកបាប៊ីឡូន
ទៅទៀត។”
«នៅវាលរហោស្ថាន
បុព្វបុរស របស់យើង មានព្រះពន្លា របស់ព្រះជាម្ចាស់ សង់ឡើង, ស្របតាមព្រះបន្ទូល ដែលព្រះជាម្ចាស់ បានបង្គាប់មក លោកម៉ូសេ,
គឺតាមគំរូ ដែលលោកបានឃើញ។ បុព្វបុរស របស់យើង បានទទួលព្រះពន្លា
តៗគ្នា, ហើយ សែងចូលទៅក្នុងទឹកដី ដែលរឹបយក ពីជាតិសាសន៍
នានា, ក្រោមការដឹកនាំ របស់លោកយ៉ូស្វេ, គឺ ជាជាតិសាសន៍ ដែលព្រះជាម្ចាស់ បានដេញចេញ ពីមុខពួកគេ។ ព្រះពន្លានេះ នៅគង់វង្ស រហូតដល់ជំនាន់ព្រះបាទដាវីឌ។ ព្រះជាម្ចាស់ គាប់ព្រះហឫទ័យ នឹងព្រះបាទដាវីឌ។
ព្រះបាទដាវីឌ ក៏បានទូល សូមអនុញ្ញាត
ពីព្រះអង្គ, រកព្រះដំណាក់មួយ ថ្វាយព្រះ របស់លោកយ៉ាកុប,
តែព្រះបាទសាឡូម៉ូន ឯណោះវិញទេ ដែលបានសង់ ព្រះដំណាក់នោះ។
«ព្រះ
ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ បំផុត មិនគង់នៅក្នុងដំណាក់ ដែលសង់ឡើង ដោយដៃមនុស្សឡើយ,
ដូចព្យាការី បានថ្លែងទុកមកស្រាប់ ថា
«“ផ្ទៃមេឃ
ជាបល្ល័ង្ក របស់យើង,
ហើយ ផែនដី ក៏ជាកំណល់
ទ្រជើងយើងដែរ។”
ព្រះអម្ចាស់ មានព្រះបន្ទូល
ថា,
“តើ
អ្នករាល់គ្នា នឹងសង់ដំណាក់
បែបណា ឲ្យយើងបាន?
តើ កន្លែង ដែលយើង
នឹងសំរាកនោះ នៅឯណា?
គឺយើងទេតើ ដែលបានបង្កើតអ្វីៗ
ទាំងនោះមក។”
«អស់លោក
ចិត្តរឹងរូសអើយ! អស់លោក មានចិត្ត មានត្រចៀក ដូចសាសន៍ដទៃ,
ចេះតែជំទាស់ ប្រឆាំង នឹងព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ ជានិច្ច,
គឺមិនខុស ពីបុព្វបុរស របស់អស់លោកទេ! គ្មានព្យាការីណាម្នាក់
ដែលបុព្វបុរស របស់អស់លោក មិនបានបៀតបៀន នោះឡើយ។ បុព្វបុរស របស់អស់លោក បានសម្លាប់អស់អ្នក
ដែលប្រកាស ទុកជាមុន ថា, ព្រះដ៏សុចរិត នឹងយាងមក។ ឥឡូវនេះ អស់លោក បានចាប់ព្រះអង្គនោះ បញ្ជូនទៅឲ្យគេ,
ហើយ អស់លោក ធ្វើគុតព្រះអង្គ ថែមទៀតផង។ អស់លោក បានទទួលក្រឹត្យវិន័យ
តាមរយៈទេវតា, តែអស់លោក ពុំបានប្រព្រឹត្ត តាមសោះ។»
បណ្ដាជន
សម្លាប់ លោកស្ទេផាន
កាលសមាជិក ក្រុមប្រឹក្សា
ជាន់ខ្ពស់ ឮដូច្នោះ, គេ ក្រេវក្រោធ ជាខ្លាំង; គេ
សង្កៀតធ្មេញ ដាក់លោកស្ទេផាន។ រីឯ លោកស្ទេផានវិញ, លោក បានពោរពេញ ដោយព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ, លោកសម្លឹងមើល ទៅលើមេឃ, ឃើញសិរីរុងរឿង របស់ព្រះជាម្ចាស់
និងឃើញព្រះយេស៊ូ ឈរនៅខាងស្ដាំ ព្រះអង្គ។ លោក មានប្រសាសន៍ ថា៖ «មើលហ្ន៎! ខ្ញុំ ឃើញផ្ទៃមេឃ បើកចំហ
និងឃើញបុត្រមនុស្ស ឈរនៅខាងស្ដាំ ព្រះជាម្ចាស់។»
ពួកគេ ស្រែកឡើង
យ៉ាងខ្លាំង ទាំងយកដៃ ខ្ទប់ត្រចៀក, ហើយ នាំគ្នា ស្ទុះទៅសង្គ្រប់
ពីលើលោក។ គេ បណ្ដេញលោកចេញ
ពីទីក្រុង, រួចយកដុំថ្ម គប់សម្លាប់លោក។ ពួកអ្នក ដែលជាសាក្សី បានយកសម្លៀកបំពាក់ របស់ខ្លួន
ទៅទុក នៅក្បែរជើង យុវជនម្នាក់ ឈ្មោះ សូល។
នៅពេលគេ គប់ដុំថ្ម
សម្លាប់នោះ, លោកស្ទេផាន ទូលអង្វរ ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូអើយ,
សូមទទួលវិញ្ញាណ របស់ទូលបង្គំផង។» បន្ទាប់មក លោក លុតជង្គង់ចុះ, ហើយ បន្លឺសំឡេង ខ្លាំងៗ ថា៖ «ព្រះអម្ចាស់អើយ!
