កសិករ ក្រីក្រខ្លះ នៅក្នុងស្រុកសង្កែ ខេត្តបាត់ដំបង គ្មានដី បង្កបង្កើនផល
ដោយ សួន សុផលមុន្នី / អាស៊ីសេរី | ០៩ កុម្ភៈ ២០១៤
ការអត់ដីកសិកម្មនិងពុំមានដីស្រែបង្កបង្កើនផលគ្រប់គ្រាន់ គឺជាកត្តាដ៏ចម្បងមួយដែលមិនអាចធ្វើឲ្យជីវភាពគ្រួសារកសិករងើបរួចផុតពីភាពក្រីក្របានឡើយ។ លើសពីនេះទៀត គ្រួសារកសិករមួយចំនួននាំគ្នាលក់ដីស្រែដែលមានតិចតួចនោះ ទៅឱ្យអ្នកមានលុយកាក់ដើម្បីយកប្រាក់មកដោះស្រាយជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ។
ជីវភាពក្រីក្ររកព្រឹកខ្វះល្ងាច បានល្ងាចខ្វះព្រឹក និងវិបត្តិអត់ការងារធ្វើក្នុងមូលដ្ឋានថែមទៀតនោះ វាប្រាកដណាស់នឹងរុញច្រានឲ្យគ្រួសារនីមួយៗ ប្រឈមជាមួយបញ្ហាយ៉ាងច្រើនទាក់ទិនទៅនឹងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ។ បញ្ហានេះក៏បង្កើតឲ្យមានភាពទាល់ច្រក។ នៅពេលមានភាពទាល់ច្រកចូលមកដល់ នៅគ្រានោះ ជម្រើសចុងក្រោយមួយនឹងកើតមានឡើងចំពោះមនុស្សម្នាក់ ឬក្រុមគ្រួសារនីមួយៗ។
នៅក្នុងបទសម្ភាសន៍ជាមួយវិទ្យុអាស៊ីសេរី ក្រុមអ្នកភូមិទាំងនោះបង្ហាញថា មានកត្តាចាំបាច់មួយចំនួនដែលញ៉ាំងឲ្យពួកគាត់បង្ខំចិត្តលក់ដីស្រែ។ ក្នុងនោះមានដូចជាការមានដីស្រែតិចតូច ធ្វើស្រែមិនបានផលច្រើន ដំណាំស្រូវជួបគ្រោះធម្មជាតិផ្ទួនៗគ្នា ជីវភាពក្រខ្សត់ និងជាពិសេសគឺការជំពាក់បំណុលគេ៖ «ធ្វើស្រែភាគតិចទេ អ្នកអត់ភាគច្រើន។ គ្នាអត់លក់ស្រែលក់អីអស់ទៅ ដោយសារគ្មានអីហូប ដីស្រែមានរបបតិច មានពីររ៉ៃ លិចទឹករកអីហូបមិនបានដាក់ឲ្យគេដាច់ទៅ អ្នកមាននៅនេះគេទិញបន្តិចៗទៅ ១រ៉ៃ ២រ៉ៃ»។
ការបោះទីតាំងលំនៅឋានរស់នៅរបស់អ្នកស្រុកក្នុងខេត្តបាត់ដំបង មានស្ថានភាពខុសគ្នា។ នៅតាមស្រុកខ្លះ អ្នកភូមិអាចមានទាំងដីស្រែនិងដីចម្ការបង្កបង្កើនផលដំណាំផ្សេងៗបានច្រើនរដូវ ទាំងខួបប្រាំងនិងខួបវស្សា ដែលអាចធ្វើឲ្យពួកគាត់ទទួលបានផលច្រើន និងមានជីវភាពធូរធារបាន។
ចំណែកឯអ្នកភូមិដែលរស់នៅតាមស្រុកជាប់បឹងទន្លេសាប គឺមានតែមុខរបរធ្វើស្រែនៅរដូវវស្សា ឬនៅរដូវទឹកឡើងតែប៉ុណ្ណោះ។ ក្រៅពីនេះអ្នកភូមិអាចប្រកបរបរនេសាទជាលក្ខណៈគ្រួសារជាបន្ទាប់បន្សំបានខ្លះដែរ ប៉ុន្តែនៅរដូវប្រាំង ក្រុមអ្នកភូមិទាំងនោះពុំមានការងារធ្វើនៅក្នុងមូលដ្ឋាននោះឡើយ។
