ជីវិត រស់នៅ របស់ គ្រួសារកុមារ ដែលត្រូវ គេ ធ្វើទារុណកម្ម ដោយសារ លួចផ្លែដូង
RFA / វិទ្យុ អាស៊ី សេរី | ៧ កញ្ញា ២០១៤
២-កញ្ញា-២០១៤៖ ក្រុមគ្រួសារ កុមារ ម៉ុន វាសនា
ដែលមាន សមាជិក គ្រួសារ ទាំងអស់ ១០នាក់ ឈរថត នៅខាងមុខផ្ទះ
នៅភូមិ កំពង់ពពិល, ឃុំ កំពង់ពពិល, ស្រុក ពារាំង, ខេត្ត ព្រៃវែង។ RFA/Hum Chamroeun
ក្មេងប្រុសវ័យ ១៤ឆ្នាំ មួយរូប រស់នៅ ស្រុក ពារាំង, ខេត្ត ព្រៃវែង ដែលរង អំពើ ទារុណកម្ម ដោយសារ លួចបេះផ្លែដូង ត្រូវ មជ្ឈដ្ឋាន ទូទៅ យកចិត្តទុកដាក់ អាណិតអាសូរ និងផ្ដល់ជំនួយ ផ្សេងៗ ដោយសំអាង ថា, ក្មេងប្រុស រូបនោះ រស់ក្នុងគ្រួសារ ទីទ័លក្រ មួយ។
ជីវភាព ក្រីក្រ ជាមូលហេតុ ចម្បង ដែលជំរុញ ឲ្យក្មេងប្រុស រូបនោះ ទៅលួច បេះដូង អ្នកភូមិ ក្បែរខាង កាលពីថ្ងៃ ទី២៨ សីហា កន្លងទៅ ដោយប្រាថ្នា ត្រឹមតែ ដោះស្រាយ ការរស់នៅ បណ្ដោះអាសន្ន, ពីព្រោះ ឪពុកម្ដាយ ជួបការលំបាក ខ្លាំងពេក, ពុំមាន លទ្ធភាព ផ្ដល់ថវិកា ចិញ្ចឹម។
តើ ក្រុមគ្រួសារនេះ ប្រកបរបរ រកស៊ីអ្វី, ហើយ រស់នៅ ដោយរបៀបណា?
នៅពេលព្រឹកកុមារ ម៉ុន វាសនា កំពុងរត់លេងតាមផ្លូវខាងមុខផ្ទះតាមទម្លាប់ប្រចាំថ្ងៃ។ វាសនា បានរត់សំដៅមកផ្ទះដោយទឹកមុខញញឹម និងហាក់មានក្ដីរំភើបខុសប្រក្រតីនៅពេលដឹងថា មានអ្នកចំណូលថ្មីមករករូបគេដល់ផ្ទះ។ គេបានប្រញាប់ប្រញាល់ចូលទៅអង្គុយនៅលើគ្រែក្បែរម្ដាយនៅខាងក្រោម ផ្ទះ។ ពេលនោះគេទំនងពុំគិតថា អ្នកយកព័ត៌មានទៅជួបគេឡើយ ផ្ទុយទៅវិញបានរំពឹងទុកថា ជាអ្នកដែលនឹងនាំរូបគេទៅសិក្សានៅរាជធានីភ្នំពេញ ឬនាំជំនួយទៅឧបត្ថម្ភដល់ក្រុមគ្រួសារជាពុំខាន។
ក្តីរំភើបរីករាយរបស់ម្ដាយនិងកូននេះ បានបាត់បង់ភា្លមមួយរំពេច លេចចេញមកវិញនូវភាពសោកសៅ នៅពេលដែលសាកសួរពីប្រវត្តិ និងស្ថានភាពរបស់នៅនៃក្រុមគ្រួសារពួកគាត់។
កុមារ ម៉ុន វាសនា មានវ័យ ១៤ឆ្នាំ ដែលជាកូនទី២ ក្នុងចំណោមបងប្អូន ៧នាក់ រៀបរាប់ថា ឱពុកម្តាយរបស់គេពុំមានមុខរបរពិតប្រាកដទេ ហើយត្រូវចិញ្ចឹមសមាជិកគ្រួសារសរុបចំនួន ១០នាក់។ វាសនា បន្តដោយសម្តីមួយៗថា គេកំពុងទន្ទឹងរង់ចាំជំនួយដែលអ្នកសប្បុរសមួយចំនួនសន្យាថាផ្តល់ អោយគ្រួសារគេ ជាពិសេសគឺការសិក្សា ដែលគេរំពឹងថា អាចនឹងរំដោះជីវិតគ្រួសារគេអោយចេញផុតពីការលំបាកដូចពេល បច្ចុប្បន្ន។