សូមកុំប្រកាន់ទោសគេ, ព្រោះ តែអំពើបាបនេះ ធ្វើអ្វី។» កាលបានទូលដូច្នោះហើយ, លោក ក៏ផុតដង្ហើមទៅ។
Stephen’s Speech to the Sanhedrin
7 Then the high priest asked Stephen, “Are these charges true?”
2 To this he replied: “Brothers and fathers, listen to me! The God of glory appeared to our father Abraham while he was still in Mesopotamia, before he lived in Harran. 3 ‘Leave your country and your people,’ God said, ‘and go to the land I will show you.’[a]
4 “So
he left the land of the Chaldeans and settled in Harran. After the
death of his father, God sent him to this land where you are now living. 5 He gave him no inheritance here, not even enough ground to set his foot on. But God promised him that he and his descendants after him would possess the land, even though at that time Abraham had no child. 6 God
spoke to him in this way: ‘For four hundred years your descendants will
be strangers in a country not their own, and they will be enslaved and
mistreated. 7 But
I will punish the nation they serve as slaves,’ God said, ‘and
afterward they will come out of that country and worship me in this
place.’[b] 8 Then he gave Abraham the covenant of circumcision. And Abraham became the father of Isaac and circumcised him eight days after his birth. Later Isaac became the father of Jacob, and Jacob became the father of the twelve patriarchs.
9 “Because the patriarchs were jealous of Joseph, they sold him as a slave into Egypt. But God was with him 10 and
rescued him from all his troubles. He gave Joseph wisdom and enabled
him to gain the goodwill of Pharaoh king of Egypt. So Pharaoh made him
ruler over Egypt and all his palace.
11 “Then a famine struck all Egypt and Canaan, bringing great suffering, and our ancestors could not find food. 12 When Jacob heard that there was grain in Egypt, he sent our forefathers on their first visit. 13 On their second visit, Joseph told his brothers who he was, and Pharaoh learned about Joseph’s family. 14 After this, Joseph sent for his father Jacob and his whole family, seventy-five in all. 15 Then Jacob went down to Egypt, where he and our ancestors died. 16 Their
bodies were brought back to Shechem and placed in the tomb that Abraham
had bought from the sons of Hamor at Shechem for a certain sum of
money.
17 “As the time drew near for God to fulfill his promise to Abraham, the number of our people in Egypt had greatly increased. 18 Then ‘a new king, to whom Joseph meant nothing, came to power in Egypt.’[c] 19 He
dealt treacherously with our people and oppressed our ancestors by
forcing them to throw out their newborn babies so that they would die.
20 “At that time Moses was born, and he was no ordinary child.[d] For three months he was cared for by his family. 21 When he was placed outside, Pharaoh’s daughter took him and brought him up as her own son. 22 Moses was educated in all the wisdom of the Egyptians and was powerful in speech and action.
23 “When Moses was forty years old, he decided to visit his own people, the Israelites. 24 He saw one of them being mistreated by an Egyptian, so he went to his defense and avenged him by killing the Egyptian. 25 Moses thought that his own people would realize that God was using him to rescue them, but they did not. 26 The
next day Moses came upon two Israelites who were fighting. He tried to
reconcile them by saying, ‘Men, you are brothers; why do you want to
hurt each other?’
27 “But the man who was mistreating the other pushed Moses aside and said, ‘Who made you ruler and judge over us? 28 Are you thinking of killing me as you killed the Egyptian yesterday?’[e] 29 When Moses heard this, he fled to Midian, where he settled as a foreigner and had two sons.