ជាក់ស្ដែងប្រជាពលរដ្ឋដែលមានដីស្រែតិចតួចនៅក្នុងឃុំតាប៉ុន និងឃុំរកា ស្រុកសង្កែ បាននាំគ្នាធ្វើចំណាកស្រុកទៅរកការងារធ្វើនៅតាមតំបន់ព្រំដែនខ្មែរថៃ និងទៅស្រុកថៃ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ស្ទើរស្ងាត់ពីភូមិ៖ «អ្នកមានស្រែគេធ្វើស្រែ អ្នកអត់មានស្រែដើរធ្វើកសិករស៊ីឈ្នួលគេ។ ក្នុងជីវភាពអ្នកខ្លះ គ្រាន់ទៅអ្នកខ្លះលំបាកទៅ លំបាកមិនសូវមានការងារ ពុំមានលុយកាក់ ជីវភាពមិនសូវមាន។ ពេលអត់ការងារធ្វើរកការងារនៅជាយដែន»។
ទោះបីគេពុំបានដឹងពីចំនួនគ្រួសារ អត់ដីស្រែ និងចំនួនអ្នកលក់ដីស្រែធ្វើចំណាកស្រុកជាក់លាក់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែស្ថានភាពក្រលំបាករបស់អ្នកភូមិនេះ បានកើតមានជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ ក្រុមអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន ចាប់ពីថ្នាក់ឃុំស្រុករហូតដល់ខេត្ត គេសង្កេតឃើញថា ពុំមានលទ្ធផលដោះស្រាយបញ្ហានេះបានឡើយ។
មេឃុំរកា លោកស្រី ស៊ឹម ពៅ បានទទួលស្គាល់ថា ស្ថានភាពក្រលំបាករបស់អ្នកភូមិកំពុងកើតមានច្រើននៅក្នុងមូលដ្ឋាន។ កន្លងមក លោកស្រីថារដ្ឋាភិបាលបានចែកដីស្រែឲ្យអ្នកភូមិបង្កបង្កើនផល បានគ្រប់គ្នា ប៉ុន្តែក្នុងរយៈជាបន្តបន្ទាប់មកនេះ ក្រុមអ្នកភូមិនោះ អ្នកខ្លះបានលក់ដីស្រែទាំងនោះធ្វើចំណាកចេញពីភូមិទៅរកការងារធ្វើនៅកន្លែងផ្សេង៖ «កាលពីសម័យមុនមកពួកខ្ញុំបានបែងចែករំលែកហើយ គាត់មួយចំនួនបានធ្វើចំណាកស្រុក លក់ដីស្រែចម្ការនៅស្រុកក្រៅ ប៉ុន្តែស្រែរបបចែកគាត់មានអស់ហើយ ជួនកាលគាត់នៅ ជួនកាលគាត់មានជំងឺឈឺធ្ងន់ទៅ ជួបគ្រោះទឹកជំនន់ រាំងស្ងួត និងមុខរបរគាត់ចូលតិច»។
ក្រៅពីរឿងលំហូរអ្នកភូមិនាំគ្នាលក់ដីស្រែធ្វើចំណាកស្រុកទៅរកការងារធ្វើ នៅមានអ្នកភូមិខ្លះទៀត ពុំមានដីស្រែដាំស្រូវតែម្ដង។
បុរសវ័យចំណាស់ពិការជើងម្នាក់បានរៀបរាប់ថា រូបគាត់ជាអតីតអ្នកភូមិខ្មែរក្រហម ក្រោយពីរដ្ឋាភិបាលធ្វើសមាហរណកម្មកាលឆ្នាំ១៩៩៦ នោះមក រូបគាត់បានចេញពីព្រៃចូលមករស់នៅក្នុងភូមិវិញ ប៉ុន្តែគ្រួសារគាត់ពុំមានដីស្រែបង្កបង្កើនសោះ។ បញ្ហានេះបានធ្វើឲ្យគ្រួសារលោកជួបការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង ហើយរាល់ថ្ងៃ ជីវភាពគ្រួសារគាត់ពឹងផ្អែកលើមុខរបរនេសាទបន្តិចបន្តួចតែប៉ុណ្ណោះ៖ «ខ្ញុំវាលំបាកមួយចង់អត់មានស្រែភ្លឺធ្វើនឹងគេ ព្រោះខ្ញុំនៅខាងព្រៃចូលមកអត់មានរបស់របរប្រើនឹងគេ ដូចខ្ញុំទៅណា? នៅរកត្រីលក់បន្តិចបន្តួច អត់មានអីរក បើថា ស៊ីឈ្នួលគេតាមស្រែបានឈ្នួលច្រូតអីហ្នឹងឯង អោយតែច្រូតរួចទៅអស់...។ និយាយអោយចំទៅដីបានទៅលើអ្នកមាន អ្នកធំដែលគ្របដណ្ដប់យករបស់អ្នកក្រីក្រ»។