ម្ដាយនិងកុមារា ម៉ុន វាសនា ផ្ដល់បទសម្ភាសន៍ដល់វិទ្យុអាស៊ីសេរី កាលពីថ្ងៃទី២ កញ្ញា ២០១៤។ RFA/Hum Chamroeun
សមាជិកក្នុងក្រុមគ្រួសារនេះរស់នៅក្រោមជម្រករខេករខាក ទំហំទទឹងប្រមាណ ៤ម៉ែត្រ និងបណ្ដោយ ៥ម៉ែត្រ ដែលសសរផ្ទះទ្រេតទ្រោតរកកល់នឹងដួល ហើយជញ្ជាំងធ្លុះធ្លាយមើលឃើញពីម្ខាងទៅម្ខាងផង ស្ថិតនៅភូមិកំពង់ពពិល ឃុំកំពង់ពពិល ស្រុកពារាំង ខេត្តព្រៃវែង។ ឱពុកម្តាយ វាសនា ពុំមានការងារជាប់លាប់ដែលអាចផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារឡើយ គឺជួនធ្វើនេសាទត្រីជួនជាកម្មករសំណង់តាមផ្ទះអ្នកភូមិ រកប្រាក់ចំណូលបានប្រមាណជាងមួយម៉ឺនរៀលសម្រាប់ដោះទាល់មួយគ្រាៗ។
ជីវភាពគ្រួសារបានព្រឹកខ្វះល្ងាច បានកើតចំពោះគ្រួសារនេះច្រើនឆ្នាំមកហើយ និងបានជំរុញឲ្យក្មេងប្រុស វាសនា បញ្ចប់ការសិក្សាត្រឹមតែថ្នាក់ទី៣ ក្នុងវ័យប្រមាណ ១១ឆ្នាំ ស្លៀកខោខ្មៅរហែកជើងដោយអន្លើរ និងពាក់អាវយឺតខ្មៅចាស់ស្លេកពណ៌អស់ទៅហើយ។
ទឹកមុខស្រពោន កុមារ ម៉ុន វាសនា និយាយរៀបរាប់អំពីមូលហេតុបោះបង់ការសិក្សាចោលទាំងក្មេងខ្ចីថា កាលនៅរៀនតាំងពីតូចក្រូចឆ្មាររហូតមកដល់ថ្នាក់៣ រស់នៅដោយការលំបាកវេទនាបំផុត ធ្លាប់មានប្រវត្តិដើរទៅជ្រកកោណក្រោមស្ពានដាច់បាយជាច្រើនថ្ងៃ។ បើទោះយ៉ាងនេះវាសនានៅតែមានបំណងចង់ទៅរៀនបន្តនៅរាជធានី ភ្នំពេញ ប្រសិនបើមានអ្នកចិត្តបុណ្យជួយទំនុកបម្រុង៖ «សំណួរ៖ មូលហេតុអីបានអូនឯងឈប់រៀន? ចម្លើយ៖ រៀនអត់ចេះ។ សំណួរ៖ ពេលឃើញគេទៅរៀនអីយើងពេញចិត្តនឹងឃើញគេរៀនអ៊ីចឹងទេ? ចម្លើយ៖ ពេញចិត្តតើ! សំណួរ៖ ម៉េចបានឈប់បើឃើញគេរៀនយើងពេញចិត្តដែរ? ចម្លើយ៖ បើរៀនអត់ចេះផង។ សំណួរ៖ គេឲ្យទៅរៀនបន្តទៀតអូនទៅទេ? ចម្លើយ៖ ទៅ។»
វាសនា បន្ថែមថា សព្វថ្ងៃមានសំលៀកបំពាក់ចាស់ៗចំនួន ២សម្រាប់ ទុកផ្លាស់ប្ដូរគ្នាក្នុងរយៈពេលប្រមាណមួយសប្ដាហ៍ម្ដង ហើយខោអាវសម្រាប់ផ្លាស់ប្ដូរនោះ ប្រសិនបើពេលខ្លះទទឹកភ្លៀងសើម គឺគ្មានអ្វីសម្រាប់បិទបាំងរាងកាយរបស់ខ្លួនឡើយ។
អ្នកភូមិផងក្បែរនោះតែងនិយាយដូចៗគ្នាថា ជីវភាពគ្រួសាររបស់ក្មេងនេះស្ថិតក្នុងសភាពវេទនា ខ្លាំង ពេលខ្លះគ្មានអង្ករច្រកឆ្នាំង ទៅខ្ចីអ្នកស្រុកដោះស្រាយមួយគ្រាៗពេលខ្លះពុំមានអង្ករច្រកឆ្នាំង ឡើយ ពេលខ្លះមានតែបាយអត់ម្ហូប ពេលខ្លះទៀតរកបានត្រីខមួយកំប៉ុងចម្អិនធ្វើម្ហូបសម្រាប់គ្នា ១០នាក់ក៏មាន។