30 “After forty years had passed, an angel appeared to Moses in the flames of a burning bush in the desert near Mount Sinai. 31 When he saw this, he was amazed at the sight. As he went over to get a closer look, he heard the Lord say: 32 ‘I am the God of your fathers, the God of Abraham, Isaac and Jacob.’[f] Moses trembled with fear and did not dare to look.
33 “Then the Lord said to him, ‘Take off your sandals, for the place where you are standing is holy ground. 34 I
have indeed seen the oppression of my people in Egypt. I have heard
their groaning and have come down to set them free. Now come, I will
send you back to Egypt.’[g]
35 “This is the same Moses they had rejected with the words, ‘Who made you ruler and judge?’ He was sent to be their ruler and deliverer by God himself, through the angel who appeared to him in the bush. 36 He led them out of Egypt and performed wonders and signs in Egypt, at the Red Sea and for forty years in the wilderness.
37 “This is the Moses who told the Israelites, ‘God will raise up for you a prophet like me from your own people.’[h] 38 He was in the assembly in the wilderness, with the angel who spoke to him on Mount Sinai, and with our ancestors; and he received living words to pass on to us.
39 “But our ancestors refused to obey him. Instead, they rejected him and in their hearts turned back to Egypt. 40 They
told Aaron, ‘Make us gods who will go before us. As for this fellow
Moses who led us out of Egypt—we don’t know what has happened to him!’[i] 41 That
was the time they made an idol in the form of a calf. They brought
sacrifices to it and reveled in what their own hands had made. 42 But God turned away from them and gave them over to the worship of the sun, moon and stars. This agrees with what is written in the book of the prophets:
“‘Did you bring me sacrifices and offerings
forty years in the wilderness, people of Israel?
43 You have taken up the tabernacle of Molek
and the star of your god Rephan,
the idols you made to worship.
forty years in the wilderness, people of Israel?
43 You have taken up the tabernacle of Molek
and the star of your god Rephan,
the idols you made to worship.
Therefore I will send you into exile’[j] beyond Babylon.
44 “Our ancestors had the tabernacle of the covenant law with them in the wilderness. It had been made as God directed Moses, according to the pattern he had seen. 45 After
receiving the tabernacle, our ancestors under Joshua brought it with
them when they took the land from the nations God drove out before them. It remained in the land until the time of David, 46 who enjoyed God’s favor and asked that he might provide a dwelling place for the God of Jacob.[k] 47 But it was Solomon who built a house for him.
48 “However, the Most High does not live in houses made by human hands. As the prophet says:
49 “‘Heaven is my throne,
and the earth is my footstool.
What kind of house will you build for me?
says the Lord.
Or where will my resting place be?
50 Has not my hand made all these things?’[l]
and the earth is my footstool.
What kind of house will you build for me?
says the Lord.
Or where will my resting place be?
50 Has not my hand made all these things?’[l]
51 “You stiff-necked people! Your hearts and ears are still uncircumcised. You are just like your ancestors: You always resist the Holy Spirit! 52 Was there ever a prophet your ancestors did not persecute? They even killed those who predicted the coming of the Righteous One. And now you have betrayed and murdered him— 53 you who have received the law that was given through angels but have not obeyed it.”
The Stoning of Stephen
54 When the members of the Sanhedrin heard this, they were furious and gnashed their teeth at him. 55 But Stephen, full of the Holy Spirit, looked up to heaven and saw the glory of God, and Jesus standing at the right hand of God. 56 “Look,” he said, “I see heaven open and the Son of Man standing at the right hand of God.”
57 At this they covered their ears and, yelling at the top of their voices, they all rushed at him, 58 dragged him out of the city and began to stone him. Meanwhile, the witnesses laid their coats at the feet of a young man named Saul.
59 While they were stoning him, Stephen prayed, “Lord Jesus, receive my spirit.” 60 Then he fell on his knees and cried out, “Lord, do not hold this sin against them.” When he had said this, he fell asleep.
Footnotes:
- Acts 7:3 Gen. 12:1
- Acts 7:7 Gen. 15:13,14
- Acts 7:18 Exodus 1:8
- Acts 7:20 Or was fair in the sight of God
- Acts 7:28 Exodus 2:14
- Acts 7:32 Exodus 3:6
- Acts 7:34 Exodus 3:5,7,8,10
- Acts 7:37 Deut. 18:15
- Acts 7:40 Exodus 32:1
- Acts 7:43 Amos 5:25-27 (see Septuagint)
- Acts 7:46 Some early manuscripts the house of Jacob
- Acts 7:50 Isaiah 66:1,2
No comments:
Post a Comment