ប្រធានសម្ព័ន្ធសប្បុរសជនខ្មែរសហរដ្ឋអាមេរិក សង្គ្រោះអ្នកក្រីក្រនៅទីក្រុងឡងប៊ិច នៃសហរដ្ឋអាមេរិក លោក ម៉ៅ សុខា បានកត់សម្គាល់ថា ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរនៅតែប្រឈមទៅនឹងភាពក្រីក្រ។ មូលហេតុនេះ លោក យល់ថា បណ្ដាលមកពីរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា ពុំមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់លើវិស័យកសិកម្មនិងឧស្សាហកម្ម។ នៅតាមទីជនបទមានពលរដ្ឋខ្មែរច្រើនណាស់ ដែលពួកគេនៅតែរស់នៅក្នុងស្ថានភាពក្រីក្រ ទោះបីប្រទេសមួយនេះទទួលបានសុខសន្តិភាពអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយក៏ដោយ។
លោក ម៉ៅ សុខា៖ «ចំណាប់អារម្មណ៍គឺថា ប្រជាជនខ្មែរយើងនៅតែក្រីក្រ គាត់មិនអាចគ្រប់គ្រងក្រុមគ្រួសារគាត់បាន ដោយប្រទេសជាតិមានការខ្វះខាតនូវឧស្សាហកម្ម និងខាងកសិកម្ម និងរដ្ឋាភិបាលយើងគ្រប់គ្រងអត់បានម៉ត់ចត់»។
កន្លងទៅនេះរដ្ឋាភិបាលបានដាក់ចេញផែនការ ៥ឆ្នាំ រំកិលទៅថ្នាក់មូលដ្ឋានឃុំសង្កាត់ដើម្បីរៀបចំការអភិវឌ្ឍនៅថ្នាក់មូលដ្ឋាន ប៉ុន្តែក្នុងរយៈពេលកន្លងមកនេះ គេសង្កេតឃើញថា យុទ្ធសាស្ត្រនេះមានភាពយឺតយ៉ាវបំផុត។ សូម្បីតែផ្លូវលំនៅនៅតាមមូលដ្ឋានទាំងនោះ នៅតែមានស្ថានភាពលំបាកពីឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ។ នេះមិនទាន់និយាយទៅដល់កង្វះខាតទីផ្សារការងារនៅថ្នាក់មូលដ្ឋាននោះផង។
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ នៅពេលក្រុមអ្នកភូមិជួបប្រទះនឹងគ្រោះរាំងស្ងួត គ្រោះទឹកជំនន់ រដ្ឋាភិបាលតែងតែចុះផ្ដល់ជំនួយជាស្បៀងនិងសម្ភារៈប្រើប្រាស់តែប៉ុណ្ណោះ។ ការផ្ដល់អំណោយ ការឧបត្ថម្ភស្បៀង សប្បុរសធម៌របស់រដ្ឋាភិបាល និងក្រុមអង្គការមនុស្សធម៌ផ្សេងៗនោះ គឺជាផ្អែកមួយក្នុងការជួយពួកគេបានមួយគ្រាតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែការមានដីស្រែបង្កបង្កើនផលគ្រប់គ្រាន់ និងការដែលប្រជាពលរដ្ឋមានការងារធ្វើនៅតាមមូលដ្ឋាន ឬនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា គ្រប់គ្រាន់ វាជារឿងចាំបាច់បំផុតដែលជួយសង្គ្រោះភាពក្រីក្របាន៕
No comments:
Post a Comment