ម្ដាយរបស់កុមារ គឺអ្នកស្រី ឈន សុខ ថ្លែងក្នុងទឹកពោនហើយស្រក់ទឹកភ្នែកម្ដងម្កាលថា របរបេះស្លឹកបាស អ្នកស្រី ដើរបេះតាមរបងចម្ការរបស់អ្នកភូមិយកទៅលក់បានមួយថ្លៃប្រមាណ ៥ពាន់រៀលដើម្បីជួយសម្រាលបន្ទុករបស់ប្ដី៖ «ខ្ញុំដើរបេះត្រួយអំពិលស្លឹកបាសអ៊ីចឹង ជួនកាលគេស្រែកពីមុខពីក្រោយ អ៊ីចឹងខ្ញុំចេះតែធ្វើមុខក្រាសទៅ ព្រោះខ្ញុំយកមកចិញ្ចឹមកូនខ្ញុំតូចៗទាំងអស់គ្នា។ បេះស្លឹកបាស ក្លែងព្រៃជ្រោះណោះកន្លែងព្រៃខ្មោចណោះ។ ខ្ញុំហូបមួយថ្ងៃខ្វះមួយថ្ងៃ ជួនកាលខ្ញុំដើរជំពាក់គេពីមុខពីក្រោយ កើតមកអត់មានអីទាំងអស់ ម៉ែឪខ្ញុំក្រណាស់។»
ស្ត្រីវ័យ ៤៥ឆ្នាំរូបនេះបន្តថា សព្វថ្ងៃអ្នកស្រីមិនអាចទៅរកការងារធ្វើឆ្ងាយពីផ្ទះបាននោះទេ ពីព្រោះថា កូនជាបន្ទុកក្នុងគ្រួសារទាំង ៧នាក់នៅតូចនៅឡើយ។ ដោយកូនបងជាកូនស្រីអាយុប្រមាណ ១៥ឆ្នាំ ហើយកូនពៅតូចជាងគេអាយុ ២ឆ្នាំ។ ពួកគេទាំងនោះរស់នៅពឹងផ្អែកលើឪពុកម្ដាយទាំងស្រុង។ ក្រៅពីនោះអ្នកស្រីនៅមានម្ដាយចាស់ជរាវ័យ ៧០ឆ្នាំប្លាយជាបន្ទុកម្នាក់ទៀត។ ម្ដាយរបស់អ្នកស្រីមិនអាចធ្វើការងារបាននោះទេ គឺគ្រាន់តែជួយមើលក្មេងបានបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកស្រីបន្តថា សព្វថ្ងៃដីស្រែសូម្បីតែមួយម៉ែត្រក្រឡាសម្រាប់ដាំដុះក៏ គ្មានដែរ។ ចំណែកឯមុខរបរនេសាទត្រីរបស់ប្ដីវិញនៅរដូវវស្សានេះដាក់មង តាមបឹងបួររកប្រាក់ចំណូលបានប្រមាណ ៥ពាន់រៀលក្នុងមួយថ្ងៃ។ រួមប្រាក់ចំណូលទាំងពីរនាក់ប្ដីប្រពន្ធប្រមាណជាង ១ម៉ឺនរៀលប្រចាំថ្ងៃ ហើយប្រាក់ទាំងនោះដោះស្រាយបន្ទុកគ្រួសារបានតែមួយពេលៗប៉ុណ្ណោះ។
អ្នកស្រីនិយាយថា ប្រសិនបើមានសមាជិកណាមួយធ្លាក់ខ្លួនឈឺគឺរង់ចាំតែថ្ងៃស្លាប់តែ មួយមុខគត់។សព្វថ្ងៃកូនរបស់អ្នកស្រីកំពុងសិក្សាចំនួន ២នាក់ គឺកូនទី៣ និងកូនទី៤ ក្រៅពីនោះបានឈប់រៀនអស់ទៅហើយ។ បើទោះជាយ៉ាងក្ដីអ្នកស្រីថា ចង់ឲ្យកូនរៀនចេះដឹងជ្រៅជ្រះនឹងគេដែរ ប៉ុន្តែគ្មានលទ្ធភាព៖ «ខ្ញុំបង្ខំឲ្យវារៀនបន្តទៅទៀតវាអត់រៀន? បងចង់ឲ្យរៀនបន្តទៀត! ខ្ញុំចង់ឲ្យវារៀនបន្តទៅមុខទៀតឲ្យវាចេះដឹងឭ ឲ្យវាចេះដឹងឭដូចគេ ឲ្យវារៀនធំវាហើយវាមានឡានមានអីជិះ ហើយវាជួយម៉ែឪផង កុំឲ្យក្រ កុំឲ្យដូចឥឡូវហ្នឹង។»
ដោយសារតែជីវភាពទីទ័លក្រនេះទើបជំរុញឲ្យក្មេងប្រុសម្នាក់ក្នុង បន្ទុកគ្រួសារដែលមានអាយុ ១៤ឆ្នាំទៅលួចបេះផ្លែដូងរបស់អ្នកភូមិ។
កុមារ ម៉ុន វាសនា ថ្លែងថា ផ្លែដូងទុំដែលបេះនោះចំនួន ៤ផ្លែ ដោយគោលបំណងបេះដើម្បីលក់យកប្រាក់ទិញនំចំណី។ តែនឹកស្មានមិនដល់ពេលបេះផ្លែដូងទម្លាក់ដល់ដី ម្ចាស់មកទាន់ហើយចាប់ធ្វើទារុណកម្មក្នុងចម្ការដូង៖ «ខ្ញុំ ទម្លាក់ដូងមកបានគេឮ គេឮគេឃើញ គេនៅកាប់ចេកខាងមុខ គេឲ្យខ្ញុំចុះ រួចហើយខ្ញុំថា ពេលខ្ញុំចុះកុំវ៉ៃខ្ញុំ ហើយគេថា គេអត់វ៉ៃទេ ដល់ហើយគេកាន់ព្រនង់មួយ ខ្ញុំឲ្យបោះចោលៗ បានគេបោះ បោះហើយ ខ្ញុំមកដល់ក្រោម គេដឹកដៃខ្ញុំយកទៅកន្លែងដើមចេក ចងស្លាបសេកទៅក្រោយ។ ដល់ហើយនាំខ្ញុំមកកន្លែងពាងទឹក ជ្រមុជទឹក ចាប់បោចសក់ ជ្រមុជមកឡើងយូរអ៊ីចឹង ឡើងលិចក្បាលបាត់អស់ហើយហ្នឹង។ ដល់ហើយងើបមក គេចាប់ក្របួចសក់ឡើង ហើយថត ពេលថតនៅខាងមុខច្បាស់ សក់ខ្ញុំវែង បាំងអាខាងណេះអស់រលីង។»
ជាងមួយសប្ដាហ៍មកហើយដែលការផ្សព្វផ្សាយតាមបណ្ដាញសង្គមហ្វេសប៊ុក (Facebook) បានបង្ហាញអំពីការធ្វើទារុណកម្មលើកុមារលួចបេះផ្លែដូង៤ផ្លែ នោះ។
ក្រោមមកនៅថ្ងៃទី២៩ សីហា កន្លងទៅ យុវជន ២នាក់ ដែលធ្វើទារុណកម្មក្មេងនោះ ត្រូវសមត្ថកិច្ចចាប់បញ្ជូនដាក់ពន្ធនាគារខេត្តព្រៃវែង ដើម្បីរង់ចាំការដោះស្រាយតាមផ្លូវច្បាប់។
មន្ត្រីសម្របសម្រួលផ្នែកស៊ើបអង្កេត អង្គការលីកាដូ (Licadho) លោក អំ សំអាត មានប្រសាសន៍បញ្ជាក់ថា ជនសង្ស័យទាំង ២នាក់ បើតុលាការរកឃើញថា បានប្រព្រឹត្តទារុណកម្មលើក្មេងប្រុសមែនអាចទទួលទោសពី៧ ទៅ ១៥ឆ្នាំទាក់ទងនឹងបញ្ហានេះដែរ ក្មេងប្រុស ម៉ុន វាសនា បន្ទាប់មានការផ្សព្វផ្សាយតាមសារព័ត៌មាននិងបណ្ដាញសង្គមជាច្រើនមក មានសប្បុរសជនជាច្រើនបានផ្ដល់ជំនួយជាបន្តបន្ទាប់ រហូតមកទល់នេះប្រាក់ជំនួយសរុបប្រមាណ ១ពាន់ដុល្លារអាមេរិក។ ចំណែកឯក្មេងប្រុស វាសនា នៅព្រឹកថ្ងៃទី៦ កញ្ញា សាលាអន្តរជាតិមួយកន្លែងនៅរាជធានីភ្នំពេញ នាំទៅជួសឈាម ដើម្បីចុះឈ្មោះចូលរៀននៅថ្ងៃទី១ តុលា ខាងមុខ។ វាសនា មានក្ដីរំពឹងថា នឹងខិតខំរៀនសូត្ររហូតដល់ចប់បរិញ្ញាប័ត្រ ហើយស្វែងរកការងារធ្វើនៅក្រុងភ្នំពេញ ដើម្បីរកប្រាក់ដោះស្រាយជីវភាពគ្រួសារឲ្យរួចផុតពីទុក្ខលំបាកដូច ពេលបច្ចុប្បន្ន៕
No comments:
Post a Comment